شش سال است که به بیماری قند نوع ۱ (Type 1 diabetes) دچارم. زندگی من با تشخیص این بیماری در ۱۷ سالگی تغییر کرد.
با مجهز شدن به پمپ‌های انسولین و سیستم‌های نمایشگر مداوم قند خون که امکان می‌داد تا با اسکنی سریع قند خونم را اندازه بگیرم، باید رابطه‌ام را با بدنم به کلی دگرگون می‌کردم. رسیدگی به آن بیماری و تنظیم قند خونم، بزرگ‌ترین مسئولیتی شد که در آن زمان در سن ۱۸ سالگی داشتم. تنظیم سرنوشت‌سازی بود.
«دیابت» نوع ۱، بیماری‌ای خودایمن است که جلو لوزالمعده را برای تولید انسولین می‌گیرد. در حالی که انواع دیگر این بیماری به رژیم غذایی و نوع زندگی مربوط می‌شود، دیابت نوع ۱ چنین رابطه‌ای ندارد: خیلی از آن‌هایی که دیابت نوع ۱ دارند، دارای قابلیت ژنتیکی آن هستند (البته آن قابلیت ژنتیک به طور حتم باعث بیمار شدن‌تان نمی‌شود.)
تقریبا هر چیزی می‌تواند بر میزان قند خون تاثیر بگذارد؛ خواب، فشار عصبی، ورزش، و البته تا حد بسیار زیادی، غذا. بیماران دیابت نوع ۱ برای محاسبه دقیق میزان انسولین خون‌شان باید مدام «هيدرات کربن‌شماری» کنند، یعنی تعیین کنند که هر غذایی چند گرم هيدرات کربن دارد و از آن برای تعیین میزان دقیق انسولین استفاده کنند. اشتباه در تجویز میزان انسولین ممکن است پیامدهای جدی داشته باشد. اگر میزان انسولین خیلی کم باشد، ممکن است باعث شود قند خون به سرعت بالا رود و اگر خیلی زیاد شود، ممکن است قند خون پایین بیفتد. من در این مورد خیلی دقیق هستم.
اوایل امسال دولت اعلام کرد که اضافه کردن اطلاعات کالری در «منو» یا صورت‌غذاهای رستوران‌ها اجباری می‌شود و این صنف عظیم باید تا آوریل ۲۰۲۲ اطلاعات کالری را در صورت‌غذاهاشان اضافه کنند تا مشوقی باشند برای انتخاب‌های سالم‌تر. این موضوع باعث چالش‌های بزرگی شده است و در مورد تاثیری که ممکن است بگذارد، به خصوص بر کسانی که دارای اختلال تغذیه هستند، نگرانی‌هایی وجود دارد. به طور حتم این موضوع نیازمند بررسی دقیق است.
در حالی که کالری برای کسی چون من که دیابت نوع ۱ دارم چندان موضوع مهمی نیست، اضافه کردن اطلاعات هيدرات کربن در صورت‌غذای رستوران‌ها می‌تواند زندگی کسانی را تغییر دهد. در مورد این موضوع حرف زیادی گفته نشده است، اما با بیماران دیابت نوع ۱ که فقط ۸ درصد کل دیابتی‌های بریتانیا را تشکیل می‌دهند، این امر چندان هم دور از انتظار نیست. ما حتی در گفت‌وگوهای مربوط به بیماری قند هم در حاشیه هستیم.
اغلب مجبورم میزان هيدرات کربن غذاهایم را حدس بزنم و وقتی برنامک‌هایی مانند «کَربز اند کَلز» (Carbs and Cals) که به‌ویژه برای بیماران دیابت نوع ۱ طراحی شده می‌توانند مفید باشند، باید با آن‌ها ور بروم و اغلب اشتباه می‌کنم. رستوران‌های زنجیره‌ای مانند واگاماما و پیتزا اکسپرس، اطلاعات غذایی‌شان را آنلاین فهرست می‌کنند که برای وقتی که بیرون غذا می‌خورید همیشه مفید است، اما من اغلب میزان هيدرات کربن غذا را کم در نظر می‌گیرم و نتیجه‌اش بالا رفتن قند خونم می‌شود. این موضوع لذت بیرون غذا خوردن را از من می‌گیرد، اما نباید این طور باشد.
و من تنها نیستم. آملیا ۲۳ سال است دیابت نوع ۱ دارد و دلش می‌خواهد بیرون غذا بخورد. او می‌گوید: «خیلی سخت است، چون همیشه نمی‌دانم مواد تشکیل‌دهنده غذا چه چیزهایی هستند یا چقدرند؛ به‌خصوص چیزهایی مثل سس‌ها دردسرسازند، چون ممکن است بدون آن که انتظار داشته باشید، قند اضافه داشته باشند.»
«رستوران‌های زنجیره‌ای تمایل دارند اطلاعات غذایی‌شان را آنلاین در اختیار بگذارند، اما محاسبه تعداد هيدرات کربن همیشه آسان نیست.»
همچنین، برای کیت هم در سن جوانی دیابت نوع ۱ تشخیص داده‌اند و او معتقد است که فهرست‌بندی اجباری کربوهیدرات تحول‌آفرین است: «کسانی که دیابت دارند، تا حدی ممکن است زندگی‌شان را به خطر بیندازند، زیرا شاید به اطلاعات تغذیه‌ای درست دسترسی نداشته باشند تا بتوانند میزان انسولین درستی به خودشان برسانند.
«با ابتلا به دیابت نوع ۱، بیرون غذا خوردن همیشه کمی چالش‌برانگیز است و پیدا کردن اطلاعات کربوهیدراتی درست هم گاهی آسان و گاهی سخت است. احساس می‌کنم فایده‌ای ندارد که از کسانی که آنجا کار می‌کنند بپرسید، چون احتمالا آن‌ها نمی‌دانند. فهرست کردن در صورت‌غذا برای من بسیار مفید است تا بتوانم بیماری‌ام را کنترل کنم.»
امروز که روز جهانی بیماری قند است، وقت آن رسیده که روایت را تغییر دهیم. آمار نشان می‌دهد که کمتر از یک سوم بیماران مبتلا به دیابت نوع ۱ در بعضی مناطق به میزان قند خون هدف خود، دست می‌یابند. ما در سکوت تلاش می‌کنیم و باید رفاه کسانی را که در حال حاضر به بیماری قند دچارند، بهبود ببخشیم
برگرفته ای از سایت ایندیپندنت فارسی،۱۶ نوامبر ۲۰۲۱