نویسنده: سام قندچی

گروگانگیری توسط رژیم اسلامی در سفارت آمریکا در تهران در ۴۲ سال پیش، آغاز جنگ سرد بود. جنگ سرد شوروی وقتی بود که آن کشور یکی از دو ابرقدرت بود؛ اما رژیم اسلامی ایران فقط قدرتی منطقه ای است! رژیم اسلامی توسط برنامه اتمی اش، وضعیت بمبگذاری انتحاری ایجاد کرده است. کره شمالی با عملی مشابه جنگ سرد نوع خودش را ایجاد کرد که حتی طولانی تر بوده است. این دقیقاً بمبگذاری انتحاری است با این تفاوت که مردم ایران خود برنگزیده اند که بمبگذار انتحاری باشند!

حزب سکولار دموکرات ایرانیان بیش از یکسال است برنامه ای را تحت عنوان پادکست سکولار دموکرات‌ها تولید می کند که در تلویزیون‌های مختلف بازپخش می‌شود. ای کاش صفحه‌ای را در اینترنت درست می‌کردند و …

هنگامی که می‌بینیم بسیاری از ایرانیانی که پیش‌تر مذهبی بوده‌اند، و انجام ندادن کارهای غیراخلاقی برایشان به دلیل مذهب‌شان بوده، اکنون چه کارها که نمی‌کنند و چگونه در پی آن، در روز روشن، کارشان را برای خود و اطرافیان شان توجیه می‌کنند، تازه به عمق فاجعه‌ای که حکومت اسلامی در حق ایران و ایرانی کرده پی می‌بریم.

آینده را تشکیلات ها می سازند و اگر تشکیلات توامندی در اپوزیسیون مترقی شکل نگیرند، تشکیلات های دیگری جایشان را پر خواهند کرد، و آنارشیسم سکوی پرش دومی ها خواهد شد. چهار سال است که حزب سکولار دموکرات ایرانیان آغاز به کار کرده است و روز گذشته چهارمین کنگره ی آن برگزار شد. امیدوارم این حرکت ها برای ایجاد حزبی بزرگ از جمهوریخواهان سکولار دموکرات و آینده نگر رشد بیشتر کند و دفعه ی دیگری که فرصتی نظیر خیزش ۹۶ پیش آید دوباره دنبال رهبری شکست خورده ی ۴۰ سال گذشته، راه نیافتیم.

بيائيد تصور کنيم (و تصور از واقعيت ممکن می تواند تفاوت کامل داشته باشد) که يک «جبههء فراگير و واحد» از کل نيروهای اپوزیسیون تشکيل شده و در طول زمان نيرو بگيرد و قوی شود. فکر می کنيد در آن صورت «نيروهای شرکت کننده» کدامند و هر يک چه رفتاری خواهند داشت؟

من درباره بیانیهء ۱۴ نفر، نظر خود را از همان روز اول بیان کرده ام. دربارهء آقای حسن اعتمادی و «تلویزیون رمز پیروزی»، که ایشان راه اندازی کرده اند، نیز به اندازه کافی بحث شده و حرف تازه ای نیست. لذا اگر موضوعاتی در رابطه با مسؤلان تلویزیون «رمز پیروزی» مطرح شود، جنبهء پلمیک ندارد و در ارتباط با مبارزات جاری در ایران علیه رژیمی شکنجه گر است. حال اگر دوست دارند می توانند به آن توجه و نه فرافکنی کنند، و اگر هم نه، مهم نیست.

در رابطه با ایرانِ گرفتار رژیم اسلامی، در سطح جهانی اجماع نظر برای حملهء نظامی به ایران وجود ندارد. در نتیجه بحث بر سر تجزیه ایران متمرکز شده است. اکثریت مردم ایران با تجزیه طلبی مخالف هستند، اما آيا واقعاً برای نیرویی که سازماندهی مخفی یا علنی جدی در داخل ایران ندارد، اگر بخواهد فوری به رژیم اسلامی پایان دهد، راه دیگری غیر از حمایت از تجزیه ایران وجود دارد؟

امروز برای بسياری از مردم عادی ما حرف های ۵۰ سال پيش بی معنی است؛ زيرا کسانی که هوادار و کادر واقعی و میدانی اپوزیسیون زمان ما هستند، خیلی بیش از افراد سرشناس اپوزيسيون، به حقایق آگاهند و می دانند که مسألهء «اعتماد مردم» اساساً به روندی مربوط است که طی آن، بجای «وعدهء دروغ»، «واقعيت های قابل اجرای خردمندانه» زمينهء کار سازندگی کشور ما را فراهم می کنند و نه فقط اینکه «هنوز بايد در جستجوی آدم های خوشنامی برای رهبری اپوزیسیون بود».

متأسفانه واقعیت تلخ اپوزیسیون ما این است که بعد از ۴۰ سال حاکمیت کوکلاکس کلان اسلامی بر ایران، هنوز اکثریت فعالان سیاسی و مدنی ایران نمی دانند با چه رژیمی روبرو هستند وگرنه در خارج کشور «فریبکاری بزرگ حکومت اسلامی که اپوزیسیون را از خواست تغییر رژیم دور کرد»، پیروز نشده بود. یعنی هنوز نمی دانند که مسأله ما در ایران در ۴۰ سال گذشته عقب ماندگی نبوده بلکه واپسگرایی رژیم حاکم بوده است.

امروز دیگر روشن است که آینده ی ایران با ایجاد جمهوری سکولار دموکرات و آینده نگر شکل می گیرد و راه رسیدن به آن هم از طریق تشکیلات جدی آلترناتیو سکولار دموکرات برای رهبری انقلاب قرن بیست و یکمی ایران است، و بازگشت به راهکارهایی که حتی در سال ۱۳۵۷ شکست خوردند، به جایی نمی رسد. آنهایی که همچنان در پی رؤیت امامی در ماه، ورق آسی در قمار سیاسی، و یا طرح های شکست خورده ی گذشته هستند، می توانند راه های ۴۰ سال گذشته را با امیدهای واهی ادامه دهند.

اگر این متن را ترجمه و به دست یک خواننده خارجی بدهیم که بخواند، تصور خواهد کرد این ۲۲۵ نفر در یک کشور دموکراتیک و صلحدوست مانند سوئد زندگی می کنند که ناگاه قرار است به آن از سوی آمریکا و اسراییل با کمک دولت های عربی خلیج فارس حمله شود، و این امضا کنندگان نگرانند که ژنرال سلحشوری که خاطره جنگجویی را در تاریخ ۴۰۰ سال پیش آن کشور زنده می کند، حاضر نباشد مذاکره کند.

در هفتهء گذشته، در عالم سیاست اتفاق مهمی برایم افتاد که به نظر تازه ای دربارهء مدل کار برای «حزب سیاسی آینده نگر» رسیدم. اين اتفاق شنیدن بحث روز یکشنبهء گذشتهء دکتر اسماعیل نوری علا در «مهستان جنبش سکولار دموکراسی» دربارهء «اعتماد و آلترناتیو» بود که بسیار شنیدنی بود و باعث شد مدل تازه ای در مورد تشکیلات سیاسی به نظرم آید.

داستان واکنش به رژیم اسلامی ایران چنین است: برخی، نظیر زنده یاد مصطفی رحیمی، پیش از پيروزی انقلاب ۵۷ گفتند که «این جریان اسلامگرایی، ارتجاعی و استبدادی است»، برخی دیگر – حتی زمان آغاز اصلاح طلبی – گفتند که «اصلاح طلبی اسلامی ارتجاعی است» و سانسور شدند؛ گفتند که اصلاح طلبان در قتل های دهه ۶۰ شرکت داشته اند و اینکه برخی جریانات کمونیستی نیز بخاطر دیدگاه نظری شان همدست سپاه پاسداران در کشتارهای دههء ۶۰ بودند. اما اکنونT تازه، گویی برخی در چپ دارند جایگاه اسلامگرایی را درک می کنند…

جريانی نظیر «حزب سکولار دموکرات ایرانیان»، برای پاسخ به معضلاتِ عرصه های مختلف اقتصادی، سیاسی و اجتماعی، از پیش جواب های آماده ندارد، و (همانطور که سال گذشته در نوشتار «آینده نگری کاری است که حزب سکولار دموکرات ایرانیان می کند»، بحث شد) این حزب، «آینده نگر» است، و از اینکه در ارائهء راهکارهای خود «دیسراپتیو» باشد، نه تنها ابایی ندارد بلکه همين خصلت نقطهء قوت این حزب است.