نخستين مدال طلای ورزش ايران

هفتم دی ۱۲۹۷؛ ۱۰۲ سال پيش در چنين روزی محمود نامجو در رشت زاده شد. گفته بود: «برای تمرين، وزنه نداشتم، با سنگ‌هايی كه با ترازوهای ميوه‌فروشی اندازه گرفته بودم تمرين می‌كردم.» پدر محمود نامجو كارگاه سيگارسازی و جعبه‌سازی داشت و سواركاری هم می‌كرد.

او در نوجوانی با دوستانش يك گروه آکروباتيک تشكيل داد و به شهرهای اطراف رشت برد. در اين نمايش‌ها بارفيكس، پارالِل، تاب، خرک و حركات آكروباتيک انجام می‌داد؛ سينی مسی و كتاب‌های قطور می‌بريد، سنگ‌های بسيار سنگين را از زمين برمی‌داشت و به گونه‌های ديگر قدرت‌نمايی می‌كرد.

۱۷ ساله بود كه ورزش باستانی كشتی محلی گيلک را به خوبی انجام می‌داد. ۱۸ ساله بود كه به خدمت سربازی رفت و در آنجا در وزنه‌برداری مقام‌هايی به دست آورد.

۲۰ ساله بود كه به تهران رفت و در يك كارگاه نجاری مشغول كار شد و وقت فراغت را در زورخانه می‌گذراند: «پس از ورزش در گود، پهلوان زورخانه گفت با رفيقت كشتی بگير، با دوستم شروع به موش و گربه بازی كردم. حاجی فهميد و يك مرد قوی‌هيكل را جدا كرد و گفت با او كشتی بگير. لنگ بستم و دستش را كشيدم و بردمش بالای گود. چنان سريع كه خودش تعجب كرد. آمد پايين كه ادامه بدهد، حاجی لنگ انداخت و كشتی را تمام شده اعلام كرد.»

۲۱ ساله بود كه فدراسيون وزنه‌برداری گشوده شد ولی تا هفت سال به سبب جنگ جهانی دوم از حضور در ميدان‌های جهانی دور بود.

۲۲ ساله بود كه در مسابقات قهرمانی كشور ركورد زد و وزنه ۲۵۰ كيلوگرم را بلند كرد. ۲۹ ساله بود كه برای مسابقات اروپايی به سوی فنلاند رفت ولی به علت بی‌برنامگی تيم به مسابقات نرسيد. به صورت خصوصی در چندين مسابقه بين‌المللی شركت كرد و در مصر توانست در حركت دوضرب ركورد جهان را جا به جا كند.

۳۱ ساله بود كه در شوِنينگِن هلند وزنه ۳۱۵ كيلوگرم را بالا برد و نخستين مدال طلای تاريخ ورزش ايران را به دست آورد.

در مجموع سه بار مدال طلای جهان را بر گردن آويخت و ۲۰ بار ركورد جهان را بالا برد. او در ورزش باستانی، ژيمناستيک، شمشيربازی، شنا، اسكی روی آب و حتا هنرهای رزمی مهارت داشت.

به پيشنهاد او پس از انقلاب سرود ملی ايران تغيير كرد. می‌گفت سرود دوره پهلوی تقليدی از يک ملودی انگليسی بوده است. تنديسی از او در مقابل دانشگاه گيلان در رشت در خيابان نامجو نصب شده است. او سه سال با سرطان جنگيد.

محمود نامجو در ۷۱ سالگی در تهران درگدشت.

برگرفته ای از سایت صدای آلمان (دویچه وله) به زبان فارسی، ۲۷ دسامبر ۲۰۲۰