مختار وفایی
راوینا شمداسانی، سخنگوی کمیساریای عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد، در مصاحبه با ایندیپندنت فارسی گفت که با وجود تلاش‌ها و درخواست‌های مکرر برای روشن شدن وضعیت زنان ربوده شده در افغانستان، هنوز پاسخ روشنی در مورد سرنوشت آنان به‌دست نیامده است. شمداسانی افزود، کمیساریای عالی حقوق بشر سازمان ملل، برای حمایت از زنان افغانستان و به ویژه آزادی زنان معترض ربوده شده، فشار بر طالبان را افزایش می‌دهد.
سخنگوی کمیساریای عالی حقوق بشر سازمان ملل، افزود که با گذشت بیش از سه هفته از ربوده شدن چهار تن از زنان معترض و چند تن از اعضای خانواده‌های آنان، اطلاعاتی از محل نگهداری و وضعیت سلامتی آنان در دست نیست.
راوینا شمداسانی گفت: «ما عمیقا نگران وضعیت زنان ربوده شده هستیم. ما به تکرار نگرانی خود را در این مورد، با نشر بیانیه و نیز تماس مستقیم با مقامات طالبان ابراز کرده‌ایم. طالبان باید پاسخ روشنی بدهند و زنان معترض را آزاد کنند.»
شمداسانی تصریح کرد که کمیساریای عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد با مقامات طالبان در بخش‌های مختف آن گروه، از جمله با مسئولان وزارت امر به معروف و نهی از منکر، برای آزادی زنان معترض در تماس است، اما تا کنون پاسخ روشنی از آنان دریافت نکرده است.
او گفت: «ما با آنان در تماس هستیم و نگرانی‌های خود را بارها با آن‌ها مطرح کرده‌ایم و خواهان آزادی فوری زنان معترض شده‌ایم، اما هنوز پاسخ روشنی دریافت نکرده‌ایم.»
شمداسانی اضافه کرد که مقامات طالبان تا کنون مسئولیت ربودن و حبس زنان معترض را به عهده نگرفته‌اند و همواره در پاسخ به درخواست‌های کمیساریای عالی حقوق بشر سازمان ملل، گفته‌اند که در مورد زنان ربوده شده تحقیق خواهند کرد.
شمداسانی تاکید کرد، نباید هیچ زنی در افغانستان مورد خشونت و رفتارهای غیرقانونی قرار گیرد و رفتار طالبان با زنان معترض، باعث متوقف شدن اعتراضات زنان شده است. او تصریح کرد که پس از ربوده شدن و زندانی شدن زنان معترض، حرکت‌های اعتراضی زنان در افغانستان متوقف شده است و این به معنای رفتار خشونت‌بار و غیرقانونی طالبان با کسانی است که برای حقوق خود، به اعتراض مسالمت‌آمیز دست می‌زنند.
روز سه‌شنبه، ۸ فوریه (۱۹ بهمن)، کمیساریای عالی حقوق بشر سازمان ملل، برای دومین‌بار یک در ماه گذشته، با نشر اعلامیه‌ای در مورد روشن نشدن سرنوشت زنان معترض ربوده شده در افغانستان، ابراز نگرانی کرد.
در این اعلامیه آمده است: «باگذشت نزدیک به سه هفته از ناپدید شدن زنان معترض، هنوز از وضعیت آن‌ها خبری در دست نیست.»
گذشته از پروانه ابراهیم‌خیل و تمینا زریاب پریانی که در ۱۹ ژانویه از خانه‌های خود در کابل ربوده شدند، هفته گذشته دو زن دیگر به نام‌های مرسل عیار و زهرا محمدی که در اعتراضات اخیر در کابل حضور داشتند، از خانه و محل کارشان ربوده شدند. مرسل عیار در روز دوم فوریه از خانه‌اش ربوده شد و زهرا محمدی، روز سوم فوریه از محل کارش در کابل ناپدید شد. طالبان به خانواده‌ها و دوستان آنان و سازمان‌های مدافع حقوق بشر که خواهان روشن شدن وضعیت آنان و رهایی فوری‌شان از بند هستند، پاسخ نمی‌دهند.
سخنگویان گروه طالبان، به تکرار در مورد ربوده شدن زنان معترض به‌دست افراد آن گروه اظهار بی‌اطلاعی می‌کنند و مقامات طالبان نیز در پاسخ به سازمان‌های بین‌المللی، می‌گویند که در آن مورد تحقیق خواهند کرد.
دبورا لاینز، فرستاده ویژه دبیرکل سازمان ملل متحد در کابل، روز یکشنبه ششم فوریه، در ملاقات با مولوی عبدالکبیر، معاون نخست‌وزیر طالبان، از او خواست تا در مورد آزادی زنان ربوده شده فوراً اقدام کند، اما معاون نخست‌وزیر طالبان، حرف همیشگی سران این گروه را که «در این مورد تحقیق خواهد شد»، تکرار کرد.
پس از مسلط شدن طالبان بر افغانستان در پانزدهم اوت سال ۲۰۲۱ و وقوع کشتارهای هدفمند در شماری از استان‌ها، اعتراضات گسترده‌ای علیه طالبان در شهرهای بزرگ افغانستان شکل گرفت. آن اعتراضات با خشونت سرکوب شد، اما زنان افغان با استفاده از روش‌های مختلف، به اعتراضات در کابل ادامه دادند. در ۱۹ ژانویه، طالبان برای پایان دادن به آن اعتراضات، دست به ربودن و ناپدید ساختن زنان زدند. از زمانی که تمنا زریاب پریانی و پروانه ابراهیم‌خیل از خانه‌هاشان ربوده شدند، به دلیل وحشت مردم از هدف قرار گرفتن زنان به‌دست طالبان، هیچ حرکت اعتراضی در سطح خیابان‌های شهر راه‌اندازی نشده است. در این مدت، زنان معترض در گروه‌های کوچک‌تر در خانه‌های خود تجمع‌های اعتراضی برگزار کرده‌اند و خواهان آزادی زنان ربوده شده و حمایت جامعه جهانی از خواست‌های زنان افغانستان شده‌اند.
برگرفته ای از سایت ایندیپندنت فارسی، ۱۰ فوریه ۲۰۲۲