محمود ابطحی
روزنامه شرق روز سه شنبه ۲۰ اسفند (۱۰ مارس) نوشته‌‌‌ای با عنوان «چرا آمار کشته شدگان آبان منتشر نشد؟» منتشر کرده که در بخشی از آن آمده است: «مسئله مهم آن است که اگر دولت وضعیت کشور را چنان عادی می‌داند که نیازی به تعطیلی یا قرنطینه نیست، خود نیز به وظایف عادی خود عمل کند و در رابطه با این پرونده‌ها نیز در مقام پاسخ‌گویی برآید.» منظور از «وضعیت کشور»، شیوع ویروس بیماری‌‌زا و کشندهٔ کوید-۱۹ است که با تحت تأثیر قرار دادن امنیت جانی و اقتصادی مردم، وضعیت زندگی در کشور را پیچیده‌تر کرده است و منظور از «پرونده‌ها»، مطالبات عمومی «از جمله آمار کشته‌شدگان آبان، رسیدگی به پرونده حمله موشکی به هواپیمای اوکراینی و بررسی نامه نیلوفر بیانی [است] که مدعی شکنجه [جنسی، فیزیکی و روانی] در دوران بازداشت و بازجویی بود».
حکومت اسلامی حاکم بر ایران، حکومتی قرون وسطایی است که در آن نه تنها شفافیت و آگاهی‌رسانی همگانی در خصوص روند تصمیم‌گیری‌ها کلان کشوری و چگونگی انجام آن تصمیم‌ها جایی ندارند که از نخستین روز این حکومت، خمینی و نزدیکانش استفاده از دروغ و فریب را با پیروی از «تقیه کردن» در مذهب تشیع فرقهٔ امامیه، در حکومت اسلامی‌شان نهادینه کردند. پس عجیب نیست که همدستان این حکومتِ ناتوان و فاسد نیز برای پنهان کردن ناکارآمدی هایشان از هر فرصتی بیشترین سوء‌استفاده را ببرند. همچنین انتظار راستگویی و شفافیت داشتن از این حکومت و مزدورانش، توسط هر انسان آگاهی به ویژه روزنامه‌نگاران و فعالان سیاسی و اجتماعی، اگر برای فریبکاری و به کژراهه بردن افکار و توقعات عمومی نباشد، دست‌کم ساده‌انگارانه است.
منطقی است که از روزنامه «شرق» و همفکران آن پرسیده شود: آیا وضعیت کشور پیش از ورود کرونا، «عادی» بوده و با ورود کرونا از حالت «عادی» خارج شده است؟ آیا در شرایط عادی در یک کشور عادی، در بازه زمانی به کوتاهی یک فصل، این همه وقایع ناگوار توسط حاکمان به ملت تحمیل می‌شود؟ آیا در شرایط عادی در یک کشور عادی، حکومت با اسلحه مردم را در خیابان‌ها شکار می‌کند؟ آیا حکومت اسلامی در ایران، حکومتی عادی است؟ آیا حکومت اسلامی امکان داشتن زندگی عادی را برای ایرانیان باقی گذاشته است؟ شاید روبه‌رو شدن با اینگونه پرسش‌ها به یاد آنان هم بیاورد که بحران با شیوع ویروس کرونا به ایران نیامده است. کمتر کسی در ایران نمی‌داند که بحران را خمینی با ورودش و بازگرداندن ایران به ۱۴ قرن پیش به آن سرزمین آورد و امروز هم ورود کرونا و گسترش آن به همه استان‌های کشور به دست «ملایان و پاسداران حکومت بحران‌ساز اسلامی» انجام شده است (نقش هواپیمایی ماهان که همدست سپاه پاسدارن است در انتقال مسافران چینی، عدم قرنطینه قم توسط دولت روحانی و خرافه پراکنی ملایان، از خامنه‌ای تا طلبه‌های حوزه‌ها، در گسترش کرونا بر همگان آشکار است). این واقعیت ما را بار دیگر متوجه نقش روزنامه‌های حکومتی «اصلاح‌طلب» و «اصولگرا» می‌کند که با طرح پرسش‌های انحرافی تلاش می‌کنند نگاه محدود و بسته‌ای را به مخاطبان تحمیل کنند و فریبکاری بزرگی که همگی آنان در چهل و یک سال گذشته در آن نقش داشته‌اند را همچنان ادامه دهند. بر این پایه، منطقی است که ایرانیان آزادی‌خواه با هوشیاری از چنین رسانه‌هایی و حکومت متبوع‌شان جز فریبکاری انتظار دیگری نداشته باشند.
«مسئله مهم» آنچه «شرق» و رسانه‌های مشابه آن تبلیغ می‌کنند نیست. مسئله مهم این است که چرا حکومتی که ناکارآمدی‌هایش، فسادهایش، جنایت‌هایش، دشمنی‌هایش با فرهنگ و انسان ایرانی مدت‌هاست افشا شده است و حقانیت سیاسی‌اش را از دست داده است، در حالی که راه حل تئوریک گذر از وضعیت غیر انسانی که این حکومت به ایرانیان تحمیل کرده است در گفتمان «حکومت سکولار دموکراتیک» به ایرانیان ارائه شده است و آن گفتمان توسط صاحبان اندیشه، خردمندان، کنشگران و بیشینهٔ ایرانیان پذیرفته شده است، هنوز با یک «حکومت سکولار دموکرات» جایگزین نشده است؟ لازم است بر آنچه گفته شد، تاکید شود. مبادا پیچیدگی شرایط زندگی در ایران و فریبکاری‌های گستردهٔ «حکومت بحران‌ساز اسلامی» باعث شود تا مبارزان راه آزادی، هرچند بطور گذرا، هدف اصلی مبارزات را گم کنند و به کژراهه بروند.
وضعیت امروز زندگی در ایران به روشنی نشان می‌دهد حکومت اسلامی که چهل سال است «شرایط حساس کنونی» یا به سخن دقیق‌تر زندگی در بحران را به ایرانیان تحمیل کرده است تا بتواند «بر سر کار» بماند، بعنوان یک حکومت، دیگر «بر سر کار» نیست. به این معنی که دیگر وظایف ابتدایی یک حکومت ناتوان را هم ایفا نمی‌کند ولی همچنان با تکیه بر سرکوب و جنایت، خواسته‌هایش را به ملت ایران تحمیل می‌کند. در ادامه راه مبارزه با این «حکومت»، اپوزیسیون سکولار دموکراتیک که گام‌های مهم افشاگری و گفتمان سازی را با موفقیت برداشته است، راهی جز برداشتن گام سوم که ایجاد یک آلترناتیو سکولار دموکرات معتبر و استوار است، ندارد. در این راه بخش مهمی از سکولار دموکرات‌ها در پشتیبانی از «شورای مدیریت گذار» که بعنوان چنین آلترناتیوی خود را معرفی می‌کند، تلاش‌های زیادی کرده‌اند که امید است به ثمر بنشیند.
۲۲ اسفند ۱۳۹۸ – March 12th, 2020