Author: محمود ابطحی

فاشیست‌ها، با استفاده از سیاستی «همه با همی» توانستند گرایش های گوناگون سیاسی را حول یک محور قرار داده و رفته رفته به زیر پرچم خود بکشند و به طور کامل هژمونی را از آن خود کرده و بر همهٔ گروه‌های سیاسی ديگر غلبه کنند. این نوشته‌ء موسولینی که «فاشیسم از زیر خرابه‌های دکترین‌های لیبرال، سوسیالیست و دموکراتیک عناصری را که هنوز زنده‌اند بیرون آورده و … یک سنتز نو می‌سازد» به روشنی نشان‌گر اینگونه سیاست‌ گذاری فاشیست ها است.

درک معنای ادعای اين سازمان، مبنی بر پذيرش گفتمان «سکولار دموکراسی»، می تواند حائز اهميت بسیار باشد و لازم است دربارهء آنچه در پس و پشت اين ادعا نهفته است انديشيد. و در اين رابطه است که لازم می بينم شرح کوتاهی نيز از گفتمانی که با نام «سکولار دموکراسی» شناخته می‌شود بدهم.

دشمنان نامحسوس مدرنیته در کنار ملاها، و سایر دشمنان سنتی مدرنیته، با سوء ‌استفاده از واژهٔ مقدس شدهٔ «مردم»، در یک دم خط رد می‌کشند بر سخنان کسانی که در اپوزیسیون دموکراسی‌ خواه در جایگاه نخبگانی قرار دارند که پس از سال‌ها تلاش برای چاره‌سازی به راه‌‌حل‌هایی برای آزادسازی ایران و ایرانیان رسیده‌اند.

گزارش ها حاکی از این است که در روز دوشنبه ۱۱ شهریور یک زن ایرانی در برابر یکی از واحدهای قضایی تهران اقدام به خودسوزی کرده است. این بانو که به دلیل «بد حجابی» در اسفندماه ۱۳۹۷ توسط مأموران حکومت اسلامی بازداشت شده بود و با قرار تأمین آزاد بوده است،

این وضعیت همان چیزی است که حزب سکولار دموکرات ایرانیان در مورد اتفاق افتادن اش هشدار می‌داد. در این مسیر، برخی که بیانیهٔ ۱۴ نفر را دست‌آویزی برای تبلیغ شعار «همه با هم» کرده‌اند، آمیزه‌ء غریبی از این دو موضوع متفاوت را برساخته‌ و، با سوء‌ استفاده از این در هم آمیختگی، بجای پاسخگویی به انتقادات مطرح شده، به شخصیت منتقدان و کاستی‌های روانی آنان می‌پردازند.

آيا هنگامی که سکولار دموکرات های گرد آمده در زير پرچم جنبش سکولارر دموکراسی ايران خواهان ايجاد تنها اردوگاه اپوزیسیونی است که هنوز آلترناتیو خود را به ملت ایران ارائه نکرده است، فریب «همه با هم» جز دشمنی آشکار با این اردوگاه و ایجاد مانع بر سر راه این اپوزیسیون، که بزرگترین حامیان را درون ایران دارد، برای ملت ایران “سود” ديگری دارد؟

منطقی آن است که پيدا کنيم هر یک از راه حل‌هایی که گروه‌های گوناگون اپوزیسیونی مطرح می کنند با مسئلهء «ایجاد تبعیض‌‌های تازه» چه رابطه‌ای دارد. يعنی باید توانائی «تبعیض ‌‌زدایی» این راه حل‌ها را با هم مقایسه کرد. هر راه حلی که نسبت به رفع تبعیض حساس‌تر و کارآمدتر باشد مناسب‌تر و به خواست ملت ایران نزدیک‌تر است.

برای اینکه از تجربهٔ صربستان درس بگیریم، لازم است در نظر داشته باشيم که اگرچه مردم صربستان توانستند اسلوبودان میلوسویچ را از قدرت بیاندازند اما در استقرار دموکراسی موفق نبودند و اکنون، نوزده سال پس از آن رویداد، ملت صربستان هنوز هم در ایجاد حکومت دموکراتیک ناموفق‌ هستند. براستی چرا؟

دو نوع جنبش اگر چه در ویژگی‌های پایه‌ای شان (که مهمترین آنها نهادسازی برای سازماندهی جنبش است) با هم مشابه هستند، دست کم در دو زمینهٔ تعیین کننده با هم متفاوتند. این دو عبارتند از یکی «میزان تغییر» و دیگری «گسترهٔ تغییر». در «جنبش‌های انقلابی» میزان تغییر و گستره‌ای که تغییرات در آن اعمال خواهد شد، وسیع اند. در حالی که در «جنبش‌های مقاومتی» الزاما اینگونه نیست و حداقل یکی از آن دو مورد ذکر شده محدود خواهد بود….

انسان ایرانی، برای حفظ امنیت خود، بالفعل کردن استعداد‌های بالقوه، رشد توانایی‌های گوناگون خود، دستیابی به زندگی‌ انسانی و نشستن بر جایگاهی که شایسته اوست، در جهانی پیچیده با رقبایی که به سختی برای دستیابی به چنین زندگی انسانی در تلاشند، باید گروه خود را درست تشخیص دهد و با وفاداری خود را به آن متعلق بداند. در دوران مدرن این گروه «ملت‌» نام دارد و ایرانیان باید دریابند که به ملت ایران تعلق دارند.

رادیو اسرائیل در وب سایت این رادیو خبرداده است که: برخی از رسانه های عربی، حمله به یک انبار موشکی سپاه پاسداران در خاک عراق را به اسرائیل نسبت دادند و اعلام داشتند که در این حمله، شماری از نیروهای وابسته به حکومت ایران کشته شده اند و انبار موشک هایی که حکومت ایران به آن جا قاچاق کرده بود منهدم شده است.

این بخش از گروه‌های استراتژیستی ساخته می‌شود که «استراتژی کلان» را (که آلترناتیو سکولار دموکرات طراحی می‌کند) در‌می‌یابد و، با توجه به شناختی که از زندگی در شهر‌های کوچک و بزرگ دارد، آن را با استراتژی‌های کوچک‌تر و تاکتیک‌های مورد نیاز به گام‌هایی عملی تبدیل می‌کند؛ گام هائی که اجرای آنها توسط مبارزین راستینی که در خط مقدم مبارزه هستند امکان‌پذیر می شود.

گزارش‌هایی که خبر از مذاکرهٔ چهار حزب قومیتی اپوزیسیونل با حکومت اسلامی می‌دهند، پرسش‌های بسیاری را پیش روی کنشگران سیاسی می‌گذارد. پیش از هر چیز باید پرسید از مذاکرهء يک «اپوزیسیون واقعی» با «حکومت اسلامی» چه نتیجهٔ معقولی می‌‌توان انتظار داشت؟ مذاکره برای حل برخی اختلاف‌ها وسیله‌ء مناسبی است و نباید آن را نادیده گرفت. اما برای اینکه ببینیم آیا مذاکرهٔ میان اپوزیسیون و حکومت اسلامی از این دست است یا نه، باید به نکاتی در رابطه با مذاکره‌ها توجه کنیم.

همواره می توان پرسيد که، در حین پیشرفت مبارزات، چگونه می‌توانیم نیروهائی مدنی بوجود آوریم که در سرنگونی استبداد یاری دهنده باشند و پس از سرنگونی حکومت استبداد، و در زمان ایجاد دولت موقت به یاری آنها، بین قدرت جامعهء مدنی و حکومت جایگزین زودتر تعادلی نسبی بوجود آید؟ چگونه از تشکیل نیروهایی که در سرنگونی یاری رسانند، ولی پس از آن مانع استقرار حکومت قانون خواهند شد، جلوگیری کنیم؟

در اقتصاد ساختهٔ وارثان خمینی، کسی که علم مدرن اقتصاد را متعلق به چهارپایان می‌پنداشت، فقر زندگی بیش از ۶۰ درصد ایرانیان را فراگرفته است، در حالی که انرژی بخش بزرگی از جوانان ایران بیهوده تلف می‌شود، زیرا کاری برایشان نیست که انجام دهند و هم زمان دارایی‌های ایرانیان که می‌تواند سرمایه کارآفرینی را تأمین کند، توسط حاکمان اسلامی و فرزندان آنان به یغما به خارج از ایران برده می‌شود.