آخرین بازمانده نسل نوشین* هم رفت | در اندوه درگذشت نصرت کریمی

نصرت کریمی سناریست، کارگردان، بازیگر، گریمور، مجسمه ساز، عروسک ساز، دوبلور و پروش دهنده گل کاکتوس در سن سالخوردگی ترک جهان هستی کرد.
البته نصرت کریمی با این همه تخصص ۴۰ سال پیش، بعد از انقلاب اسلامی، بدون جرم و محاکمه به زندان فرستاده شد و محکوم به اعدام شده بود. روایت است با مسلمان کردن میثاقیه تهیه کننده مطرح ترین فیلم های آن دوران، از اعدام نجات پیدا می کند. ولی هرشب کابوس اعدام با او بود و ۴۰ سال است که اجازه هیچ نوع فعالیت هنری به ایشان ندادند، و نصرت کریمی هیچگاه شخصا اقدامی برای گرفتن اجازه کار نکرد و همیشه می گفت: “من شخصا برای رفع ممنوعیت اقدام نکردم، ولی دوستان کارگردان و تهیه کننده که علاقه داشتند من برایشان فیلم بسازم و یا در فیلمشان بازی کنم، هربار اسم مرا به ارشاد داده‌اند، آنها جلویش نوشته اند: “نصرت کریمی فعلن نه!””
و ما که بخشی از هنرمندان آن روز جامعه بودیم و فعالان سیاسی آن روزهای وحشت، هیچ اعتراضی به دستگیری و ممنوع الکاری ایشان نکردند. و تا امروز هم هیچ یک از هنرمندان آن سرزمین نفرین شده، اعتراضی نکرده‌اند. ولی از خاتمی و روحانی و سردار سلیمانی دفاع کرده‌اند.
جرم نصرت کریمی ساختن فیلم “محلل” بود، که در همان سال‌های دهه ۵۰ وقتی که اکران شد، از طریق روحانیت آن زمان و توسط مطهری اعلامیه‌ای صادر شد که فیلم را پایین بکشند و[لی] موفق نشدند. و این کینه سال‌ها با آخوندها ماند و بعداز مستقر شدن حکومت اسلامی شان، انتقام‌شان را گرفتند و نصرت کریمی را بدون محاکمه و بدون جرم، فقط بدلیل کینه از فیلم “محلل” از زندگی ساقط کردند .
نصرت کریمی زندگی هنریش را با تاتر و نوشین آغاز کرد و آنقدر تشنه فراگرفتن بود که به پراگ رفت برای آموختن تاتر عروسکی و ساخت عروسک و گریم؛ و بعد از آن به ایتالیا رفت برای آموختن سینما. و عشق به سینما او را به دستیاری ویتوریکا دسیکا رساند. با آموخته‌هایش به ایران بازگشت، و در دانشکده‌های هنری به تدریس گریم و تاتر عروسکی پرداخت. و در کنارش به فیلم سازی و بازیگر مشغول شد. و آخرین کار بازیگری او، بازی در سریال جاودانه “ناصرتقوایی”، دایی جان ناپلیون می باشد.
بقول خسرو سینایی باید گفت: “هنرمند خردمند” بدرود و ما شاگردانت شرمنده ایم که در زمان جور و ستم برشما سکوت کردیم. بدرود هنرمند صبور، بدرود

نوشته حسین افصحی

* عبدالحسین نوشین (۲۱ بهمن ۱۲۸۵ – ۱۲ اردیبهشت ۱۳۵۰)، بنیانگذار تأتر و بازیگری مدرن در ایران