نویسنده: پگاه امینی

از خود می پرسم «برای یک ایرانی، داستان فرو ريختن ديوار برلين، يعنی این بخش از تاریخ یک کشور اروپایی، با شب های بلند و فرهنگ و رسومی کاملا متفاوت، چه نکتهء آشنایی را می تواند در ذهن تداعی کند و در کل این رویداد تاریخی چه نکتهء جذابی برای ما نهفته است؟»

طبق قوانین حکومت اسلامی استفاده از توییتر ممنوع است، درحالیکه رسانه های دولتی تحت ریاست حسن روحانی به تنهایی دارای چندین کانال توییتری می باشد.

پلیس کشوری آلمان گزارشی را در روزنامه بیلد آلمان منتشر کرده است مبنی بر اینکه در سال گذشته، ۴۰۰۰ ویزای قلابی در آلمان ردیابی شده است و از این رقم، ۸۰۸ دارنده ی ویزاهای تقلبی در سال ۲۰۱۸ به محض ورود به فرودگاه دستگیر شده اند.

هميشه از خود پرسيده ام که چگونه ممکن است کسی که حلوای ژاپنی نخورده، ناگهان هوس آن را داشته باشد؟ مگر نه اينکه اسیری که هرگز آزادی را تجربه نکرده نمی تواند آن را طلب کند؟ همه درد، اسارت و ذلت را می فهمند ولی درمان را نمی شود «فهمید» بلکه باید آن را تجربه کرد، شناخت و آموخت. پس هیچ کشور دیگری هم نمی تواند برای ایرانی ها دموکراسی بیاورد، و ما باید خودمان آن را بشناسيم و سپس طلب کنیم. اينگونه بود که يادآوری طعم و مزه ی«حلوای ژاپنی» بن بست ذهن مرا گشود.

هنگامی که سخن از مذاکره است، خصوصا در دو ۵ سال اخیر، دستور جلسات کسل کننده، تکراری مذاکرات سران کشورهای غربی با تهران، انتظار زیاد برای مهلت های بعدی و آغاز دوره مذاکرات بعدی و همین طور دور باطلی از لیست تفاهم نامه های غیر ضروری، قراردادهایی که بعد پاره می شد ولی در کل این پرسش به ذهنم رسید که بر سر میزهای گفتگو با وزرای خارجه و نمایندگان کشورهای غربی به غیر از گفتگو بر سر تغییر رفتار جمهوری اسلامی، محدودیت گسترش سلاح های اتمی و عدم رشد تجهیزات اتمی و موشک های قاره پیما، راجع به چه موضوع دیگری گفتگو می شود آیا این شروط در برگیرنده ی همه ی خواسته های مردم در بند ایران است؟