نویسنده: رضا سعادت

این روزها در مورد کشتار اهالی ادیان و مذاهب مختلف از گوشه و کنار دنیا خبرهایی به گوش می رسد: کشتار مسیحیان در کشور سریلانکا، کشتار يهوديان در کنیسه ای در کالیفرنیا، و نيز حادثه مسجد مسلمانان در نیوزلند. اما کشتار فقط يک صورت از جفائی است که بر مردمان جهان می رود و ما، در همين حکومت اسلامی مسلط بر وطن مان، انواع و اقسام جفاها را بر غير معتقدان به مذهب ولايت فقيه در تشيع دوازده امامی شاهد بوده ايم؛ از حبس و شکنجه و اعدام کرفته تا تخريب نيايشگاه ها و قبور. يعنی جفاهائی که ضرورت انحلال اين حکومت مذهبی قطعی می کنند.

چندی پیش مطلبی را در یادداشت خبرگاه به اشتراک گذاشتیم در خصوص دغدغهء علی خامنه ای در مورد کاهش جمعیت ایران و نيز پاسخ وزیر بهداشت مبنی بر که طرحی برای افزایش جمعیت دارند. در کنار اين خبرها امروز مطلبی از مسئول کنترل سفرهای دانش آموزی در ایران خواندم، مبنی بر آمار تلفات اردوهای دانش آموزی و ناخواسته ذهنم به سوی کارخانه جوجه کشی رفت: پرورش دادن برای کشتن!

امريکا، به درستی، سپاه پاسداران را يک سازمان تروريستی ناميده است و در تقابل با اين موضوع، نمايندگان مجلس اسلامی هم، با شرکت در حرکت بظاهر اعتراضی و مبارزاتی پوشيدن لباس پاسداران، در واقع طی نمايشی افشاگرانه، به جهانيان اعلام داشته اند که: «تروريسم تنها در انحصار سپاه پاسداران انقلاب اسلامی نيست. اين کل حکومت اسلامی، و از جمله قوهء قانون گزاری آن نيز هست که خود را بدين صفت مفتخر می داند!»

در حالی که بیش از نیمی از جمعیت ایران را جوانان و نوجوانان تشکیل می دهند، علی خامنه ای، در روزهای آغازین سال ۱۳۹۸ و در واپسین روزهای تعطیلات نوروز، در جلسه ای که با مسئولان دولتی داشت، دغدغه همیشگی خود مبنی بر پیر شدن جمعیت ایران را با وزیر بانمک بهداشت در میان گذاشت. وزیر با نمک بهداشت هم در پاسخ گفت که: «بعنوان یک دغدغهء ملی! بنده به این امر پرداخته ام و پروژه ای را آماده کرده ایم که آن را تقدیم خواهيم کرد،».

اين مصائب و حوادث يک بُعد برجستهء ديگر هم دارد: اکنون بر ملت ايران کاملاً واضح شده است که چرا اين حکومت از سکولاریزم می ترسد و از واژهء سکولاریزم نفرت دارد. و می داند که علت چنين نفرتی آن است که در يک حکومت سکولار دیگر ترفند چشم بندی به نام مذهب وجود ندارند که بتوان به مدد آن چشم مردم را بست و کشور را به دست حوادث ويرانگر سپرد و خود غارتگری ها را ادامه داد.

اسماعیل بخشی، یکی از هزاران کارگر شرکت نیشکر هفت تپه خوزستان است که به نمایندگی از جمع کارگران فریاد بی عدالتی را بر مسئولین نظام جمهوری اسلامی ایران زد و هدفی جز احقاق حقوق کارگران نداشته است، که نظام جمهوری اسلامی طبق عادت چهل ساله خود در سرکوب کردن منتقدان و مخالفان، این معترض کارگری را نیز دستگیر کرد. از منتقدان و مخالفان بگذریم، نظام سست عنصر جمهوری اسلامی  از حبس کردن کارگرانی معترض که در این آشفته بازار اقتصادی مملکت، خواستار باز پس گیری حق و حقوق از دست رفته خود هستند هم نمیگذرد، که با چیدمان سناریویی عجیب، بر چسب فعالیت علیه امنیت ملی را به آنها می چسباند و آنها را مجرم میشناسد، در کجای این کره خاکی اعتراض برای دریافت حقوق عقب افتاده کارگران که ضعیف ترین قشر جامعه از نظر اقتصادی هستند و در عین حال زحمتکش ترین اقشار جامعه،  جرم محسوب می شود؟ و[…]