نویسنده: محمود عاشوری

جنبش سرنگونی طلبی مردم داخل ایران چشم یاری و کمک به نیروهای آزاد خود در خارج از کشور دارد اما شرط ماندگاری خود را به این یاری نبسته است. ضعف هم اکنون جنبش ها و تشکل های سکولار و آزادیخواه داخل و خارج (مثل طولانی شدن براندازی، چشم یاری داشتن به نیروهای خارجی و فقر شدید و نا امیدی توده های مردم) هم اکنون نشان از آن دارد که نیروهای سکولار دمکرات خارج از کشور در این امر، اگر نگوییم شکست خورده اند، خیلی ضعیف عمل کرده اند.

در هیچ دوره ای از این چهل سال در این مبارزه شکوهمند وقفه ای نیفتاده است. نسل های مختلف فرزندان این ملت با تمام وجود برای براندازی حکومت اسلامی و جایگزین کردن رژیم سکولار و آزاد بجای آن، از جان و مال و نیرو و زندگی خود مایه گذاشته اند. بخاطر این «درد مشترک» – که همانند سرطان تن و جان این کشور پر غرور را فرا گرفته – زنان و مردان، از پیر و جوان، لحظه ای از پای ننشسته اند. و همین درد مشترک است که ایجاد کنندهء این ضرورت میباشد؛ ضرورتی که به کوری چشم دشمنان ما در حال انجام است.

همکاری اپوزیسیون داخل و خارج ضرورتی اجتناب ناپذیر (قسمت دوم) محمود عاشوری هفتهء پيش در قسمت اول این نوشته به ضعف و قوت نیروهای اپوزیسیون در داخل کشور پرداختم و نقاط قوت نیروهای سکولار دمکرات داخلی را «ارتباط با مردم» و «نفوذ آنها» و «امر اعتماد»، و نقاط ضعف آنها را «عدم تشکل» و «اختناق مضاعف» و «نابودی و اضمحلال» برشمردم. اکنون، در اين يادداشت، از نظر خودم، به نقاط قوت و ضعف نیروهای سکولار دمکرات خارج از کشور می پردازم. نقاط ضعف این نیرو ها عبارتند از: ۱- بودن در خارج از کشور: زندگی در خارج از کشور و و عدم ارتباط با داخل و مردم و نیروهای داخل در اثر مرور زمان زبان مشترک آنها را ضعیف و ضعیف تر کرده است. شکی نیست که نقش رژیم در عمده کردن این ضعف بسیار زیاد است. تبلیغات رژیم در داخل که «خارج نشینان عده ای عافیت طلب هستند که[…]

ما در داخل کشور تشکل های سیاسی فراوانی داشته ایم که سرنوشتی جز انحلال و یا خروج از کشور برای ادامهء مبارزه نداشته اند. شکل گيری و تداوم یک سازمان سیاسی نتیجهء سالیان بسیاری از کار تئوریک و برقراری ارتباط ارگانیک مابين افراد معتقد به یک نحلهء خاص فکری است. در حقیقت تشکل سیاسی عصارهء کار فکری و فعالیت سیاسی یک و یا چندین نسل است. لذا و بطور خیلی خلاصه می توان نتيجه گرفت که این پديده در لوای حکومت فاشیستی اسلامی امکان تولد و ادامه زندگی ندارد.

اعلام حمایت از اعلامیهء ۱۴ تن از کنشگران سیاسی داخل کشور، به صورت گذاشتن امضا در زیر این اعلامیه، موضوعی است که در بین فعالین سیاسی خارج از کشور به امر جالبی تبدیل شده؛ عده ای آن را بدون چون و چرا امضا کرده اند، عده ای هم علی رغم ایرادهایی که داشتند؛ و عده ای هم از انجام این کار به دلایل مختلف امتناع کردند. آنگاه، آنها که امضا نکرده بودند از طرف آنهایی که امضا کرده بودند مورد شماتت ها و احیانا اتهاماتی قرار گرفتند. اين موضوع مرا بر آن داشت تا، با اغتنام فرصت از نوشتن مطلب امروز، دلایل امضا نکردن خود را همراه با توضیحاتی ارائه دهم.

در قسمتی از این بیانیه، به «روش سرنگونی» و «نحوهء گذار از رژيم اسلامی» نيز اشاره شده است. به نظر این گروه، این رژيم را می توان به «شیوهء مسالمت آمیز و راندن آن به انجام رفراندم» سرنگون کرد. جدا از اینکه این گروه به کدام دلایل تاکتیکی و تکنيکی به این شیوهء سرنگونی اعتقاد دارند، تجربهء چهل سال اخير (از شورش مجاهدين تا قتل عام مخالفان در دههء ۶۰، تا سرکوب جنبش دانشجوئی ۷۶، تا سرکوب وحشيانهء حنبش سبز در سال ۸۸ و…) نشان می دهد که حکومت فاشیستی اسلامی بهیچ وجه با شیوهء مسالمت آمیز و رفراندم سرنگون نخواهد شد.

جبهه هایی که در مرحله کنونی خواهان سرنگونی بوده و ادعای رهبری انقلاب مردم را دارند عبارتند از: جبههء کلی کمونیست ها، جبههء کلی اسلامی های دمکرات، و جبههء کلی سکولار دمکرات ها. اما دو جبههء اول اگرچه دارای سابقه ای طولانی، با تشکیلات، ایدئولوژی و با سرمایهء سیاسی بيشتری هستند، به عقیدهء من، با مرحلهء دوم انقلاب، که خواست اثباتی مردم در آن مطرح می شود، بيگانه بوده و سخن تازه و روزآمدی ندارند. حال آنکه مردم هم اکنون خواست های اثباتی خود را به عناوین مختلف ابراز کرده اند.

«ماه نامبارک رمضان» سال ۱۳۵۷ بی شک نقشی اساسی در بقدرت رسیدن و همچنین تثبیت حاکمیت سیاه حکومت اسلامی داشته است و از ان پس هم اگر بخواهیم به نقش مراسم و فعالیت های اسلامی و تاثیر آنها در پیروزی اسلام سیاسی و انقلاب ایران نمره بدهیم بی شک سهم ماه رمضان از همه بیشتر بوده است. لذا نتيجهء گرانبهایی که ما از این واقعيت می گیریم می تواند در محدود کردن فعالیت های اجتماعی و سیاسی اسلام و سوء استفاده از این مراسم بکار رود.

يک «رژیم متعارف» می تواند، همانند رژیم های متعادل اسلامی در پاکستان و عربستان سعودی، و یا همانند رژیمی سکولار و مترقی مثل کره جنوبی و یا سنگاپور باشد. این هر دو نمونه می توانند، در ساختار سیاسی و اقتصادی موجود جهان، نقش «نرمال» خود را ایفا کنند. در اين منظر، عربستان در کنار اسرائیل با ساختارهائی کاملا متفاوت (جدای از اختلافات مرزی و مذهبی) به پیشرفت و زندگی خود ادامه می دهند. اما پرسش آن است که چه عاملی تعیین می کند که رژیم پایدار و متعارف آیندهء ایران کدامیک از اين سیستم ها خواهد بود؟

به نظر می رسد که اکنون «گزينهء مطلوب» قیام مردم بجان آمده از گرانی و تورم، سرکوب و خفقان و چهل سال استبداد مذهبی است؛ چرا که اين گزينه از يکسو ضرورت جنگ را منتفی می کند و از سوی ديگر شر رژیم اسلامی را از سر مردم ایران و منطقه کم خواهد کرد. و بديهی است که در اين راستا تشکیل آلترناتیو سکولار دمکرات می تواند در این موقعیت حساس در منسجم کردن چنین قیامی تأثیر اساسی دارد.

هفتهء گذشته دختر بچه ها در مدارس ابتدایی با موزیک «جنتلمن» ساسی مانکن به رقص و پایکوبی پرداختند. بدينسان تلاش مذبوحانهء حکومت اسلامی، علی رغم چهل سال هزینه کردن های گزاف برای جدا کردن موسیقی و شادی از زندگی مردم، نتیجه ای کاملا معکوس بجا گذاشته و نشان داد که موسيقی و رقص حربه هائی مؤثر برای مبارزه با اين نکبت مذهبی – ايدئولوژيک بشمار می روند و اين واقعيت به رابطهء طبيعی انسان با اين هنرها بر می گردد که در مطلب کنونی آن را توضيح می دهم.

جامعهء ما آبستن یک تغییر اساسی است. این تغییر ممکن است با شروع و گسترش تظاهرات و اعتصابات، از هم پاشیدگی اقتصادی و سیاسی، انجام یک کودتا و یا جنگ شروع شود، اما نتیجه آن کاملا چیزی متفاوت از جامعه کنونی ایران از نظر ساختار سیاسی و ارزش های فرهنگی – اجتماعی خواهد بود.
هدف برسی و تحلیل انقلاب آتی ایران شناخت نیرو های خود و نیروهای رقیب در این پروسه گذار می باشد.

به یازدهم اردیبهشت یا اول می، روز جهانی کارگر نزدیک میشویم. من بعنوان یک سکولار دمکرات دوست دارم فرصت را غنیمت شمرده و نظرات خودم را در مورد این روز بیان کنم. از نظر من در سیستمهای ایدئولوژیک، انسانها با برچسب خاصی تعریف میشوند.

به تسخیر آخرین سنگر اسلام سیاسی نزدیک و نزدیکتر می شویم. تسخیر این آخرین سنگر اسلام سیاسی در منطقه و جهان البته کار آسانی نخواهد بود اما راه دیگری وجود ندارد. خوشبختانه یا متاسفانه، بعلت وجود این سنگر در کشور ما، وارد آوردن این ضربه آخر بعهده ی نيروئی است که یکی – و فقط یکی – از حمله کنندگان به این سنگر سکولار دمکرات ها هستند که حضور مردم و نقش بیشتر آنها در این پیروزی را به نفع جبهه ی خود می دانند.

از «مرکز اصلی اين اتحاد»، که در مواقع مختلف به سرکوب و انسجام نیرو احتیاج دارد، تا نهضت آزادی، يا فدائیان خلق با شعار «سپاه پاسداران را به سلاح سنگین مجهز کنید» و شرکت شان در نماز جمعه به امامت پدر طالقانی و رفسنجانی جنایتکار، یا شعار «جنگیدن در کنار سپاه برای مقابله با حمله خارجی»، همگی طبل مبارزه با آمریکا را می کوبند. اينها همه نشانه هایی از این اتحاد نامیمون در طول ۴۰ سال حکومت ننگین رژیم فاشیستی و سر تا پا سرکوب آن دارد.

مجلس شورای اسلامی قانون محدود کردن ازدواج ۱۳ سالگان به اجازهء دادگاه را تصویب نکرد. این یعنی یک مرد ۵۰ یا ۶۰ ساله هم می تواند با اجازهء دادگاه به یک دختر بچه ۹ ساله بارها طی سالیان متمادی تجاوز کند. این یعنی وحشی گری کامل. این وحشیان رها شده از ده ها قرن گذشته در جامعهء ما، یک لحظه در گوشه از مغز پوک خود به عذابی که بر آن دختر بچه بی پناه تا آخر عمر تحمیل میکنند نمی اندیشند.

این حکومت با تمام وجود، و با دادن هر گونه هزینه، و انجام هر ترفندی سعی در نگه داشتن قدرت دارد و در اين راستا به هیچ پرنسیپ انسانی و میهنی و فرهنگی و زیست محیطی پایبند نیست. نقش رژیم در تحمیل مقام رده ۱۱۷ در جدول بيت المللی خوشبختی بر مملکت ما مشخص است، اما نقش مردم ما چی؟ آنها چرا دست روی دست گذاشته اند و کاری نمی کنند؟ چرا در خوابند؟ آیا آنها در خوابند؟ آیا براستی آنها در خوابند؟ من می گویم مردم ما در این ۴۰ سال هیچ وقت در خواب نبوده اند!

بهنام ابراهیم زاده، عضو “جمعیت دفاع از کودکان کار و خیابان”، بخاطر فعاليت های انشان دوستانه اش به شش سال حبس و رونویسی از سه کتاب خامنه ای محکوم شد. در این نوشتهء کوتاه اما قصد من پرداختن به زندگی پر افتخار این انسان شریف و مبارز نيست بلکه می خواهم به محکومیت کودکان کار و خیابان ایرانی اشاره ای داشته باشم. واقعيت آن است که، بر اساس آمار فراوانی که در دسترس همگان است، معضل کودکان کار و خیابان واقعیتی است که، به دلايل مختلف  و در همه جا، و بخصوص در جهان موسوم به «جهان سوم»، بصورت دردناکی وجود دارد؛ که البته پرداختن عمومی به آن فرصتی ديگر و فراخ تر را می طلبد. در کشور ما اما گستردگی و عمق این فاجعه از چند جهت خاص قابل تامل است. نخست اینکه کشور ما سرزمين پهناور و ثروتمندی است که در زمينهء ذخائر نفت و گاز در دنیا[…]