نویسنده: سپیده قیاسوند

حکومت اسلامی مسلط بر ایران با صرف هزینه های هنگفت در پیشبرد اهداف اسلامی خود در زمینه ی اشاعه ی فرهنگ اسلامی ضد زن، و آموزش این اتهام دردناک که این خودِ زن است که مرد را طعمه ی وسوسه ی جنسی برای تجاوز به خود می کند و تقویت این نگاه در جامعه که زنی که سر تا پای خود را نپوشاند، مستحق آن است که قربانی آزار جنسی گردد، ناعدالتی دردناکی ست که رد پای آن سال هاست که بر پیکره ی صدا و سیما، سینما، هنر، آموزش و پرورش، انتشارات و رسانه ای اجتماعی به چشم می خورد.

خبر سومین قتل ناموسی در طی هفته ی اخیر هم در رسانه ها منتشر شد. حالا تمام رسانه های مستقل از حکومت اسلامی، با برشمردن همین قوانین ناقص مدنی و مجازات اسلامی، بارها و بارها به نقض حقوق بشر در حوزه ی حقوق زنان اشاره می کنند و رسانه های فارسی زبان مدافع حقوق بشر نيز، مانند همیشه، با افشای جریان قتل های ناموسی اخیر، به گمان خود خدشه ای اساسی و غیرقابل ترمیم بر پیکر رژیم اسلامی ایران وارد می آورند.

به نظر می رسد که رژيم اسلامی مسلط بر ايران از آغاز سال ۲۰۲۰ دست به اجرائی کردن ضرب المثل قديمی «يک بام و دو هوا» زده و ما شاهد دو جريان موازی اما متضاد اقتصادی در کشورمان بوده ايم: يکی تلاش رژيم برای برداشته شدن تحريم ها به بهانهء گرفتاری های مالی در مبارزه با بحران کرونا، و ديگری ولخرجی های رژيم برای ريخت و پاش های سپاه پاسداران انقلاب اسلامی اش.

مطابق تحقیقات روان شناختی و جامعه شناختی، انسان در میان ناهنجاری ها و آزارهای روانی، بیش از هر چیز، نسبت به نابربری و ناعدالتی واکنش نشان می دهد. و این بدان مفهوم است که جامعهء ایران، در قحطی عدالت و آزادی و همچنین وجود خفقان و سرکوب از سوی حاکمیت، گزیری جز دچار آمدن به بیماری های روانی و افسردگی ندارد.

روز شنبه نهم آذر، جمعی از هنرمندان سرشناس ایرانی، از سوی شورای عالی فضای مجازی و امنیت ملی، اجازه یافته اند تا پس از گذشت حدود دو هفته از اعتراضات سراسری آبان ماه امسال، بالاخره بیانیه‌ای در انتقاد به سرکوب و خشونت علیه معترضان ناآرامی‌های چند هفته گذشته در فضای مجازی منتشر کنند!

در پی دو هفتهء خونبار، و به دستور سران حکومتی، بیش از ۱۵۰ نفر از افراد زير فقر جامعه در سینهء خاک خفته اند. آنها که شعار داده بودند: «نه شورش نه غوغا، فقط حق فقرا»، طبق تعریف سران حکومتی، مجرمان و اخلال گران و تخریب گران و توطئه گران و اشرار اجاره ای معرفی شده اند؛ و آنچه در پی می خوانید جملات یکی از همان معترضان است که از این پس ناگزیر به تحمل افزایش قیمت کمرشکن بنزین و اجاره مسکن و خوراک و پوشاک و خدمات خواهد بود…

روند های اجتماعی و مبارزاتی و مراحل پروسه ی مبارزه با دیکتاتوری های برخاسته از انقلاب و چگونگی شکل گیری جنبش اجتماعی کدام اند؟

متخصصین علمی مزدور این نظام، در اتاق های فکری وابسته به رژیم، از خیلی پیش از این‌ها و دقیق‌تر از آنچه فکر می‌کنیم، نقشه های کارآمدی برای نیل به این هدف طراحی کرده‌اند که «سیاسی کاران قدیمی کم دانش»، بویژه از جانب نسل جوان جدی گرفته نشوند و حتی مورد تمسخر اکثریت نسل جوان ایرانی قرار گیرند.

این روزها خيلی ها، با شوقی شرافتمندانه اما ساده انگارانه، خودسوزی سحر خدایاری را به خود سوزی جوان فقیر تونسی تشبیه می کنند که در پی آن اعتراضات مردمی در تونس علیه فساد مالی دولت وقت (و نه حکومت) و انحلال دولت و مجلس ریاست جمهوریِ وقتِ تونس به وقوع پیوست. اما آيا مبانی اين تشبيه يکی است؟

چرا مردم ايران خاموشند؟ مردمی که همین چند روز گذشته برای اعتراض به سگ کشی بیرحمانهء مدیران حکومتی به خیابان آمدند اما با شنیدن خبر محکومیت های ناعادلانهء صدها و هزاران زندانی و اعدامی مدافع و فعال حقوق مدنی، سکوت می کنند؟ از در و ديوار سنگ فتنه می بارد و خبرهای هولناک لحظه ای شنونده را رها نمی کنند اما در او واکنشی را بر نمی انگيزند. چرا؟

اعتراض به حجاب اجباری را تنها می توان سمبل و نمادی برجسته از موارد نقض حقوق زن در ایران اسلامی قلمداد کرد والا حجاب اجباری تنها یکی از موارد نقض حقوق بشر نسبت به حقوق زنان در ایران است و موارد متعدد تبعیض آمیز غیر قابل اغماض دیگری نیز در ایران اسلامی بر سر زنان کشور سایه ای شوم افکنده است.

طرز نگاه حکام اسلامی به مسئلهء ورود زنان به ورزشگاه ها نشان می دهدکه در کله های پوک اين به اصطلاح «رهبران» چه مغز گنديده ای پنهان است و، در عين حال، مهلت داده شده از جانب فیفا به فدراسیون فوتبال ایران از اين حکايت می کند که حاکمان رژيم اسلامی، جز زبان زور زبان دیگری آدم شان نمی کند…

ديروز خبر آمد که ایالات متحده آمریکا، که از پشتک و وارو زدن های محمد جواد ظریف به سطوح آمده، و همانند سایر اعضای مافیای خامنه ای، او را نیز در رفتارهای یاغیانهء رژیم همدست دانسته و تحریمش کرده و تا آنجا پيش رفته که «پروفسور امیرکبیرِ» ظریفِ دیروزِ ما را به دريافت لقب «ماله کش اعظم» مفتخر ساخته است. بدين سان، فواره ای که بلند شده بود رفته رفته سرنگون می شود و شاید وقت آن رسيده باشد که…

می گويد: «ایران این روزها بیش از گذشته سرخط خبرهای بد دنیا شده است و مردم ایران، در حالی که به ته خط رسیده اند، تیترها و سرخط ها را می بینند و می گذرند». با شنيدن سخنان اين تازه از راه رسيده احساس می کنم سرما در رگ هايم می دود. آيا مسافر تازه از راه رسيده همان بيت قديمی را برايم تکرار نمی کند که «شب تاريک و، بیم موج و، گردابی چنين هائل / کجا دانند حال ما، سبکباران ساحل ها؟»

می توان به «کوی دانشجويان دانشگاه تهران» نام «کوی خون» داد… اگر حادثهء ۱۸ تير بيست سال پيش اولين مقاومت های دانشجوئی محسوب می شود، آن را می توان اولين جلوگاه خشم و بی داد خيابانی سید علی خامنه ای نيز دانست. او، چند هفته پیش از حمله به کوی دانشگاه، گفته بود: “اگر امروز جلوی دانشجویان را نگیریم، فردا ناگزیر خواهیم بود تانک ها را به خیابان بیاوریم.”… دستور حمله و سرکوب دانشجویان توسط حسن روحانی، دبیر شورای امنیت ملی وقت و علی شمخانی، وزیر دفاع وقت، و در راس آنها سیدعلی خامنه ای صادر شد.

آغاز کمپین انتخاباتی دونالد ترامپ، می تواند هم زنگ خطر و هم هشداری یرای مردم ایران باشد؛ زنگ خطری برای بیدار سازی و هشداری برای آگاهی مردم کشورمان در جهت آغاز یک مبارزه ی مدنی بزرگ علیه سیاست های صد ايرانی حکومتی، و بمنظور پایان دادن به حاکمیت و قانون اساسی اسلامی و انتخاب یک جایگزین سکولار (در برابر حاکمیت مذهبی) و دموکرات (در برابر حاکمیت استبدادی).

نمی خواهم، همانند کانون ها و انجمن های ایرانی دفاع از حقوق بشر، مثل همیشه از «ظلم ظالم و جور صیاد» بگویم و، باز مانند این سازمان ها و کانون ها و انجمن ها، رفتار و کردار نظام اسلامی ایران را با قوانین حقوق بشر و سند ۲۰۳۰ یونسکو مقایسه کنم… بلکه اتفاقاً قصد دارم، به عنوان یکی از مدافعین حقوق بشر، انگشت اتهام را به سوی خودم و تمامی انجمن ها و سازمان های مدافع حقوق بشر ایرانی، دراز کنم و بگویم: “ما بی عرضه ترین مدافعین حقوق بشر در دنیا هستیم!”

اين روزها علی خامنه ای مشغول برباد دادن نه تنها تتمهء آبروی ميهن مان که به خطر نابودی کشاندن کل هستی ملت ستم کشيدهء ما است؛ آنگونه که اگر اين «نامرد» همچنان به سخن پراکنی های مجنون وار خود ادامه دهد بزودی کل کشورمان در معرض خطر نابودی قرار می گيرد. در اين مطلب نگاه مختصری می کنيم به «در فشانی» های اين بختک منحوسی که بر جامعهء بسيار جوان ما افتاده است.