برچسب: برای یک زندگی معمولی

کار و اشتغال، اشتغال یا شغل داشتن وابسته به عوامل متعددی است که ماهیت آن در یک زندگی معمولی به معنای غیرایدئولوژیک با ماهیت آن در یک جامعه غیرمعمولی که مثل جامعه ما ایدئولوژی زده است، فرق می کند.

به احتمال زیاد در جهان پیشرفته معاصر، مهمترین شاخصه «یک زندگی معمولی» وجود «احساس آزادی» در افراد جامعه است، برای انجام کارهائی که دوست دارند، بدون آنکه موجب آزار دیگران باشند.

زندگی معمولی که امروزه اغلب ایرانیان گرفتار حکومت مذهبی، در حسرت به دست آوردن آن هستند، از لحاظ بهداشت و درمان هم دارای ضوابطی است که از نیمه دوم قرن بیستم، یعنی بعد از جنگ جهانی دوم در اسناد مورد توافق کشورهای عضو سازمان ملل مُدون شد

در بسیاری از جوامع، در زندگی جوانانی که زندگی اجتماعی خودشان را آغاز می‌کنند و عضو مستقلی از یک زندگی معمولی می شوند، تشکیل خانواده و فرزندآوری روند پذیرفته شده ای است

نظام آموزشی را می‌شود کارخانه ساختن آدم اجتماعی به حساب آورد. فرهنگ، علم، فلسفه و هنر از طریق نظام آموزشی از نسلی به نسل بعدی منتقل می‌شوند و همین نظام آموزشی بر اساس یک الگوی آموزشی خاص، انسان های نسل بعدی را می سازد و به جامعه می فرستد.

مهمترین شاخصه جامعه مدرن و معمولی این است که افراد آن جامعه بتوانند به امکانات و خدمات گوناگون دسترسی داشته باشند. شاید آمریکایی‌ها نخستین مردمانی بودند که این شاخصه حیاتی را در عبارت «رویای آمریکایی» خلاصه کردند

ایدئولوژی ها مجموعه های سر هم بندی شده ایده هائی هستند که با واقعیت طبیعت آدمی‎ و جامعه سر و کار ندارند و در تلاشند تا این طبیعت را به شکل ایده های خود تغییر بدهند.

در روند مبارزه، این رهبر است که آلترناتیو را به وجود می‌آورد؟ یا آلترناتیو است که رهبر را انتخاب و معرفی می‌کند؟ پاسخ به این پرسش بحث های گوناگونی را هم به وجود آورده. مثلاً عده‌ای می‌گویند که: کسی که به عنوان یک چهره مرکزی اپوزیسیون، که دارای کاریزمای سکولار هم هست، توانسته باشد خودش را به مردم بشناساند و بعد عده‌ای را به همکاری دعوت بکند،

معمولاً وقتی به آینده فکر می کنیم و درباره آن حرف می‌زنیم منظور ما پیش‌بینی آینده است. مثل پیش‌بینی های هواشناسی که روز به روز هم دقیق تر می شود و حالا دیگر به دقتی رسیده که می تواند دمای هوای چند روز آینده را به ما بگوید و مثلاً بگوید که چهار روز دیگر باران می آید یا نه.

در مورد چگونگی رفع این تبعیض در جوامع مختلف نظریه های گوناگونی وجود دارد. یکی از شایع ترین نظریه ها روی رابطه اینگونه تبعیض با «سطح رفاه» و «وضعیت اقتصادی» جامعه متمرکز است.

حتما شنیدید که بعضی‌ها به حکومت اسلامی مسلط بر میهن ما می‌گویند «حکومت اشغالگر» اما بعضی ها هم معتقد هستند که اطلاق این صفت به حکومت اسلامی کار نابجایی است.

در زندگی اجتماعی همیشه داشتن رابطه با دیگران می‌تواند انجام کارها و رسیدن به مقاصد را آسان‌تر کند. خیلی از کارهای اجتماعی در مراکز و سازمان‌های مختلف از طریق روابط آسان تر حل و فصل می‌شوند.

یکی از پایه‌های اساسی دموکراسی، برخورداری شهروندان از حق اعتراض و انتقاد نسبت به کارکرد حکومت است. فرایند نقد و در صورت لزوم اعتراض، یکی از مهم‌ترین و ارزشمندترین دستاوردهای زندگی بشری است که در مفهوم لغوی به تفکیک صحیح از غیر صحیح و خالص از ناخالص اطلاق می شود.

اگر بخواهیم معنای واقعی زندگی معمولی را برای انسانی که در قرن بیست و یکم زندگی می‌کند بدانیم، لازم است که با مفهومی به نام شهروندی آشنا باشیم.

می خواهم راجع به یکی از مسائلی صحبت بکنم که به نظرم کار مبارزه با حکومت اسلامی مسلط بر کشور ما را به کندی کشانده است و در نتیجه استقرار یک زندگی معمولی را که در دنیای آزاد یک ماهیت بدیهی دارد اما در طی ۴۰ سال گذشته در کشور ما ناممکن بوده و شده

در برنامه پیش گفتیم که حکومت ایدئولوژیک چه مذهبی باشد چه غیرمذهبی یا حتی ضد مذهبی، منشاء انواع تبعیض است و خوب همه می‌دانیم که ایران یکی از کشورهایی است که تحت سلطه حکومت ایدئولوژیک قرار گرفته و ما که مردم آن هستیم سالها است که با تبعیض حاصل از آن دست و پنجه نرم می‌کنیم

در دوران معاصر ما با دو نوع جامعه روبرو هستیم: جامعه بسته و جامعهء باز. همین عبارت «زندگی معمولی» هم که در جریان جنبش «زن، زندگی، آزادی» مطرح شده در جامعه باز است که معنی پیدا می کند. حالا چجوری؟ اجازه بدهید اول مفهوم جامعه بسته را توضیح بدهم.

در مورد پیشنهاد اینکه چرا من گفتم که بیاییم این سال ۲۰۲۳ را برنامه هفتگی خودمان را اختصاص بدهیم به اینکه معنای برای یک زندگی معمولی که در آن ترانه مشهور گفته شده، چه اختصاص بدهیم.