نویسنده: منوچهر یزدیان

اگر در برهه ای، حکومت اسلامی اجازه داد شخصیت های منفردی مثل آقای دکتر ملکی و آقای نوریزاد با قلم و انتشارات رسانه ای به انتقاد از حکومت استبدادی بپردازند اینک نه تنها تعدادی از این شخصیت ها دارند بشکل گروهی عمل می کنند بلکه تعداد دیگری، یا بهتر است بگوئیم شخصیت های جدیدی، به این گروه ها پیوسته اند. نباید فراموش کرد که گروه های موسوم به “١٤ تن” از چشم انداز یک حکومت سکولار دموکرات سخن میگویند، که این خود سم مهلک حکومت اسلامی است.

در میان انواع مختلف جمهوری، حزب سکولار دموکرات ایرانیان به یک سیستم دوریاستی باور دارد و استدلال میکند که بر پایهء درک شرایط کنونی ایران و سابقهء تاریخی کشور، متمرکز کردن قدرت اجرائی در دست یک رئیس جمهور امکان و ریسک بالای بازتولید استبداد را در خود دارد. با نگاهی به کشورهای دور و نزدیک ایران میتوان سرنوشت جمهوری های تک ریاستی را به آسانی جمعبندی کرد.

تا مقطع سال ۱۳۵۷ هیچ جنبش یا سازمان جدی و قویِ جمهوریخواه در سپهر سیاسی ايران مطرح نبود. اگرچه در فاصله ۲۵ تا ۲۸ امرداد ۱۳۳۲، بخصوص از ناحيهء دکتر فاطمی، از تبديل حکومت پادشاهی مشروطه به جمهوری سخنی به ميان آمد اما، شعار هميشگی دکتر مصدق و حبهه ء ملی دست ساخت او «شاه بايد سلطنت کند نه حکومت» بود و اين «جبهه» تنها در دوران انقلاب اسلامی بود که رسماً جمهوری خواه شد. به همین دلیل، یعنی در نبود یک جریان قوی جمهوریخواه، جریانی بنام “پادشاهی خواه” نیز وجود نداشت.

یکی از مشخصه های قرن گذشته استمرار روند استقرار حاکميت مردم بر کشورها (که می توان از آن با عنوان «جمهوريت» نام برد) بود. در این راه، در پاره ای کشورهای با سلطنت استبدادی، آزادیخواهان و فعالین سیاسی خواهان انحلال استبداد و ایجاد یک جمهوری در کشورهایشان شدند؛ و در پارهء دیگری از این کشورها این تحول از طریق تدوین قانون اساسی بر پایهء حاکمیت ملت صورت گرفت.

با توجه به اينکه آقای “دَبل استاندارد” (اکبر گنجی) می گوید هر جا از شکنجه و کشتار در زندان های ایران صحبت می شود باید از زندان “گوانتانامو” که آمریکا آن را اداره می کند هم نام برد، (و منظورش هم این است که با برشمردن رنج زندانیان در گوانتانامو جنایات حکومت اسلامی کم رنگ شده و “عادی” جلوه کند) توضيح می دهم که این یادداشت فقط به پاره ای از راهکارهای چپ بویژه سوسیال دموکرات های غربی می پردازد و منظورش دفاع از، و یا تبلیغ طیف های دست راستی نیست.

در بخش های پیشین این سری یادداشت ها، با طرح موضوع نیاز به تشکیل هسته های مخفی سکولار دموکرات در درون کشور، به زمینه های این ضرورت اشاره شد که خوانندگان می توانند آن ها را در “یادداشت های روز” اين قلم، منتشر شده در “خبرگاه” و در لینک هائی که در پایان این نوشته نیز آورده می شوند، بخوانند. در این یادداشت ها به هدف تشکيل هسته های سکولار دموکرات، در راستای استقرار یک حکومت سکولار دموکرات در کشور، پرداخته شده بود.

در دو بخشِ پیشین این سری یادداشت ها، با طرح موضوع نیاز به تشکیل هسته های مخفی سکولار دموکرات در درون کشور، به زمینه های این ضرورت اشاره شد که خوانندگان می توانند آن ها را در “یادداشت های روز” “خبرگاه”، در لینک هائی که در پایان این نوشته آورده شده، بخوانند. در آن یادداشت ها به «هدف» تشکيل هسته های سکولار دموکرات، یعنی استقرار یک حکومت سکولار دموکرات در کشور، اشاره شده بود.

اگر انقلاب به معنی تحول در ساختار سیاسی، حقوقی، اقتصادی و فرهنگی یک جامعه باشد هیچ انقلابی هم نمی تواند “مخفیانه” انجام گیرد. یعنی انقلاب کاری است علنی که توسط بخش بزرگی از مردم یک کشور متحقق می گردد… اما تا رسيدن به نقطهء علنی اعتراضات و قیام های مردم، و درست به دلیل اعمال سرکوب شدیدی که حکومت علیه سازماندهندگان و رهبران مبارزات مردم بکار می برد، مبارزان درون کشور ناگزیرند تا، برای حفظ خود و همچنین ادامهء کار شان، تشکيلات حود را «مخفیانه» شکل داده و «هسته های مخفی» خود را بوجود آورند.

فعالیت تشکیلاتی را می توان آموخت

گام اول گسترش این اندیشه است که بدون داشتن «تشکیلات» کار ما نتیجهء مطلوب را ببار نياورده و آرزوی ملت ایران – که همانا استقرار یک حکومت سکولار دموکرات است – میسر نمی شود. این اندیشه ناگزیر باید به گفتمانی در محافل دانشجویان و دانش آموختگان تبدیل گردد تا از دل آن، در گوشه و کنار ایران؛ تشکلات مخفی ای بوجود آیند که، با استفاده از خرد جمعی و با داشتن برنامه، در اعتراضات عمومی دخالت و هرجا که بتوانند آن ها را مخفیانه رهبری نمایند

وجود و گسترش اعتراضات جمعی عمومی می تواند ضرورتِ پایه ایِ انقلابی باشد که حکومت نکبت اسلامی را سرنگون کرده و نوید استقرار حکومت آزادی، رفاه، آبادانی و امنیت را در کشور یکپارچه ایران سر دهد. شرط این تحول، زاده شدن دورهء “موج سازماندهی” است. يعنی «انقلاب عمومی ملت نیازمند سازماندهی است».

اگر چه ساختن چنان نظامی که بر حاکميت ملت تکيه داشته باشد بر ویرانه های جامانده از حکومت اسلامی کار ساده ای نیست اما برای رهائی از وضعیت موجود و بیرون آمدن از درماندگی اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و بویژه فرهنگی راه دیگری جز تلاش و امید به آینده، همراه با راهپيمائی سخت در مسیری پر سنگلاخ، نیست. دموکراسی مدرن فرمانروائی ملت و حاکمیت قانون است.

منطقاً می توان ديد که سازمان های سیاسی ای که خود را منسوب به یک طایفه یا قوم می دانند، اگر بخواهند نخست به سرنوشت ايران بيانديشند، باید آرزوهایشان را گسترش داده و آن ها را در چهارچوب کشور و ملت ایران مطرح نمایند. مردم ایران از هر تبار و طایفه و فرهنگ و زبان در مقابل حکومت اسلامی تبعیض و استبداد قرار گرفته و در این امر يگانگی دارند. وظیفهء سازمان های سیاسی حفظ اين يگانگی و کوشش برای تأسیس حکومتی دموکراتیک، سکولار و مبرا از هر نوع تبعیض و استبداد است.

اگر سیاستمداران عملگرای آمریکائی و اروپائی به هر دلیل، از جمله پیروزی در انتخابات دوباره در کشور خود، راه مماشات با حکومت اسلامی را برگزینند، پس از مدتی آش همان آش و کاسه همان کاسه خواهد بود. حکومت اسلامی ماهیتاً نمی تواند با جهان امروز همخوانی داشته باشد. یعنی این حکومت در آن صورت هم، در ادامهء رفتار ناشی از ماهیت خود، ابتدا دوباره با تحریم های اقتصادی روبرو خواهد شد و، پس از واکنش مسلحانه حکومت علیه کشورهای دیگر، سایه شوم جنگ، دوباره بر سرزمین داغ نکبت خوردهء ایران افکنده خواهد شد.

نقش مردم ایران در تعیین سرنوشت شان هنوز پُر رنگ نیست. فقر، کشتار، جنگ، نابودی محیط زیست، زلزله، سیل و هزار “کوفت و زهر مار” دیگر مستقیماً به مردم ایران مربوط است و در اين ميان به نظر می رسد که ملت هم تا کنون کاری را که از توانش برمی آمده انجام داده است… در میان آنان که هنوز به میدان نگذاشته اند تا با ستم و نکبت گسترده توسط رژیم اسلامی به مبارزه برخیزند می توان از ارتشیان و سپاهیانی نام برد که دل شان نه پیش حکومت نکبت حاکم بر ایران بلکه نزد کشور و ملت شان است.