نزدیک به ۴۰ درصد دانش‌آموزان استان کهگیلویه و بویراحمد یا دسترسی به اینترنت ندارند یا در جاهایی هستند که سرعت اینترنت خیلی پایین است و یا تمکن مالی برای خرید گوشی و تبلت ندارند.
این گفته‌های هادی زارع پور، مدیرکل آموزش و پرورش استان کهگیلویه و بویراحمد است که با گذشت ده ماه از شیوع کرونا و برگزاری کلاس‌های درسی دانش‌آموزان در ایران با شبکه شاد، همچنان از عدم دسترسی نزدیک به نیمی از دانش‌آموزان این استان به شبکه شاد می‌گوید.
در هفته‌های گذشته نیز معاون پرورشی آموزش و پرورش مازندران گفته بود که در حال حاضر ۷۹ هزار و ۱۹۴ دانش‌آموز استان در شبکه شاد عضو نیستند. یعنی حدود ۸۰ هزار دانش‌آموز، آماری حدود ۲۰ درصد دانش‌آموزان استان. به گفته این مقام دولتی ۳۰ هزار نفر از این تعداد در مدارس تحصیل می‌کنند و مابقی هم «به نوع دیگری در حال گذراندن سال تحصیلی هستند». او در مورد «نوع دیگر» تحصیل توضیحی نداده بود.
هزینه‌های استفاده از اینترنت و نبود دسترسی به تبلت و گوشی همراه می‌تواند از جمله دلایل عدم استفاده دانش‌آموزان این استان از شبکه شاد باشد. چنان چه مدیرکل کمیته امداد مازندران در خرداد ماه اعلام کرده بود ۱۰ درصد جمعیت مازندان زیرخط فقرند.
این در حالی است که آذری جهرمی، وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات، گفت شاد رایگان است و مشکل ارسال نشدن فایل‌ها در این شبکه، به کندی شاد برمی‌گردد.
آرام مادر دانش‌آموزی در کرمانشاه به ایندیپندنت فارسی می‌گوید: «آقای جهرمی باید معنای رایگان را برای ما که در همه ده ماه گذشته به دلیل کندی این شبکه هزینه‌هایمان چند برابر شده توضیح دهد. آموزش آنلاین با شاد تقریبا غیرممکن است.»
به گفته آرام آموزش در فضای سایر نرم‌افزارها پیش می‌رود و شاد نقشی در این میان ندارد. او اضافه می‌کند: «از طریق شبکه شاد حتی تکالیف مدرسه را هم نمی‌توان ارسال کرد و همه کلاس‌ها در نرم‌افزارهایی مثل اسکای روم انجام می‌شود.»
تامارا که پسرش دانش‌آموز کلاس هشتم است با اشاره به هزینه‌های بسیار زیاد اینترنت می‌گوید: «ما مبین‌نت داریم که ماهی ۸۵ هزار تومان برایش هزینه می‌دهیم و تنها برای شبکه شاد و درس‌های پسرم از آن استفاده می‌کنیم.»
شهروند دیگری در تهران می‌گوید از اینترنت شرکت شاتل بدون محدودیت استفاده می‌کند که سالانه ۷۰۰ هزار تومان برای آن پرداخت می‌کند. به گفته این شهروند تهرانی بسته‌های سیم کارت گران‌تر است که برای گوشی‌های موبایل از بسته‌های وای‌فای به صورت جداگانه استفاده می‌کنند.
او می‌گوید: «به قدری شبکه شاد کند است که با این که ما در پایتخت زندگی می‌کنیم و اینترنت با سرعت بالا داریم فقط برای حضور و غیاب در شبکه شاد از ساعت ۸ صبح تا ۱۰ صبح زمان می‌برد تا برای دخترم سنا حاضری بزنم. دختر دیگرم اصلا از شبکه شاد استفاده نمی‌کند.»
به گفته این مادر: «بیشتر مدارس خوب و مدارس غیرانتفاعی اصلا از شبکه شاد استفاده نمی‌کنند بلکه از شبکه‌های دیگر استفاده می‌کنند ولی به طور کلی معلم دخترم سنا که مدرسه دولتی می‌رود، وقتی می‌خواهد یک سرفصل درسی در شبکه شاد آموزش بدهد یا مثلا من می‌خواهم تکالیف دخترم را در شاد بفرستم که هر سه هفته یک‌بار باید یک سری مشق بفرستم بین یک ساعت تا یک شبانه‌روز طول می‌کشد. یعنی صبح ارسال می‌کنم، شب می‌رسد. ولی خیلی‌ها نان ندارند برای خوردن چه برسد به خرید اینترنت و موبایل.»
معلمی در تهران نیز می‌گوید به دلیل کندی شبکه شاد از این سکو برای دانش‌آموزانش استفاده نمی‌کند و در عوض از اسکایپ و تلگرام و واتساپ استفاده می‌کند.
در این ماه‌های سپری شده با کرونا، آن‌ها که دانش‌آموزند یا دانش‌آموز دارند یا معلم هستند شبکه شاد را به شبکه ناشاد تعبیر می‌کنند. شهروندان ایرانی در گزارش‌هایی که در این مدت از مشکلات استفاده از آموزش‌های مجازی و شبکه شاد مطرح کرده‌اند، مهم‌ترین آن را دغدغه تامین هزینه‌های اینترنت یا نداشتن ابزار برای آموزش مجازی دانسته‌اند.
هزینه‌های آموزش مجازی حتی برای معلمان نیز دردسرساز بوده است. در این میان مدارس مختلف در شهرها به گونه‌های متفاوتی عمل کرده‌اند تا شرایط تحصیل برای دانش‌آموزان فراهم شود. برخی مدارس از سامانه شاد استفاده نمی‌کنند و آموزش مجازی را در فضای واتساپ دنبال می‌کنند که هزینه بسیار زیادی هم برای خانواده‌ها دارد.
مصرف‌کنندگان شاد در ساعات پرترافیک این شبکه استفاده از آن را غیر ممکن می‌دانند.
براساس آخرین آمارهای اعلام شده رسمی تاکنون ۱۱۰ هزار و ۹۷۹ مدیر، ۱۲ میلیون و ۲۸۶ هزار و ۱۹۳ دانش‌آموز و ۷۰۶ هزار و ۳۴۲ معلم عضو شبکه شاد شده‌اند.
ثمانه قدرخان
برگرفته ای از سایت ایندیپندنت به زبان فارسی، ۱۰ دسامبر ۲۰۲۰