در زندان جمهوری اسلامی ایران بودم.
بلندگوی زندان در باره خوبی ها و آزادی های ایران حرف می زد.
ناگهان ترانه “ای ایران ای سرای امید” از بلندگوی زندان پخش شد.
تا که شنیدم زدم زیر گریه.
همبندم گفت: چرا گریه میکنی؟
گفتم: شاعر این ترانه منم.
هوشنگ ابتهاج