محمود ابطحی
رسیدن به جامعهء سکولار دموکراتی که در آن ملت ایران حاکم بر زندگی و آیندهٔ خود باشد، هدف مبارزهٔ سکولار دموکرات‌های ایرانی است؛ هدفی روشن و ارزشمند که ملت‌های متعدد دیگری در کشور‌های متمدن به آن دست یافته‌اند؛ و از همین روی نمونه‌های موفق فراوانی برای مطالعه در اختیار مبارزین ایرانی وجود دارد.
همچنين، در کنار نمونه‌های موفق، داستان مبارزه‌ء ملت‌هایی که در راه رسیدن به دموکراسی هنوز به پیروزی نرسیده‌اند نيز برای مطالعه و آموختن از اشتباهات آنان در اختیار است.
همين تجربه‌های موفق و ناموفق ملت‌های دیگر در راه مبارزه برای رسیدن به دموکراسی، آشکارا به ما نشان می‌دهد که مبارزه‌های خشونت پرهیز اما تدافعی برای رسیدن به دموکراسی از مبارزه‌های زيرزمينی مسلحانه بسیار موفق‌تر بوده اند.
لذا، اپوزیسیون سکولار دموکرات حکومت اسلامی، با تکیه بر دانش مبارزه‌ء خشونت پرهیز و تدافعی، راه مقاومت و نافرمانی مدنی تهاجمی و عدم همکاری سیاسی و مدنی با حکومت و اعوان و انصارش را برای رسیدن به جامعه و حکومت سکولار دموکرات برگزیده است.
دانش مربوط به اینگونه مبارزه یک علم دقیق نیست و هر ملت مبارزی باید پایه‌های این روش را خود بیاموزند و، برای رسیدن به هدف نهایی، آن را مطابق با نیازها، واقعیت‌ها و ویژگی های کشور و جامعه خويش، بپرورانند و بکارگیرد.
ساختن یک برنامهٔ مبارزاتی ويژه برای گذار ملت ايران از استبداد به دموکراسی نیاز به همکاری گسترده گروه‌های گوناگون سکولار دموکرات در همهٔ سطوح دارد. در شکل کلی، برای ساختن و اجرای چنین برنامه‌ای، به یک ساختار منظم و شبکه‌ای متشکل از سه بخش پایه‌ای نیازمندیم.
– نخست آلترناتیو سکولار دموکرات که دارای زیر گروه‌های ویژه‌ای خواهد بود.
– دوم ایرانیانی که در شرایط استبدادی کنونی، زندگی‌شان به سختی و با کمبود‌های فراوان می‌گذرد و از وضعیت ناعادلانهٔ زندگی در ایران به تنگ آمده‌اند و خواهان زندگی در جامعه سکولار دموکرات بدون تبعیض هستند.
– و سوم « ساختار میانی»، يعنی آن بخش از جمعيت که بدون آن مبارزهٔ منظم شکل نخواهد گرفت؛ ساختاری که مانند حلقه‌ای دو بخش دیگر را به هم متصل می‌کند.
در مورد اين بخش سوم شاید بتوان گفت که این بخش، در راه مبارزه برای رسیدن به دموکراسی در ملت‌های گوناگون، ویژه‌ترین باشد. به این معنی که برای آموختن و استفاده از تجربهٔ ملت‌های دیگر این بخش بیشترین ویژه‌سازی را در طراحی وظیفهٔ خود باید به اجرا درآورد.
این بخش از گروه‌های استراتژیستی ساخته می‌شود که «استراتژی کلان» را (که آلترناتیو سکولار دموکرات طراحی می‌کند) در‌می‌یابد و، با توجه به شناختی که از زندگی در شهر‌های کوچک و بزرگ دارد، آن را با استراتژی‌های کوچک‌تر و تاکتیک‌های مورد نیاز به گام‌هایی عملی تبدیل می‌کند؛ گام هائی که اجرای آنها توسط مبارزین راستینی که در خط مقدم مبارزه هستند امکان‌پذیر می شود. همانگونه که پیش‌تر اشاره شد، این بخش، که رابط انسانی میان دو بخش دیگر است، تنها بخشی است که باید کارش را بطور پنهانی انجام دهد. این پنهان کاری برای پایین آوردن هزینه و امکان پذیر شدن مبارزه صورت می‌گیرد و چیزی از شفافیت عملکرد اپوزیسیون سکولار دموکرات نمی‌کاهد، زیرا برنامه‌های کلان و خواست‌های پایه‌ای که توسط آلترناتیو سکولار دموکرات طراحی می‌شود به روشنی در دسترس همگان قرار می‌گیرد.
از نگاه نویسنده، ضروری است که مبارزین سکولار دموکراتی که با هدف بزرگ رسیدن به جامعهٔ سکولار دموکرات، روزانه وقت زیادی را صرف مبارزه با حکومت استبدادی اسلامی می‌کنند، واقعیت نیاز به استراتژیست‌های عملیاتی را جدی بگیرند.
(این نوشته ادامه خواهد داشت).