دستگاه تبلیغاتی رژیم ضدزن و ضدانسان حاکم بر ایران در واکنش به انقلاب ملی سرزمینی که دختران و زنان در آن نقشی منحصر به فرد دارند، پوستری با عنوان «زنان سرزمین من ایران» در میدان «ولیعهد» (ولیعصر) به نمایش گذاشته است.
گذشته از اینکه بیشتر چهره‌های فرهنگی و علمی و ورزشی در این تصویر به زور حجاب بر سر کرده‌اند، سوء استفاده از عکس پروین اعتصامی که شعری شفاف در ستایش کشف حجاب و ۱۷ دی ۱۳۱۴ سروده و خود نیز نه تنها از پیشتازان آزادی زنان بوده بلکه عکس‌های بدون حجاب از جمله در کنار «شاه جوان» نیز دارد، بیانگر استیصال و کم آوردن حکومت در برابر فریادها و شعارهای آزادیخواهی است که این روزها از دبستان تا دانشگاه، از خیابان تا بام و از بازار تا کارخانه‌ها شنیده می‌شود: «زن زندگی آزادی»! شعاری که باز هم به شیوه‌ی ابتکاری و منحصر به فرد نسل‌های جوان ایران با «مرد میهن آبادی» تکمیل شد تا مُهر باطل بر تمامی تلاش‌های ایدئولوژیک مذهبی و غیرمذهبی بر جداسازی‌های جنسیتی و قومی و دینی و غیره از جمله تحت پوشش «دمکراسی» و «هویت‌طلبی» بزند.
در اعتراضاتی که پس از قتل حکومتی مهسا امینی بلافاصله روز بعد از جان باختن وی در سقز زادگاه وی شروع شد، هیچ شهروندی از دیگری درباره تعلقات طبیعی (جنسیت و گرایش‌های جنسی) و یا تصادفی و اکتسابی (قوم و مذهب و سیاست و…) نمی‌پرسد. همگی در سراسر سرزمین خود شعار همبستگی و «جانم فدای ایران» سر می‌دهند. سرزمینی که جمهوری اسلامی سوریه و لبنان و فلسطین را مهم‌تر از استان‌های آن می‌داند چون به دنبال استقرار یک «دولت جهانی اسلامی» است!
این روزها مانند اعتراضات سال‌های گذشته نام شهرهایی شنیده می‌شود که شاید اهالی دیگر مناطق ایران آن را نشنیده باشند. شهرها و بخش‌هایی به اعتراضات می‌پیوندند که تا کنون تحرکی در آنها دیده نشده بود. آنچه به عنوان همبستگی ملی و فراجناحی و فراگروهی و سراسری، و در یک کلام، به نام جنبش آزادیخواهی و انقلاب ملی، شناخته می‌شود، درون ایران و به پشتوانه‌ی سال‌ها تجربه‌ی جمعیِ عینی و ذهنی شکل گرفته و به دستان توانای نسلی از تبارِ فکری و تکنولوژیکِ دیگر جاری شده است.
همه‌ی شهروندان با هر تعلقی، این خیزش را مسیری به سوی اهداف دست‌یافتنی می‌بینند که در نهایت و کلیت خود در سه واژه خلاصه می‌شود: آزادی، امنیت، رفاه. یک خودآگاهی ملی و فرهنگی پس از ۴۳ سال آزمون و خطا در بطن جامعه پرورده شده که سرانجام به این نتیجه رسید تا وقتی حقوق نیمی از جامعه با فشار و سرکوب و تحقیر زیر پا گذاشته می‌شود، هم نیمه‌ی دیگر و هم کل جامعه آسایش نخواهد داشت. با این خیزش، ایران هرگز به پیش از ۲۶ شهریور ۱۴۰۱ برنخواهد گشت و «زنان سرزمینِ» ادعایی جمهوری اسلامی، دست در دست مردان، آن را به قرون وسطا خواهند سپرد.
برگرفته ای از سایت کیهان لندن، ۱۴ اکتبر ۲۰۲۲