شاخص قیمت کالاهای مصرفی و خدمات (با سال پایه ۱۳۹۵=۱۰۰) در طول ۳ دهه گذشته رشد شگرفی داشته است. این شاخص که در سال ۱۳۶۹ معادل یک واحد بود، در سال ۱۳۹۶ به ۷/ ۱۰۹ واحد رسید؛ یعنی در طول ۲۷ سال نزدیک به ۱۱۰ برابر شده است. به زمان ساده تر، اگر کالایی در سال ۶۹ معادل ۱۰ تومان بود، در سال ۹۶ حداقل به اندازه ۱۰۰۰ تومان ارزش داشت؛ پس ۲ صفر باید به واحد پول ملی افزوده میشد تا این پول قابلیت پرداخت نقدی را داشته باشد.
حال اگر این مقایسه با سال ۱۳۵۰ صورت گیرد، میتواند تمامی صفرهای اضافی تولید شده را توجیه کند. بر اساس داده های بانک مرکزی، شاخص بهای کالاها و خدمات مصرفی(با سال پایه ۱۳۹۰) در سال ۱۳۴۶ معادل ۱/ ۰ واحد بوده، و این عدد در سال ۱۳۹۵ به ۲/ ۲۲۵ واحد رسیده است، یعنی شاخص کل در طول نیم قرن، ۲۲۵۲ برابر شده است. همچنین در سایت بانک مرکزی، یک محاسبه گر تورم وجود دارد که ارزش پول در زمانهای مختلف را با یکدیگر مقایسه میکند. این محاسبه گر میگوید که ارزش ۱۰ هزار ریال سال ۱۳۶۰ در سال ۱۳۹۶ به ۴ میلیون و ۶۸۳ هزار و ۷۶۱ ریال رسید. در حقیقت صفرها تنها معلول تورم بوده اند و تا زمانی که علت، حل نشود، حذف معلول اثر موقتی خواهد داشت.
این تجربه ای است که کشوری چون زیمبابوه آزموده است. این کشور در اکتبر ۲۰۰۶، سه صفر را از واحد پول ملی را حذف کرد؛ اما در آگوست ۲۰۰۸ حذف ۱۰ صفر در دستور کار دولت قرار گرفت؛ چراکه اقتصاد این کشور اسیر ابرتورم شده بود. تحقیقات پژوهشی نیز تایید میکنند که اجرای موفق این طرح نیازمند اجرای سیاستهای پولی حمایتگر و پشتیبان است. پژوهشگران ضریب موفقیت اصلاح پولی را به لنگر کردن انتظارات تورمی فعالان بازار و ارائه این سیاست در قالب بسته بزرگتر سیاست غیرتورمی وابسته دانسته اند.
از سایت دنیای اقتصاد