شنیدن شعاری از زبان مردمانی که یاد رضاشاه را با کلماتی چون «رضاشاه روحت شاد» گرامی می دارند و جوانانی که با حسرت از گذشته هایی نام می برند که آن را فقط خوانده یا شنیده اند و، در جامعه ی هشتاد میلیونی که تیراژ کتاب در آن کمتر از هزارتا می باشد، سعی می کنند به شکلی مجازی، حتی اگر شده اندکی، از شعر و قصه و هنر و دانش و اندیشه ی بزرگان قبل از انقلاب را تغذیه کنند، نشان دهنده ی نوعی هوشیاریِ پس از ضربه ی انقلاب اسلامی می باشد.
ادامه ◄