اخترشناسان بزرگترین انفجار تاریخ کیهان را شناسایی کرده‌اند. محققان کاشف این انفجار گفته‌اند که این انفجار بزرگ درون سیاه‌چاله‌ای بسیار عظیم رخ داده است و چاله‌ای چنان بزرگ ایجاد کرده است که ۱۵ کهکشان راه شیری در آن جا می‌گیرد.
اخترشناسان توضیحی برای عظمت این انفجار ندارند. این انفجار از کهکشانی با فاصله ۳۹۰ سال نوری از ما رخ داده است و وسعت آن پنج برابر بزرگترین انفجاری است که تا پیش از آن ثبت شده بود.
ملانی جانستون-هالیت، نماینده دانشگاه کورتین در مرکز بین‌المللی تحقیقات اخترشناسی رادیویی، گفت: «پیش‌تر هم در مرکز کهکشان‌ها شاهد انفجارهایی بوده‌ایم، اما این یکی خیلی خیلی بزرگ است. علت این بزرگ بودنش هم مشخص نیست، اما با سرعت خیلی کمی رخ داده، انگار با دور کند و در طول صدها سال اتفاق افتاده باشد.»
اخترشناسان این انفجار را با استفاده از رصدخانه پرتو ایکس چاندرا متعلق به سازمان فضایی آمریکا (ناسا) و تلکسوپ‌های زمینی و رصدخانه‌های اروپایی رصد کرده‌اند.
به باور آنان این انفجار از دل کهکشانی بزرگی در مجموعه‌ای از هزاران کهکشان در خوشه کهکشانی مارافسا می‌آید که سیاه‌چاله‌ای غول‌آسا در مرکز آن قرار دارد.
سیاه‌چاله نه تنها اجرام را به درون خود می‌کشد، بلکه درون آن انفجار نیز رخ می‌دهد و اجسام و انرژی از آن به بیرون پرتاب می‌شود.
در واقع، اولین سرنخ از این انفجار مهیب در سال ۲۰۱۶ به دست آمد. تصاویر رصدخانه چاندرا از خوشه کهکشانی مارافسا، لبه غیرعادی منحنی‌شکلی را نشان می‌داد. اما با توجه به مقدار انرژی لازم برای ایجاد چنان تورفتگی عظیمی در آن گاز، محققان احتمال وقوع انفجار را رد کردند.
بر اساس مشاهدات این دو رصدخانه و داده‌های امواج رادیویی به دست آمده از تلسکوپ‌هایی در استرالیا و هندوستان، تأیید شده است که این منحنی در واقع بخشی از یک تورفتگی است.
نویسنده همکار در این پژوهش، ماکسیم مارکِویچ از مرکز پروازهای فضایی گادرد در مریلند، در بیانیه‌ای گفت: «داده‌های رادیویی خیلی دقیق و درست با نتایج اشعه ایکس سازگاری دارد. این واقعیت قاطعانه نشان می‌دهد که انفجاری مهیب و بی‌سابقه در اینجا رخ داده است.»
به نظر پژوهش‌گران این انفجار تا کنون به پایان رسیده است، چون دیگر نشانی از مواد و انرژی پرتابی از درون سیاه‌چاله نیست. این گروه از محققان می‌گویند، برای درک بهتر این رخداد باید در طول‌موج‌های دیگر نیز این پدیده را رصد کرد.
یافته‌های این پژوهش در نشریه اخترفیزیک منتشر شده است.
منبع: سایت بریتانیایی ایندیپندنت به زبان فارسی، ۱ مارس ۲۰۲۰