نخستین اعتراض تاریخی علیه انقلاب اسلامی و رهبرش روح‌الله خمینی در ۱۷ اسفند ۱۳۵۷ روی داد. در حالی که هیولایی که می‌رفت برای چهار دهه بر سرنوشت ایران و ایرانیان حاکم شود هنوز یک ماهه نشده بود: اعتراض علیه زمزمه‌های حجاب اجباری که از سوی خمینی مطرح شده بود و این تظاهرات وی را به عقب‌نشینی واداشت.
از آن پس، دهه‌ی شصت بطور مداوم سال‌های چوبه‌‌ی دار و جوخه‌‌ی تیرباران و پیگرد و دستگیری شهروندان در خانه و کوچه و خیابان به دلایل سیاسی و اجتماعی از جمله مخالفت با حجاب اجباری بود.
این سرکوب مداوم در تابستان ۶۷ به نقطه‌ی اوج خود رسید تا حکومت ملایان و کمیته‌چی‌ها و بسیجی‌ها و پاسدارانش، با پایان جنگ هشت ساله، نفسی در صحنه‌ی بی‌رقیب تازه کرده و به اصطلاح «سازندگی» را با تقویت حلقه‌های متعدد مافیایی آغاز کند: یک طبقه‌ی برخوردار از همه چیز، در داخل و خارج، که با رانت و پارتی همواره از امتیازات اقتصادی بهره می‌برد. همان اقلیتی که هربار انگشت‌های رأی خود را به سوی دوربین گرفته و به ریش طبقاتی خندیده که در نظام سیاسی سرکوب‌گر و مناسبات اقتصادی فاسد و ارتباطات اجتماعی بیمار و متکی بر «تقلید» و ریا و دروغ و چاپلوسی و کلاهبرداری، هر روز بیش از پیش به زیر خط فقر و فروپاشی همه‌جانبه رانده شده‌اند.
پس از آنکه «تندرو»ها یعنی محافظه‌کاران یا اصولگرایان و «میانه‌رو»ها یعنی اصلاح‌طلبان (عناوینی که رسانه‌ها و سیاستمداران غربی به تحریف به نیروهای حکومت اسلامی داده‌اند) منابع و مقامات را برادرانه بین خود تقسیم کردند، نخستین تحرکات مهم در دهه هفتاد خورشیدی از سوی زنان و دانشجویان شکل گرفت که با سرکوب هر دو در دوران «اصلاحات»، ۱۸ تیر ۱۳۷۸ را در تاریخچه‌ی جمهوری اسلامی به عنوان یک روز خونین دیگر ثبت کرد. ۱۸ تیر همچنین روز دستگیری و کشتار مبتکران آنچه در سال ۵۹ «کودتای نوژه» نامیده شد نیز هست.
در سال ۸۸ «جنبش سبز» و قتل ندا در خیابان جهان را تکان داد. جنبشی که از خرداد تا دی همانسال ادامه یافت و حکومت اسلامی سرکوب خونین آن را در نهم دی‌ماه با فرستادن عوامل خود به خیابان‌ها جشن گرفت!
در دی ۹۶ و آبان ۹۸ اما بخش‌هایی از مردم به خیابان‌ها آمدند که حکومت اسلامی گمان می‌کرد هنوز در میان آنان پایگاهی دارد. مهمترین شعارهایی که نشان می‌دهد بخش مهمی از مردم ایران از نظر ذهنی از این نظام عبور کرده‌اند، مربوط به تظاهرات سراسری ۹۶ است: از شناسایی دشمن که در داخل کشور و «همینجاست» تا تمام کردن ماجرای اصلاح‌طلب و اصولگرا! جمهوری اسلامی می‌داند فقط با سرکوب بی‌رحمانه و خشونت عریان می‌تواند از تبدیل این ذهنیت آگاه و روشنی‌یافته به عینیت جلوگیری کند. خشونتی که کمتر از دو سال بعد در آبان ۹۸ به آن دست زد. با این‌همه، تجربه نشان می‌دهد که اعتراضات با فاصله‌های کمتر بطور مرتب در حال تنیده شدن هستند تا زمانشان برسد.
الاهه بقراط
برگرفته ای از سایت کیهان لندن ، ۲۸ اکتبر ۲۰۲۰