زهرا نعمتی هجده ساله بود که پاهایش را در تصادف از دست داد. هجده سال بعد از آن حادثه، او اولین زنی است که مدال طلای سه پارالمپیک را به خانه برده و نامش را در تاریخ ورزش به عنوان یکی از اولین‌ها ثبت کرده است.
زهرا نعمتی پنج‌شنبه یازدهم شهریورماه ۱۴۰۰ در توکیو زه کمان را کشید، تمرکز کرد و «تمام ذهن» را علاوه بر چشم‌هایش به هدف دوخت.
حریف ایتالیایی که چپ‌دست بود نتوانست در ست اول جلو بیفتد. در ست‌های بعدی اما جبران کرد و هر دو پا به پا جلو رفتند و پنج ست را برابر کردند. لحظه تاریخی در گروی تیر آخر بود که مشخص می‌کرد کدام ورزشکار به مرکز نشانه نزدیک‌تر می‌شود. و این شگرد زهرا نعمتی است که در تیر آخر به هدف بزند.
روی صفحه تلویزیون لبخند زهرا نعمتی ثبت شد و صدای شادمانی از سومین مدال طلای پارالمپیک برای او.
زهرا نعمتی، متولد ۱۳۶۴ در کرمان، هفت سال کمربند مشکی تکواندو داشت که در جاده تصادف کرد: «یک ورزشکار تکواندو بدون پاهایش مثل یک نوازنده بدون دست است. لحظه‌هایی می آد که حس می‌کنی همه چیز از دست رفته. رویاهایت. آرزوهایت. این می‌تونه پایان داستانت باشه.»
پایان داستان، شروع آرزوهایش بود
در مستندی که میثم بابایی از زندگی او ساخته می‌گوید که تصادف نتوانست مدت زیادی او را زمین‌گیر کند: «من یک قلب قهرمان داشتم و یک سر پر از رویا.»
بعد از آن اتفاق زمان لازم داشت تا «باور کند می‌تواند دوباره بلند شود.»
وقتی بلند شد گرچه روی پاهایش بند نبود اما دو سال بعد با دیدن تمرین ورزشکاران در سالن بهزیستی کرمان دستانش به سمت تیر و کمان رفت.
شش ماه بعد از تمرین‌های جدی مقام سوم را در مسابقات کشوری به دست آورد و عضو تیم ملی تیر و کمان ایران شد.
با وجود عضویت در تیم ملی «به دلیل شرایط جسمانی» که داشت به مسابقات اعزام نمی‌شد. تا اینکه تصمیم گرفت این بار در مسابقه معلولان شرکت کند.
چهار سال و نیم تمرین کرد تا در نهایت در المپیک لندن در سال ۲۰۱۲ میوه طلای تلاش‌هایش را چید و به عنوان اولین زن ایرانی طلای پارالمپیک را گرفت.
بازتاب مدال‌آوری زهرا نعمتی در بازی‌های پارالمپیک ٢٠١٢ لندن در دنیا به حدی گسترده بود که “بنیاد بینالمللی اسپورت‌آکورد” جایزه معتبر ورزشکار برتر پارالمپیک ۲۰۱۲ لندن را حدود یکسال بعد به او داد. سازمان ملل هم از او برای سخنرانی دعوت کرد و پیامش “هرگز تسلیم معلولیت خود نشوید” جزو ۱۰ جمله برتر سال ۲۰۱۴ شد.
گزارش علی آخوندان درباره زهرا نعمتی را اینجا بخوانید
او اولین زن ایرانی بود که هم سهمیه المپیک هم پارالمپیک داشت. در مسابقات آسیایی شرکت کرده بود تا در مبارزه با ورزشکاران بدون نقص عضو سهمیه المپیک بگیرد و موفق شد.
چهار سال بعد دوباره پرچمدار تیم ایران شد و در المپیک ریو دوژانیرو مدال طلا گرفت. و حالا برای بار سوم در مقابل چشمان ناباور تماشاچیان سومین مدال طلا را در پارالمپیک توکیو تصاحب کرد.
زنی که خروجش ممنوع شد
بعد از آنکه از ریودوژانیرو بازگشت و در روزهایی که چشم رسانه‌ها و ورزشکاران معلول ایرانی به او خیره شده بود، خبری منتشر شد که همسر ورزشکارش او را ممنوع الخروج کرده است.
زهرا نعمتی همیشه از همسرش به عنوان کمک و همراهش یاد می‌کرد. رهام شهابی‌پور که هم تیمی او در رقابت‌های تیر و کمان المپیک لندن بود و همان موقع در سال ۲۰۱۲ بعد از مسابقات جشن عروسی‌شان برگزار شده بود.
آقای شهابی‌پور در مقابل سوال‌های خبرنگاران متعجب ایران درباره زنی که آن زمان دو بار قهرمان پارالمپیک شده بود، گفته بود: «او را ممنوع‌الخروج کرده‌ام تا نتواند در هیچ تورنمنت برون‌مرزی شرکت کند.»
مقابله با قوانینی که حامی زنان ورزشکار نیست، بزرگ‌ترین مانع زهرا نعمتی نبود. او یاد گرفته بود که در این دو دهه چطور مبارزه کند و از این مبارزه انرژی بگیرد.
گرفتن سه مدال المپیک و ثبت شدن در تاریخ ورزش ایران هم آخرین آروزی او نیست. زهرا نعمتی می‌گوید دیگر برای خودش نیست که مبارزه می‌کند. می‌خواهد به دیگرانی که احساس ناتوانی می‌کنند، نشان بدهد که هدف هرچند دور اما قابل دستیابی است اگر اراده و امید باشد.
برگفته ای از سایت بی بی سی فارسی، ۴ سپتامبر ۲۰۲۱