از خشونت خانگی گرفته تا بهره‌کشی جنسی، قاچاق، ازدواج کودکان، ختنه زنان، آزار اینترنتی، زن‌ستیزی خشن و… در سایه همه‌گیری کووید رشد کرده است.
دکتر تهمینه شاوردی، جامعه‌شناس در گفت‌وگو با ایسنا، گفته است که ۷۷.۲ درصد زنان ایرانی حداقل یکی از انواع خشونت را در دوران قرنطینه تجربه کرده‌اند.
به گفته این جامعه‌شناس، نتایج مطالعه‌ای که اخیرا توسط یکی از مراکز علمی در ایران انجام شده، بیانگر این است که ۷۷.۲ درصد زنان حداقل یکی از انواع خشونت را در دوران قرنطینه تجربه کرده بودند که از این میان، ۹۱.۲ درصد خشونت روانی، ۶۵.۸ درصد خشونت جسمی، ۴۲.۶ درصد خشونت جنسی و ۳۸.۲ درصد خشونت منجر به صدمه را تجربه کرده‌اند.
نهاد سازمان ملل متحد برای برابری جنسیتی و قدرت بخشیدن به زنان نیز در پژوهشی که به تازگی انجام داده از زنان در ۱۳ کشور جهان نظرسنجی کرده است. ۴۵ درصد زنان شرکت کننده در این افکار سنجی گفته‌اند که از زمان آغاز پاندمی کرونا، یا خود شکلی از خشونت را تجربه کرده‌اند یا یکی از زنان در حلقه دوستان و آشنایانشان مورد خشونت واقع شده‌اند.
بر اساس گزارشی از سازمان ملل متحد، از میان۱۳ کشوری که مطالعه در مورد آنها صورت گرفته نیمی از زنان خود یا زنی از آشنایانشان در زمان پاندمی کرونا خشونت بیشتری را تجربه کرده و و یک چهارم زنان در خانه خود احساس امنیت نداشتند.
به گفته تهمینه شاوردی، از خشونت خانگی گرفته تا بهره‌کشی جنسی، قاچاق، ازدواج کودکان، ختنه زنان، آزار اینترنتی، زن‌ستیزی خشن و… در سایه همه‌گیری کووید رشد کرده است: «سازمان ملل در ماه‌های نخستین همه گیری کووید ۱۹، پیش بینی کرد قرنطینه و منع رفت و آمد به ۱۵ میلیون خشونت مبتنی بر جنسیتِ بیشتر، در هر سه ماه می‌انجامد. متاسفانه، این پیش‌بینی به حقیقت نزدیک شد چراکه در ۱۲ کشور مورد بررسی سازمان ملل متحد، تعداد موارد گزارش شده خشونت علیه زنان و دختران به نهادهای گوناگون، ۸۳ درصد از ۲۰۱۹ تا ۲۰۲۰ افزایش داشته و موارد گزارش شده به پلیس، ۶۴ درصد رشد کرده است. بنابراین مساله خشونت در دوران کرونا یک معضل همگانی بوده و همه جوامع را در بر می گرفته است.»
عضو هیات مدیره انجمن ایرانی مطالعات زنان همچنین گفته برخی از شاخص های اجتماعی بر میزان و نوع خشونت علیه زنان تاثیر گذار است. او سن، میزان تحصیلات و پایگاه اقتصادی اجتماعی به خصوص میزان در آمد مرد و حتی میزان اعتیاد مردان به مشروبات الکلی، دخانیات یا مواد مخدر را از جمله عوامل مداخله گر برای اعمال انجام خشونت دانسته و گفته:
«مثلا در خانواده هایی که از نظر وضعیت اقتصادی و اجتماعی در سطح پایین هستند زنان و دختران بیشتر قربانی خشونت خانگی می‌شوند. به عبارتی پایین بودن سطح وضعیت اقتصادی و اجتماعی می‌تواند این خشونت علیه زنان را در این خانواده ها چهار برابر افزایش دهد.»
همچنین زنان جوان‌تر و دارای تحصیلات پایین بیشتر در معرض خشونت از سوی همسر قرار می گیرند و از سوی دیگر خشونت علیه زنان با «سن» مرد در رابطه است و هر چه میزان سن مرد افزایش یابد خشونت مرد نسبت به همسرش کاهش پیدا می کند.
از سوی دیگر هر چه سن زن به هنگام ازدواج کمتر باشد، میزان خشونت علیه او توسط همسرش افزایش می‌یابد.
عضو هیات مدیره انجمن ایرانی مطالعات زنان، خشونت فیزیکی، مالی و کلامی را سه خشونت عمده علیه زنان دانسته و گفته میزان درآمد مردان نیز با میزان خشونت آنها علیه زنان مرتبط است. هر چقدر میزان در آمد مردان پایین تر باشد خشونت بیشتری نسبت به همسر خود نشان می‌دهند. در واقع مردان برای حفظ تسلط خود بر خانه و موقعیت برتر خود دست به خشونت می‌زنند.
او با اشاره به زن‌کشی به عنوان آخرین مرحله خشونت علیه زنان گفته علی‌رغم برنامه‌های بسیاری که برای ریشه‌کن کردن زن‌زن‌کشی انجام شده است، در سال‌های اخیر پیشرفت ملموسی در حفاظت و نجات جان زنان قربانی قتل، شریک جنسی یا خانوادگی حاصل نشده و بسیاری از زنان نه تنها در مواجهه با خشونت در خانه خود، بلکه با ناامید شدن از سیستم‌های عدالت کیفری که قادر به پاسخگویی کافی نیستند یا ظرفیت و دانش لازم برای انجام این کار را ندارند؛ هنوز خود را تنها می‌بینند.
برگرفته ای از سایت رادیو زمانه، ۲۷ نوامبر ۲۰۲۱