راستش مدت زیادی است که در فیسبوک حضور نداشتم و چیزی ننوشتم. بخشی از اون به کم علاقه شدنم به نوشتن مطالب سیاسی و اجتماعی برمی‌گرده و بخشی هم در مورد فیسبوک به طور خاص به خالی شدنش از حضور دوستان ساکن ایران.
الان که دوباره آمدم به این فکر کردم که از میان شبکه‌های اجتماعی چقدر فیسبوک را بیشتر دوست دارم و چقدر فیسبوک هنوز هم به نظرم فضای بهتری برای بحث و گفتگو است.
توییتر که مطلقا میدان جنگ است. وقتی مجبوری همه حرفت را حداکثر در ۲۸۰ کاراکتر بگویی رسما فقط باید اعلام موضع کرد، زنده باد و مرده باد گفت، یارکشی کرد و حمله برد به دل دشمن! که اینها با روحیه من چندان جور نیست و برای همین مدتی است عطای توییتر را هم به لقایش بخشیده‌ام. فقط گاهی آنجا را می‌خوانم اما ترجیح می‌دهم مداخله‌ای در آن فضا نداشته باشم.
اینستاگرام را هم بیشتر مناسب دغدغه‌های شخصی و وجودی می‌دانم. اگرچه در سال‌های اخیر بیشترین حضور شهروندان ایران در اینستاگرام بوده است اما بیشتر دوست دارم آنجا یک فضای خصوصی داشته باشم و هرکسی را به آنجا راه ندهم. یخشی را هم که قبل از پرایوت کردن صفحه اینستاگرامم آنجا بودند و خیلی آشنایی شخصی نداشتم را فی الواقع تو رودربایستی فعلا دست نزده‌ام!
تلگرام هم که محدود به گروه‌های چند نفرهای می‌شود که معمولا پس از مدتی هر گروه درگیر تعدادی بحث مشخص و تکراری می‌شود. مثلا در یک گروه من و دوستانم هر سه ماه یک بار بحثمان به دعوای هیلاری و برنی می‌کشید ودر یک گروه دیگر هر چند وقت یک بار بحث شاه و مصدق در می‌گیرد و همان حرفهای قبلی تکرار می‌شود.
الان که فکر می‌کنم می‌بینم سر جمع من همان فیسبوک را به همه شبکه‌های اجتماعی ترجیح می‌دهم. راستش نقطه ضعف فیسبوک این بود که دوستان ساکن ایران خیلی به آن کم لطف بودند و یهو همگی دسته جمعی اینجا را فراموش کردند و رفتند! اما حالا که به لطف دولت تدبیر و امید و وزیر جوان و حامی دسترسی به اینترنتش، دوستان ساکن ایران هیچ کجا در دسترس نیستند، نقطه ضعف فیسبوک به همه جا تسری یافته است. پس من هم دوباره گاهی اینجا چیزکی خواهم نوشت.
تا دیر نشده این را هم بگویم که آبان خونین ۹۸ برای من و خیلی‌ها یک نقطه عطف سیاسی بزرگ بوده است. یعنی اگر بعد از آبان خونین ۹۸ همان آدم قبلی باشیم قاعدتا یک جای کارمان می‌لنگد. فعلا در همین حد بگویم که مطلب بعدی من عذرخواهی به نسبت مفصل است بابت حمایت از رای به حسن روحانی در انتخابات سال ۹۶٫ کمی که آرامتر شوم و فرصت پیدا کنم دلایل و احساس و جمع‌بندی خودم را درباره آن اشتباه سیاسی و خطای اخلاقی خواهم نوشت.
- وقاحت اگر به شکل آدمی به زمین نازل می‌شد احتمالا کسی بود شبیه این آذری جهرمی که خودش را “حمایت‌گر دسترسی به اینترنت” خطاب کرده است.
منبع: صفحه فیسبوک Mehdi MA، بیست و دوم نوامبر ۲۰۱۹