کاوه گلستان در آبادان زاده شد. پدرش نویسنده و سینماگر و مادرش هنرمند و مترجم بود. یک ساله بود که با خانواده به تهران رفت و ۱۲ ساله بود که برای ادامه دبیرستان راهی انگلیس شد. ۱۸ ساله بود که به ایران بازگشت و از همان زمان به عکاسی برای نشریات پرداخت.
۲۱ ساله بود که برای تهیه عکس و گزارش از جنگ داخلی ایرلند به آن کشور رفت و دیدگاه انتقادی و اجتماعی را که در گزارشهایش از آن پیروی میکرد در عکسهایش بازتاب داد. او به کودکان، کارگران و روسپیان نگاهی ویژه داشت.
در زمان انقلاب ایران فعالیت عکاسیاش را با “تایم”، “تهران مصور”، “مجله سبز” و نشریات دیگر ادامه داد. او گفته بود: «از موقعی که آقای خمینی آمد من با او بودم، این عکسهایی که از پله هواپیما پایین میآید مال من است».
کاوه گلستان هنگام جنگ ایران و عراق با انتشار عکسهایش آوازه جهانی یافت و جایزههایی هم گرفت. ۲۹ ساله بود که مجموعهای را با همکاری آلفرد یعقوبزاده با عنوان “جنگ” منتشر کرد.
۳۳ ساله بود که به همراه همسر و دخترش به انگلیس رفت و با همکاری چند عکاس دیگر “آژانس عکس ریفلکس” را به راه انداخت. زندگی در لندن او را از ایران دور نساخت. با سفرهای پیوسته با محیط اجتماعی و جنگ در رابطه ماند.
میگفت: «هشت سال در تمام حملهها بودم. هر وقت حمله بود از قبل می گفتند، میرفتیم آنجا میایستادیم و با هم حمله میکردیم. همانطور که تمام انقلاب را داشتم، تمام جنگ را هم دارم. هر چیزی را که راجع به جنگ بخواهید، من عکسش را دارم».
مستندهای گلستان بازتاب آرمانهای اصلاحگرایانه و آشکارساختن هویت هر شخص هستند.
فیلم “ثبت حقیقت” که برای شبکه چهار تلویزیون بریتانیا ساخت، سبب شد که سه سال از کار در ایران محروم شود.
گلستان میگفت: میخواهم صحنههایی را نشان دهم که مثل سیلی به صورتت بخورد و امنیتت را خدشهدار کند و به خطر بیندازد. میتوانی نگاه نکنی، میتوانی خاموش کنی، می توانی مثل قاتلها هویتت را پنهان کنی، اما نمیتوانی جلوی حقیقت را بگیری.
او مدتی در دانشگاه تدریس کرد و با رسانههای خارجی مانند آسوشیِیتِدپرِس و بیبیسی به عنوان عکاس و فیلمبردار همکاری داشت و در همین رابطه در جنگ عراق و آمریکا به همراه جیم مور خبرنگار بیبیسی در عراق، برای تصویربرداری در کرکوک حضور داشت. کاوه گلستان در ۵۳ سالگی بر اثر انفجار مین در سلیمانیه درگذشت.
منبع: سایت صدای آلمان (دویچه وله) به زبان فارسی، ۱ آوریل ۲۰۲۰