گزارشگران سازمان ملل پخش فیلم معاینه نرگس محمدی در زندان زنجان را “نقض حریم خصوصی” او و فاقد ارزش خوانده‌اند. این زندانی سیاسی در روایتی افشاگرانه می‌گوید از او در حال سرفه شدید، با کمک سرم و آمپول تصویربرداری کرده‌اند.
نایب رئیس و سخنگوی کانون مدافعان حقوق بشر، در روایتی از شرایط زندان زنجان، به شرح امکانات بهداشتی و عمومی بند، اوضاع جسمی خودش و چند و چون فیلمی پرداخته که از معاینه او در بهداری زندان پخش شده است.
این یادداشت اوضاع پزشکی و بهداشتی زندان از نیمه دوم تیر تا اول مرداد را به صورت روزشمار توصیف می‌کند. خانم محمدی نوشته که ۱۲ زندانی کرونایی در ۱۵ تیر در بند وجود داشتند در حالی که حتی ژل شستشوی دست و هیچ رسیدگی و امکانی وجود نداشت و پس از نامه‌نگاری به هر کدام، یک ماسک دادند.
او ادامه می‌دهد که روز ۲۴ تیر، در حالی به نزد پزشک برده شده که رمقی نداشته و هنگام توصیه دکتر برای نفس عمیق، به سرفه می‌افتد و نسخه‌ای شامل سرم و ویتامین و آمپول دریافت می‌کند. یک روز بعد دوباره او را تحت عنوان “اجباری” نزد پزشک می‌برند: «دکتر می‌پرسد حالت چطوره میگویم خوبم…»
خانم محمدی می‌نویسد شب در داخل بند خبر تلویزیون را می‌بیند و آنجا می‌فهمد که دکتر رفتن اجباری برای چه بوده است: «… فیلم قبلی قابل پخش نبود بس که بدحال بودم. با سرم و آمپول سر پایم کردند تا فیلم بگیرند…. تازه همان را هم نتوانستند کامل پخش کنند. سرفه امان نمی‌داد. حرف زندانبان خودشان هم قابل پخش نبود.»
پیش‌تر، جاوید رحمان، گزارش‌گر ویژه حقوق بشر ایران و ۱۵ کارشناس دیگر سازمان ملل، فیلم پخش شده از معاینه نرگس محمدی در بهداری زندان زنجان را “نقض حریم شخصی” خوانده و محتوای آن را به دلیل قابل تایید نبودن “فاقد ارزش” دانسته بودند.
دستگاه قضاییه جمهوری اسلامی، این فیلم را که به نظر می‌رسید مخفیانه گرفته شده، “چکاپ ” و شاهدی بر اثبات سالم بودن این زندانی سیاسی نامید. اما تقی رحمانی، همسر نرگس محمدی، فیلم را دلیل دیگری بر رسوایی کارنامه قوه قضائیه خواند و در توئیتر نوشت: «خبرگزاری میزان اگر مثقالی صداقت داشت ۳۰ ثانیه هم با نرگس صحبت می‌کرد. چرا با متهم مرعوب شده ساعت‌ها مصاحبه می‌کنید. چند ثانیه از زبان نرگس محمدی وضع زندان و بیماریش را می‌شنیدیم. عدالت را در پای حفظ قدرت به مسلخ برده‌اید.»
جاوید رحمان و سایر گزارشگران ویژه حقوق بشر سازمان ملل، در بیانیه خود یادآوری کرده‌اند که زندان‌های ایران بیش از ظرفیت خود زندانی دارند و با ابراز نگرانی از توان ایران برای مقابله با شیوع کرونا در زندان‌های غیربهداشتی، خواستار آزادی همه زندانیان سیاس و عقیدتی در این کشور شده‌اند.
نرگس محمدی، نایب رئیس و سخنگوی کانون مدافعان حقوق بشر ایران، از ۱۵ اردیبهشت ۹۴ برای سپری کردن محکومیت ۱۶ ساله خود زندانی است. شش سال این محکومیت به دلیل تبلیغ علیه نظام و ۱۰ سال دیگر به خاطر فعالیت او در کمپین “گام به گام تا لغو مجازات اعدام” صادر شده است. او دی ماه ۹۸ به زور به زندان زنجان فرستاده شد.
نرگس محمدی، مادر دو فرزند، به آمبولی ریه و فلج عضلانی مبتلاست و در سال‌های زندان تنها یک بار به مرخصی سه روزه آمده است. از او خواسته‌اند توبه‌نامه بنویسد تا زنده از زندان بیرون برود. شیرین عبادی، دارنده جایزه نوبل صلح، وزارت اطلاعات را متهم کرده که قصد کشتن نرگس محمدی را دارد.
افزون بر گزارشگران ویژه حقوق بشر سازمان ملل، سازمان عفو بین‌الملل نیز از نگاه‌داری خانم محمدی در “در شرایط غیرانسانی” انتقاد کرده است.۵۰۰ فعال سیاسی و مدنی در داخل و خارج از ایران هم از ابراهیم رئیسی خواسته‌اند هر چه سریع‌تر به این زندانی سیاسی مرخصی استعلاجی بدهد.
سه روز قبل، فرزندان نرگس محمدی، در پیامی تصویری در فضای مجازی عنوان کردند که زندان‌بان‌ها ۱۱ ماه است به مادرشان اجازه تماس تلفنی با آنها را نداده‌اند و از مخاطبان خواستند صدای آنها باشند تا صدای مادرشان را بشنوند.
نرگس محمدی در عین حال، در روایت خود از اوضاع زندان زنجان نوشته است: «بعضی‌ها می‌گویند اعتصاب غذا کن تا تلفن به علی و کیانا را بهت بدهند. اما نمی‌خواهم با مطالبه فردی اعتصاب غذا کنم. به دادیار گفتم فقط مانده شیر آب را هم به رویم ببندید. زندانی‌ام کردید، بچه‌هایم را گرفتید، کتکم زدید، تبعید کردید، و از هیچ شکنجه‌ای فروگذار نکردید. آب را هم ببندید. من نگران اینها نیستم. هیچ مطالبه فردی ندارم. من بعد از کشتارهای دی ماه ۹۶ و آبان ۹۸ یک جای دیگر ایستاده‌ام. اصلاح‌طلبی عهد ما نبود، راهکار ما بود برای عهد دیگری. من به آن عهد وفادارم. و هیچ سر آشتی ندارم.»
منبع: سایت صدای آلمان (دویچه وله) به زبان فارسی، ۲۳ ژوئیه ۲۰۲۰