زینب جلالیان، زندانی سیاسی تبعیدی در زندان یزد، در سیزدهمین سال حبس همچنان محروم از مرخصی و بدون چشم‌اندازی از آزادی، حکم حبس ابد خود را تحمل می‌کند. خانم جلالیان با وجود مشکلات پزشکی همچون ناخونک چشم، ناراحتی کلیه و بیماری زمینه‌ای آسم از رسیدگی پزشکی محروم است. این زندانی سیاسی طی ۸ ماه گذشته به ۴ زندان مختلف کشور تبعید شده است. یکی از وکلای خانم جلالیان، وکالت خود را مدت‌ها پیش لغو و امیرسالار داودی، دیگر وکیل وی نیز به حبس محکوم شده و در حال سپری کردن مدت محکومیت خود است. در حال حاضر هیچ وکیلی برای پیگیری پرونده، وضعیت پزشکی و یا اعزام این زندانی سیاسی به مرخصی وکالت او را بر عهده ندارد.
خانم جلالیان با وجود مشکلات پزشکی همچون ناخونک چشم، عوارض روده، ناراحتی کلیه، بیماری زمینه‌ای آسم و برفک دهان که موجب اختلال در غذا خوردن وی شده از رسیدگی پزشکی محروم است. خانم جلالیان طی سال‌های اخیر بارها درخواست اعزام به بیمارستان و انجام آزمایشات پزشکی داده که با مخالفت مسئولان زندان مواجه شده است.
این زندانی سیاسی در تاریخ ۸ اردیبهشت امسال به دلایل نامشخصی از زندان خوی خارج و نهایتا در تاریخ ۱۳ اردیبهشت به بند قرنطینه زندان قرچک ورامین منتقل و مجددا در تاریخ ۵ تیر از زندان قرچک ورامین به زندان کرمان تبعید شد. زینب جلالیان پس از ۳ ماه نگهداری در اتاق کوچکی در قرنطینه زندان کرمان به زندان دیزل آباد کرمانشاه منتقل شد. او نهایتا آبان‌ماه امسال در چهارمین انتقال خود طی ۸ ماه گذشته به زندان یزد تبعید شد.
گفتنی است، یکی از وکلای خانم جلالیان، وکالت خود را مدت‌ها پیش لغو کرده و امیرسالار داودی، دیگر وکیل وی نیز به حبس محکوم شده و در حال سپری کردن مدت محکومیت خود است. در حال حاضر هیچ وکیلی برای پیگیری پرونده، وضعیت پزشکی و یا اعزام این زندانی سیاسی به مرخصی وکالت او را بر عهده ندارد.
زینب جلالیان در سال ۱۳۸۶ بازداشت و در سال ۱۳۸۸ به اتهام خروج غیر قانونی از کشور به یک سال حبس تعزیری و به اتهام محاربه از طریق عضویت در یکی از گروه‌های مخالف نظام به اعدام محکوم شد. حکم اعدام او در دادگاه تجدیدنظر و دیوان عالی کشور تایید اما با یک درجه تخفیف مورد عفو قرار گرفته و محکوم به حبس ابد تقلیل یافت.
بنا به گفته خانم جلالیان، وی در زمان بازداشت از طریق شلاق بر کف پا، مشت به شکم، کوباندن سر به دیوار و تهدید به تجاوز مورد آزار و شکنجه قرار گرفته بود.
برگرفته ای از سایت هرانا (مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران)، ۱ ژانویه ۲۰۲۱