از تمام سال‌های گذشته جمهوری اسلامی در پی آن است تا آثار و شواهد جنایات خود را در زندان‌ها و آرامستان‌ها از بین ببرد.
چند سال پیش که محمدباقر قالیباف شهردار تهران بود اعلام شد که قرار است زندان اوین به پارک تبدیل شود! گذشته از اینکه اشتهای سیری‌ناپذیر مقامات و نهادهای جمهوری اسلامی از جمله شهرداری پایتخت در زمین‌خواری می‌توانست انگیزه اصلی برای مالکیت منطقه‌ی خوش آب و هوایی باشد که این زندان در آن بنا شده، اما مهمتر از آن پاک کردن آثار جنایاتی است که خاک اوین بر آنها گواهی می‌دهد. ولی گویا به دلیل کمبود جا برای زندانیان تازه آنهم با وجود افزایش زندان‌های استان تهران فعلا بالا کشیدن زمین‌های اوین منتفی شده است.
از سوی دیگر از بین بردن آرامستان خاوران که زندانیان دهه شصت خورشیدی به صورت فردی و گروهی در آنجا به خاک سپرده شده‌اند نیز تا کنون ناکام مانده است.
جمهوری اسلامی نه تنها در ارتباط با مشکلاتی که از حل آنها ناتوان است بلکه برای فراموشی جنایاتی که مرتکب شده نیز روی گذشت زمان حساب باز کرده است با این خیال که پدران و مادران و فرزندانی که عزیزان خود را در سراسر ایران از دست داده‌اند، جای خود را به نسل‌های تازه‌ای می‌دهند که اوین و خاوران و اماکن مشابه دیگر برایشان اهمیتی ندارد! غافل از اینکه دستگاه بی‌امان سرکوب همواره خوراک تازه‌ای برای زندان‌ها و خاک خونین ایران تدارک می‌بیند و نسل به نسل بر خانواده‌های داغدیده و سوگوار افزوده می‌شود!
نه فقط دگراندیشان سیاسی بلکه بهاییان نیز درگذشتگانشان از گزند جمهوری اسلامی در امان نیستند. بهاییان در ایران نه تنها از تحصیل و کار و زندگی عادی و داشتن حتا شغل آزاد محروم‌اند و کسب و کار و خانه و کاشانه آنها یا غصب شده و یا به آتش کشیده و تخریب و تعطیل می‌شود بلکه مردگان آنها نیز آرامش ندارند. ممنوعیت خاکسپاری و تخریب مزار آنها در شهرهای مختلف، قصه‌ایست پر از اشک چشم که پایانی در این رژیم برای آن قابل تصور نیست.
بهار سه سال پیش سازمان‌های حقوق بشری گزارش مفصلی از تخریب گورهای گروهی کشتار سال ۶۷ منتشر کردند. از قضا آرامستان بهاییان در تهران در همسایگی خاوران قرار دارد.
در روزهای اخیر دوباره خبرهایی از مخدوش کردن خاوران و آزار بازماندگان بهاییان منتشر شده است. اینبار گویا به بهانه‌ی افزایش فاجعه‌بار مرگ و میر بر اثر کرونا به بهاییان گفته‌اند می‌بایست عزیزان خود را بین قبورشان و یا در خاوران دفن کنند و در خاوران نیز گورهای جدید ۲ و ۳ طبقه برای مردگان جدید کنده‌اند. حال آنکه هم خانواده‌های بهایی که برخی از بازماندگان اعدام‌شدگان نیز هستند و هم خانواده‌های کشته‌شدگان خاوران نسبت به خاکی که عزیزانشان در آن آرام گرفته‌اند حساسیت دارند و این اماکن را به درستی بخشی از تاریخ دردمند ایران معاصر می‌دانند. تاریخی که ایران برای تکرار نشدنش موظف به ثبت و به خاطر سپردن آن از جمله در اوین و خاوران است.
برگرفته ای از سایت کیهان لندن، ۲۷ آوریل۲۰۲۱