مقداد عسکريان
گره گاه سناريوی گرفتاری های حکومت ذليل اسلامی چنين است: از زمانی که دولت امریکا به دستور ترامپ از برجام خارج شده حکومت اسلامی، مانند فرزندی یتیم شده، مدام به دنبال اثبات این توهم است که یتیم نیست، و دائماً در حال التماس است که کسی پيدا شود و با کشيدن دستی بر سرش او را از یتیمی در آورد. به اين نمايش پر هنرپيشه بنگريد:
– دولت امریکا مرتباً حلقهء تحریم ها را تنگ‌تر می‌کند و، با نگه داشتن ابروار سایهء جنگ بر سر حکومت اسلامی، در پی آن است که حداقل بخشی از حکومت را، که کمتر محافطه کار است، به پای میز مذاکره بکشاند.
– اتحادیهء اروپا، با نادیده گرفتن مکرر نقض حقوق بشر تو سط حکومت، مانند دهه های گذشته دست بالا زده و از حکومت اسلامی، تا حدودی که منافع خودش هم تامین بشود، جانب داری می‌کند.
– «رهبر دلخوش شیعیان جهان!» اعلام می‌کند که ما خواهان جنگ نیستیم اما از آن بدمان هم نمی آيد!
– و ظریف، سخنگوی بیت رهبر در مسایل خارجی، که با تصویب برجام «امیر کبیر ایران» خوانده شد، با فراموش کردن اينکه همین چند سال پیش با «کری»، وزیر امور خارجه امریکا، در خیابان‌های وین قدم می زد و با هم خوش و بش می‌کردند و دست می دادند، مسبب وضعيت امروز را امريکا معرفی می‌کند و از نقش خود و شرکايش در آفرينش این اوضاع بحرانی، که با نوميدی مفرط مردم همراه شده ، چشم می پوشد. او کبک وار سر در برف انکار کرده و صرفاً از نسل کشی امریکا علیه ایران سخن می راند و حملهء احتمالی امریکا به ایران را به حمله اسکندر و مغولان تشبیه می کند.
او و شرکايش غافلند از اين که حکومت های ایران، از زمان هخامنشیان تا بعدهائی همچون زمان حمله مغولان، هرگاه در سال‌های آخر حکومت شان مردم را فراموش کرده و زندگی آنها را چنان سخت کرده اند که به عمق استيصال و نوميدی فرو غلتيده اند، بصورتی گريزناپذير به مصائبی از اين دست دچار گشته و نای مقاومت در برابر حملهء خارجی را نداشته اند.
بدينسان، تاریخ، بر اساس قوانين ترديد ناپذير خود، تکرار می شود اما حکومتيان و سخنگويان بیت رهبر از این واقعيت مکرر به راحتی می گذرند و می پندارند که تاریخ ایران فقط در محدودهء همین چهل دههء گذشته اتفاق افتاده است.
در چنین شرایط دلشکنی، تنها اپوزیسیون سکولار و دموکرات می تواند، با در نظر گرفتن جایگاه خود در بین مردم، و همراه با دادن آگاهی، و روشن نمودن مواضعی واقع گرايانه و کارآمد، در امیدوار کردن مردم ایران به آیندهء روشن بدون حکومت اسلامی، نقش اصلی را بازی کند؛ چرا که در برابر «حکومت اسلامی مستبد» هيج آلتراتيو ديگری جز يک تشکل گسترندهء سکولار (غير مذهبی) و دموکرات (غير استبدادی) که حامل مژدهء فردائی بدون جنگ و سرشار از آزادی و آبادی باشد وجود ندارد.
۳۱ اردیبهشت ۱۳۹۸ – ۲۱ می ۲۰۱۹