وبسایت خبری هرانا از تداوم فشار بر شهروندهای بهایی در ایران خبر داده است. این وبسایت می‌نویسد شماری از شهروندهای بهایی روز یکشنبه ۱۵ خرداد ۱۴۰۱، هنگام مراجعه به گورستان بهاییان تهران (گلستان جاوید) با محدودیت‌های جدیدی مواجه شدند و از ورود به محوطه آرامگاه بازماندند.
به گزارش هرانا، شهروندهای بهایی که برای زیارت آرامگاه عزیزان خود مراجعه کرده بودند، مشاهده کردند که دورتادور «گلستان جاوید» بلوک‌چینی شده و برای ممانعت از ورود افراد به گورستان، درهای آهنی قفل‌شده نصب شده است.
گلستان جاويد در کنار گورستان خاوران قرار دارد که محل دفن زندانی‌های سیاسی است که در دهه ۱۳۶۰ در زندان‌های حکومت اسلامی ایران اعدام شدند.
یکی از افراد مراجعه‌کننده به «گلستان جاويد»، در گفتگو با هرانا «اقدام جدید حکومت مبنی بر احداث دیوارهای بتنی در اطراف محوطه آرامگاه را به منزله اعمال فشار بیشتر به جامعه بهایی» توصیف کرد.
او گفت: «مسئولان این امر در تمامی این سال‌ها حقوق اولیه شهروندی را از ما دریغ کردند، و حالا نشان دادند که حتی زیارت قبور از دست‌رفتگان را بر ما روا نمی‌دارند.»
در ویدئویی که هرانا منتشر کرده، یک شهروند بهایی مراجعه‌کننده به گورستان می‌گوید که «معلوم نیست چه برنامه‌ای برایمان دارند. ما واقعا خسته شده‌ایم.»
هرانا به نقل از یک شهروند بهایی دیگر نوشته است که «نیروهای حکومت به تازگی عملیات خاکبرداری برای ایجاد یک گورستان جدید برای مسلمان‌ها در قسمت کناری و پشتی گلستان جاوید را آغاز کرده‌اند.» او گفت که هدف از این اقدام «از بین بردن تدریجی» آرامگاه بهاییان است.
پیش‌تر در اوایل خرداد، ویدئویی در شبکه‌های اجتماعی منتشر شد که نشان می‌داد لایه‌های امنیتی اطراف گورستان خاوران، تشدید شده است، و نهادهای امنیتی وابسته به حکومت، حول محوطه آرامگاه دیوارهای بلند بتنی کشیده‌اند و در فواصل معین دوربین‌های مداربسته کار گذاشته‌اند.
حکومت اسلامی ایران پس از ۳۰ خرداد ۱۳۶۰، و سرکوب بی‌سابقه نیروهای سیاسی در ایران، بخشی از اجساد زندانی‌های سیاسی را در مزار خاوران دفن کرد. سابقه امر به زمان نخست‌وزیری محمدعلی رجایی برمی‌گردد. او، با همفکری گروهی از وزرا و مدیران شهرداری تهران، در خرداد ۱۳۶۰ تصمیم گرفت تا اجساد افرادی که رژیم اسلامی آن‌ها را «کافر»، «مرتد» یا «منافق» خطاب می‌کند در خاوران به خاک سپرده شود.
در جریان کشتار دسته‌جمعی زندانی‌های سیاسی در مرداد و شهریور ۱۳۶۷ نیز بخشی از اجساد زندانی‌های به‌قتل رسیده را در این مکان به صورت جمعی به خاک سپردند.
مزار خاوران، به واسطه استقامت چند دهه‌ای خانواده‌های دادخواه، در جنبش دادخواهی مردم ایران موقعیتی نمادین پیدا کرده است. جدای از این مهم، به‌باور غالب محقق‌های حوزه نقض حقوق بشر در ایران، این مکان یکی از اسناد به‌جا مانده از جنایت‌های گسترده حکومت اسلامی ایران در دهه ۱۳۶۰ به‌حساب می‌آید که می‌تواند در آینده نقش موثری در روشن شدن ابعاد جنایت‌های حکومت ایران و همچنین اجرای عدالت به نفع آسیب‌دیدگان ایفا کند.
برگرفته ای از سایت ایندیپندنت فارسی، ۷ ژوئن ۲۰۲۲