فعالان کارگری در کارخانه ماشین‌سازی هپکو از عدم امکان استفاده از بیمه درمانی به دلیل تمدید نشدن دفترچه‌های بیمه درمانی خبر داده‌اند.
علت تمدید نشدن دفترچه‌های درمانی کارگران و اعضای خانواده‌شان عدم پرداخت حق بیمه کارگران به سازمان تأمین اجتماعی بوده است. این در حالیست که سازمان تأمین اجتماعی سهامدار عمده‌ی شرکت هپکو است!
ابوالفضل رنجبر یکی از فعالان کارگری این کارخانه درباره تمدید نشدن دفترچه بیمه درمانی کارگران گفته است: «سهامدار عمده شرکت هپکو تأمین اجتماعی است، بنابراین انتظار ما از تأمین اجتماعی پرداخت مطالبات بیمه‌ای کارگران است.»
به گفته ابوالفضل رنجبر با وجود آنکه سهامدار عمده شرکت هپکو به تأمین اجتماعی واگذار شده است، اما در روزهای گذشته کارگران هپکو زمانی که برای تمدید دفترچه‌هایشان به یکی از شعب این سازمان در اراک مراجعه می‌کنند به آنها گفته می‌شود، حق بیمه شما واریز نشده و تمدید نمی‌شود.
به گفته کارگران با تمدید نشدن دفترچه‌های بیمه خدمات درمانی، کارگرانی که برای تأمین هزینه زندگی با مشکلات زیادی روبرو بودند باید تا زمان پرداخت حق بیمه و تمدید دوباره دفترچه‌های درمانی، هزینه‌های درمان از جمله ویزیت پزشک و دارو را به صورت آزاد پرداخت کنند. این در حالیست که در فصل زمستان به دلیل سرمای هوا، بیماری و مراجعه به پزشک و خرید دارو افزایش پیدا می‌کند.
از سوی دیگر شرایط ویژه کُرونا نیز نگرانی خانوارهای کارگری را بیشتر از افزایش داده است. از یکسو هزینه بالای تست کُرونا و از سوی دیگر ابتلای احتمالی کارگران یا یکی از اعضای خانواده‌شان به این بیماری برابر با میلیون‌ها تومان هزینه درمان است.
کارخانه هپکو از جمله کارخانه‌هایی است که به اسم «خصوصی‌سازی» بارها واگذار شده و این واگذاری‌ها مشکلات شرکت را دو چندان کرده است. تولید در کارخانه هپکو طی سال‌های گذشته کاهش یافته و در مقابل بدهی‌های کارخانه افزایش پیدا کرده است.
کارگران هم که نخستین قربانیان طرح «خصوصی‌سازی» جمهوری اسلامی هستند طی سال‌های گذشته بارها با ماهها حقوق معوقه و مزایای شغلی پرداخت نشده روبرو شدند.
ابوالفضل رنجبر درباره آنچه خصوصی‌سازی بر سر هپکو آورد، گفته است: «طی سال‌های ۸۶ تا ۹۵ و با ورود سهامداران و مدیران غیر متخصص و غیر متعهد به شرکت هپکو، واردات محصولات دست دوم و…، هزینه‌های بسیار زیاد مدیران نجومی‌بگیر و غیر متخصص، خارج کردن سرمایه‌های شرکت از مجموعه، رفتن مدیران باتجربه و متخصص و متعهد، ایجاد شرکت‌های اقماری پی درپی به بهانه دور زدن تحریم‌ها، استقراض از بانک‌ها به بهانه تولید و سرمایه‌گذاری در جایی به غیر از هپکو، شکست متمادی در پروژه‌های مختلف به دلیل تصمیمات غیرکارشناسی (هپکو اویل، ساخت شیر آلات نفتی، پروژه تولید کامیون‌های چینی و…)، منجر به ایجاد مشکلات بسیار زیاد و بیش از پیش برای شرکت هپکو و به وجود آوردن خسارت بسیار سنگین برای این شرکت گردید تا جایی که شرکتی که در سال ۸۶ بالغ بر بیست میلیارد تومان سود خالص به دولت می‌داد هم اکنون با بدهی بیش از هزار و دویست میلیاردی دست به گریبان است.»
به گفته این فعال کارگری «شروع مشکلات از تصمیمات نادرست و شاید هدفمندی بود که توسط برخی از مسئولان، در خصوص واگذاری این شرکت به بخش خصوصی گرفته شد، آنهم در زمانی که شرکت در اوج تولید و بهره‌وری بود و کاملا برای دولت نیز سودآور بود. به بهانه واهی بریده شدن بند ناف دولت از شرکت هپکو و کاهش هزینه‌ها، این شرکت را به صورت کاملا غیرکارشناسانه و شاید هم عامدانه به بخش خصوصی صد در صد ناکارآمد و غیرمتخصص و سیاسی واگذار کردند.»
شرکت ماشین سازی هپکو در زمان محمدرضا شاه فقید در سال ۵۱ با حمایت سازمان ایدرو و برای تولید ماشین‌های سنگین در شهر اراک راه‌اندازی شد.
این کارخانه که به تولید ماشین‌آلات راه‌سازی مانند بولدوزر، لودر، بیل مکانیکی، گریدر، غلتک، فینیشر و تراکتور می‌پرداخت، سالانه تا دو هزار و ۳۰۰ دستگاه ماشین‌آلات صنعتی تولید می‌کرد اما در نیمه اول سال ۹۹ تنها ۱۰ دستگاه ماشین‌آلات تولید کرده است.
کارگران این مجموعه صنعتی طی سال‌های گذشته چندین بار دست به اعتصاب و اعترض زدند. اعتصاب و اعتراضات آنها در سطح شهر اراک با برخورد مأموران امنیتی و انتظامی روبرو و بارها کارگران مورد ضرب و جرح قرار گرفتند.
برگرفته ای از سایت کیهان لندن، ۲۸ ژانویه ۲۰۲۱