۷۲ خانواده دادخواه خاوران در نامه‌ای که خطاب به آزادی‌خواهان، خانواده‌های بهایی و نهادها و سازمان‌های بین‌المللی آزادی‌خواه و مستقل نوشته شده و برای جاوید رحمان، گزارشگر ویژه حقوق بشر سازمان ملل در امور ایران، میشل باشله، کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل و اینس (اگنس) کامالار، دبیرکل سازمان عفو بین‌الملل فرستاده شده، تأکید کرده‌اند که «خاوران سند جنایت است» و باید حفظ شود.
در روزهای اخیر تصاویری از ایجاد قبرهای جدید در گورستان دسته‌جمعی خاوران منتشر شده است. بر اساس تصاویر و گزارش‌هایی که به «زمانه» رسیده، ۱۰ قبر جدید در گورستان خاوران به تازگی کنده شده‌اند.
برخی بازماندگان اعدام‌شدگان سال ۱۳۶۷ در ایران این اقدام را تلاش حکومت جمهوری اسلامی برای از بین بردن بقایای محل دفن زندانیان سیاسی اعدام‌شده دانسته‌اند.
خانواده‌های دادخواه خاوران در نامه خود نوشته‌اند که از دیدن ۱۰ گور کنده شده که دو نفر هم در آن‌ها به خاک سپرده شده‌اند و اسم این افراد در سامانه بهشت زهرای تهران ثبت شده، نگران شده‌اند که «حاکمیت باز چه نقشه شومی برای نابودی خاوران و پاک کردن سند جنایت‌های حکومت اسلامی ایران دارد.»
در ادامه این نامه آمده است:
«حکومت اسلامی ایران حتی پیکر عزیزان ما را به دلیل غیر‌مسلمان بودن به رسمیت نمی‌شناسد. خانواده‌ها گفته‌اند که در اواخر تیر سال ۱۳۶۰، ۱۴ نفر از زندانیان سیاسی کمونیست جزو اولین سری اعدام‌شدگان بودند که در خاوران به خاک سپرده شدند.»
امضاکنندگان این نامه به عنوان خانواده‌های دادخواه از مردم ایران، جامعه بهاییان و تمامی نهادها و سازمان‌های مستقل بین‌المللی آزادی‌خواه خواسته‌اند که اجازه ندهند خاوران به عنوان سند جنایت‌های حکومت، نابود شود:
«فاجعه‌ای در خاوران در حال وقوع است و ضرورت دارد هر کاری از دستمان بر می‌آید انجام دهیم تا بتوانیم جلوی این فاجعه را بگیریم. حفظ خاوران به آسانی به دست نیامده است و نباید اجازه دهیم که آن را نابود کنند؛ حتی اگر استخوان‌های عزیزان ما را از آنجا برده باشند.»
نویسندگان این نامه تأکید کرده‌اند که خاوران سند ۴۰ سال سرکوب، خشونت، بازداشت، شکنجه و قتل دولتی فعالان سیاسی چپ‌گرا و ۴۰ سال آزار و شکنجه خانواده‌ها در پنهان‌کاری جنایت و عدم پاسخ‌گویی مسئولان برای کشف حقیقت این جنایت‌هاست.
آنان گفته‌اند که این مکان سند ۴۰ سال مقاومت و پایداری مادران و خانواده‌های خاوران برای کشف حقیقت، یادآوری و هم‌چنین دادخواهی است:
«خاوران سند ۴۰ سال اذیت و آزار خانواده‌های بهایی برای دفن فوت‌شدگانشان است و ۴۰ سال همراهی مادران و خانواده‌های خاوران و جامعه بهایی در برابر سرکوب و ستم حکومتی را در دل خود دارد. خاوران باید حفظ شود تا روزی که ما خانواده‌ها و تمامی دادخواهان بدانیم که بر سر عزیزان ما چه آوردند، آن‌ها را چگونه کشتند و در کجا به خاک سپردند.»
علاوه بر این نامه، گروهی از مادران دادخواه کشته‌شدگان به دست حکومت جمهوری اسلامی در سال‌های اخیر نیز در بیانیه‌ای با خانواده‌های بازمانده اعدام‌شدگان دهه ۶۰ و تابستان ۱۳۶۷ اعلام همبستگی کرده‌اند و نوشته‌اند که در کنار مادران و خانواده‌های خاوران ایستاده‌اند.
این بازماندگان دادخواه در بیانیه خود نوشته‌اند:
«ما زنانی هستیم که شاهد خاک‌سپاری فرزندان به خاک و خون کشیده‌مان بوده‌ایم. ما پسران و دخترانمان را دیدیم که مغزهایشان با گلوله متلاشی، قلب‌هایشان با گلوله سوراخ و بد‌ن‌هایشان با ماشین نیروی انتظامی و شوکر الکترونیکی له شده است. ما بدن تکه پاره شده زیر شکنجه و گردن‌کبود فرزندانمان را دیده و بر آن‌ها بوسه گذاشتیم.»
آنان با ابراز همبستگی با مادران کشته‌شدگان قتل‌عام زندانیان سیاسی در تابستان ۶۷، تأکید کرده‌اند که دادخواهی را ادامه خواهند داد.
برگرفته از سایت رادیو زمانه، ۳۰ آوریل۲۰۲۱