جمهوری اسلامی از مجازات اعدام به‌عنوان ابزار سرکوب و سرپوش بر چالش‌ها و بحران‌های سیاسی، اقتصادی و اجتماعی کشور بهره می‌برد.
اعدام واژه‌ای است که فارغ از بار حقوقی، فی‌نفسه بار منفی و منزجر کننده‌ای دارد و تنها کسانی که فاقد خوی انسانی هستند می‌توانند با شنیدن هربار خبر اعدام احساس انزجار نکنند. جمهوری اسلامی از مجازات اعدام به‌عنوان ابزار سرکوب در راستای رویکردهای امنیتی بهره می‌برد و گمان می‌کند اعدام بیشتر، سرپوشی بر چالش‌ها و بحران‌های سیاسی، اقتصادی و اجتماعی این‌روزهای کشور است و به همین دلیل عجولانه و با سراسیمگی به اعدامها بویژه در حق شهروندان معترض مبادرت می‌کند.
مع‌الوصف افکار عمومی هرگز صدور و اجرای حکم مرگ انسان‌ها را در راستای اجرای عدالت محسوب نکرده برخلاف محاسبات همیشه نادرست حکومت، رعب و وحشتِ حاصل از اعدام مانع از تلاش و مبارزه‌ی مردم برای حاکمیت بر سرنوشت خویش نخواهد شد.
ما امضا کنندگان این بیانیه به حاکمان و خاصه نهادهای امنیتی و قضایی هشدار می‌دهیم که تداوم و تشدید هر نوع خشونت بویژه اعدام، جامعه را به‌سوی خشونت بیشتر سوق خواهد داد و قربانی اصلی در این ماوقع، امنیت انسانی مردم ایران خواهد بود و ضمن محکوم کردن هرگونه خشونت از قتل و ترور تا اعدام و سرکوب و خشونت حکومتی، تاکید می‌کنیم که اعدام بیش ار پیش تیشه به ریشه‌ی تمام داشته‌های ملی کشور میزند و هیچ خیر عمومی در آن نیست.
مصطفی تاج‌زاده، امیرسالار داودی، حسین رزاق، رضا شهابی، سعید مدنی، کیوان مهتدی
«نه به اعدام»؛ بیانیه جمعی از فرزندان اعدام‌شدگان دهه شصت
به یاد آوردن، مبارزه است و از یاد نبردن، مقاومت.
چرخ دنده‌های ماشین اعدام جمهوری اسلامی هرگز از کار نیافتاده‌اند. این بار صالح میرهاشمی، مجید کاظمی و سعید یعقوبی.
چند جانِ عزیز دیگر در همین روزها در انتظار اجرای حکم نشسته‌اند؟
اعدام تنها گرفتنِ زندگیِ یک انسان نیست. گرفتنِ زندگیِ از خانواده، نزدیکان و دوستان اعدام شده‌گان نیز هست. ما فرزندان اعدام‌شدگان دهه‌ی شصت در جمهوری اسلامی، دردِ اعدام و گورستان‌های دسته جمعی، خشونت و انکار، پیکرهای مفقود شده و سرکوب و تعقیب حکومت حتی برای عزاداری را خوب می شناسیم. این داستان هراسناک تکراری باید پایان یابد. ما فریاد می‌زنیم «نه به اعدام».
ما خواهرانه و برادرانه در کنار پدر، مادر، همسر و فرزندان همه‌ی اعدامیان این سال‌ها ایستاده‌ایم، این داغ داغِ همه‌ی ماست.
روبرو شدن با اعدام، برای ما و همه‌ی کسانی که اعدام یکی از نزدیکانشان، در مورد امضا کنندگان این بیانیه پدر یا مادر را تجربه کرده‌اند، احساسی چند‌گانه‌است. از طرفی غم، درد و خشمی که سال‌ها با آن زندگی کرده‌ایم دوباره باز می‌گردد و از طرف دیگر به ما یادآوری می‌کند که اعدام از ابتدای پاگیری حکومت جمهوری اسلامی تاکنون مهم‌ترین وسیله برای ایجاد ترس و ناامیدی و حس استیصال به مردم بوده است. ما با اعدام به هر دلیل و بهانه‌ای مخالفیم.
به یاد آوردن، مبارزه است و از یاد نبردن، مقاومت. ما در کنار هم ایستاده ایم، با سرنوشتی به هم رشته شده. تا روز دادخواهی، تا بهار.
جمعی از فرزندان اعدام‌شدگان دهه‌ی شصت
برگفته ای از سایت ایران امروز،۲۲ می۲۰۲۳