نویسنده: مطلب انتخابی خبرگاه

از تجمع گسترده معترضان در چهلم کشته شده‌ها تا وضعیت بحرانی در کرج
هفتمین هفته و ۴۷ امین روز اعتراضات ایران شب گذشته نیز ادامه یافت و معترضان با برگزاری تجمع‌های پراکنده در شهرهای مختلف ایران علیه حکومت جمهوری اسلامی شعار سردادند.

تهران، اتوبان آزادگان، دوشنبه شب ۹ آبان: «قسم به خون یاران، ایستاده‌ایم تا پایان» • گزارش میدانی از فضای این روزهای تهران، و گفت‌وگو درباره جنبش «زن، زندگی، آزادی». همه می‌گویند ایران دیگر ایرانِ قبلی نیست.

در آستانه چهلمین روز قتل ژینا امینی فضای شهرهای کردنشین به شدت امنیتی گزارش شده است. معترضان کمتری به خیابان آمدند. در دانشگاه تسخیر سالن‌های غذاخوری به نشانه لغو تفکیک جنسیتی ادامه یافت. دانشگاه‌های بیشتری صحنه اعتراض بود.

شهروند خبرنگاران ایرانی در مقابل روایت یکطرفه، تحریف شده و مخدوش حاکمیت قد علم کرده اند و روایتی به مراتب زمینیتر و واقعیتر، بدون سانسور و دستکاری از وقایع جاری در کشور ارائه میدهند.

«تهران شده بازداشتگاه، اوین شده کشتارگاه» − این از شعارهای تازه جنبش است. دیروز خانواده‌های زندانیان مقابل زندان اوین تجمع کردند. میدان شوش تهران هم به اعتراضات پیوست. شهرهای کردنشین همچنان از کانون‌های اصلی اعتراض‌اند. دانشگاه‌‎های تهران، تبریز، نجف آباد و شهرکرد مقاومت را ادامه می‌دهند. از شعارهای دانشجویان: «فکر نکنید امروزه، قرار ما هر روزه».

این گزارش جویای نظر مردم و تحلیلگران دربارۀ اعترافات اجباری است. نظر عموم این است که قصد حکومت از پخش اعترافات اجباری ایجاد رعب و وحشت در بین معترضان و نیز اثبات قدرت خود است.

صدای انقلاب دیگر فقط نیاز به شنیدن ندارد؛ چشم‌ها انقلاب را می‌بینند و دیگر راهی برای انکار آن وجود ندارد.

در نوزدهمین روز اعتراضات، شعارهای دانش آموزان بیشتر ساختار سرکوب را هدف گرفت. آنان از جمله در پرند، اسلامشهر، قلعه حسن خان و بوکان به خیابان آمدند.

برای هجدهمین روز متوالی خیابان از آن معترضان بود، از آن دانش‌آموزان، دانشجویان، و دیگر شهروندان گرویده به جنبش «زن، زندگی، آزادی». همزمان معلمان با اعتصاب از اعتراض‌ها حمایت کردند.

سرکوب دانشگاه‌ها شدت گرفته است، مبارزه دانشجویان نیز. قم و مشهد، سنگر شعار علیه آخوندها را حفظ کرده‌اند. در اصفهان رانندگان معترض با مأموران حکومتی درگیر شدند.

به نام زن، زندگی و آزادی. با قلبی بیقرار خون مردم سرزمینم و امیدوار به شجاعت و ایستادگی بی‌بدیلشان در خیابان از پشت دیوارهای زندان اعلام همدلی با معترضین می‌‍کنم. دیوارها دستان ما را جدا می‌کند اما قلبمان را هرگز.

فعال اجتماعی از داخل ایران: «اگر امروز از مردم حاضر در خیابان بپرسیم که فکر می‌کنید تا کجا می‌توان پیش رفت جوابی صریح دریافت می‌کنیم: تا هر کجا که بتوانیم، تا انتها. پاسخ آنها ریشه در اراده جمعی‌‍شان دارد.»

شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی معلمان با صدور بیانیه‌ای در واکنش به قتل حکومتی مهسا امینی و سرکوب معترضان، از معلمان خواسته است در روزهای چهارم و ششم مهر از رفتن به کلاس درس خودداری کنند. این دومین فراخوان عمومی به اعتصاب در ایران است. پیش از این جمعی از فعالین مدنی در ایران مردم را به اعتصاب فراخوانده بودند.

کسانی که از آرمان‌های طبقۀ متوسط متنفر بودند، برای درهم شکستن طبقۀ متوسط از طریق فشار اقتصادی بسیار تلاش کردند، اما امروز با صدای رسا می‌توان شکست پروژۀ نابودی طبقۀ متوسط را اعلام کرد. شاخص‌های اقتصادی لهشدن طبقۀ متوسط را آشکارا نشان می‌دهد، اما «طبقۀ متوسط» فقط «جسمِ مادیِ این طبقه» نیست، بلکه روح، اندیشه، آرمان‌ها و منش آن نیز بخشی از هویت و سرشتش را می‌سازد. ما به قهقرا نرفتیم. ارزشها در ما نمرد و فراگیری آن امروز شگفت‌انگیز است.

تا همین جا یک پدیده‌ی کلاسیک را در جنبش‌های اجتماعی تجربه می‌کنیم. حکومتی که دستخوش بحران مشروعیت است، دست به کاری میزند که در مقایسه با بسیاری از جنایت‌هایی که تا کنون مرتکب شده خُرد جلوه می‌کند، اما به ناگهان با واکنشی اعتراضی مواجه می‌شود که تلاش برای مهار آن واکنش‌های تندتر و گسترده‌تری را به دنبال می‌آورد. مقامات مثل همیشه شروع به توجیه می‌کنند، به تناقض‌گویی می‌افتند، یک مأمور را از کار برکنار می‌کنند، وعده‌ی رسیدگی می‌دهند، در همان حال نیرویشان را برای مقابله با مردم بسیج می‌کنند.

  دوست ارجمندم، جناب سخن. مطلب شما را با عنوان «جناب شاهزاده! دیگر منتظر چه هستید؟» خواندم و فکر کردم، بعنوان یک باورمند به سکولار دموکراسی (که سرچشمهء بدبختی های امروزمان را فراموش کردن خواسته های اصلی مشروطه و باختن مصاف به مشروعه خواهان می داند) بعضی ملاحظاتی را که مدت ها است در سِر ضمیر حود دارم بصورت علنی با شما و با دیگر خوانندگان این نامه در میان بگذارم.

دیوید بارنئا، رئیس موساد، می‌گوید: «با توافق یا بدون توافق اتمی، جمهوری اسلامی از ضربات اسرائیل مصون نخواهد بود».
– «معامله اتمی یک راه حل موقت است که فعالیت‌های تروریستی جمهوری اسلامی را مهار نمی‌کند».

سلام بر هموندان و مخاطبان این برنامه، چه در داخل تالار مجازی مهستان و چه آنان که در اقصی نقاط عالم به دیدن یا شنیدن این برنامه نشسته اند. امروز فرصتی دست داده که بعنوان سخنگوی جنبش سکولار دموکراسی ایران با شما سخن بگویم و به چند مورد مهم در رابطه با این جنبش اشاره کنم.

شلیر، زنی ۳۶ ساله بود با دو فرزند. خودش خانه‌دار بود و شوهرش در کردستان عراق کارگری می‌کرد. ماجرای مرگ دلخراش او روز پنجشنبه گروه گروه مریوانی‌ها را سیاهپوش، به خیابان کشاند تا افزایش خشونت علیه زنان اعتراض کنند و خواهان پیگیری پرونده شیلر از سوی مسئولان باشند. آنها شعار می‌دادند: «ما امنیت می‌خواهیم»، «از کردستان تا تهران، ستم علیه زنان».