نویسنده: مطلب انتخابی خبرگاه

می‌گویند ژورنالیست نگهبان دموکراسی است و می‌گویند دموکراسی و مدیای آزاد بدون یکدیگر امکان حیات ندارند. از این دو گفته چنین برمی‌آید که هم دموکراسی به منابع خبری آزاد و بدون سانسور محتاج است و هم امکان وجود مدیای آزاد بدون دموکراسی غیرممکن است. و ما که در دموکراسی‌ها زندگی می‌کنیم این را به وضوح می‌بینیم، و می‌دانیم که منابع خبری آزاد از هر نوع آن، ارگان میانجی بین قدرت سیاسی و مردم هستند.

بنا بر گفته های مسئولین حکومت اسلامی، از نمایندگان مجلس شان گرفته تا مسئولین سازمان اوقاف و وزارت میراث شان، بیش از ۱۱ هزار «امامزاده» در ایران وجود دارد که زیر پوشش حمایتی دولت هستند یعنی برای همه ی آنها شجره نامه هایی قلابی دارند و بودجه هایی برای اداره و مرمت آنها.

رایج شده ترین معادل فارسی پسوند «ایسم» همانا پسوند «گرائی» است؛ به این صورت که «ترکیب آن با یک اسم خاص» از وجود مکتبی حکایت می کند که به آن اسم خاص «گرایش» دارد.

نماینده ایران در امور سازمان های بینالمللی اما طبق روال همیشگی جمهوری اسلامی در مواجهه با اتهام های حقوق بشری، مسیر فرافکنی را در پیش گرفت. فضای جلسه تنش آمیز و قطبی شده بود.

حراستی ها زورگوتر از پیش شده اند. لابد از جایی دستور گرفته اند، همراه با پاداش برای قلدری بیشتر.

در روزهای اخیر نمونه ای از فساد در دستگاه اوقاف خبرساز شده است. اگر زمانی پرده برافتد این دستگاه یکی از نامزدهای مقام اول در فسادکاری خواهد بود.

رویدادهای شنبه‌ی گذشته، ۲۴ ژوئن (سوم تیرماه)، در روسیه تکان‌دهنده بود. بامداد آن روز گفته شد مزدوران ارتش خصوصی واگنر که سنگرهای خود در مناطق تصرف‌شده‌ی اوکراین را ترک کرده بودند با تسخیر یکی از شهرهای مرزی روسیه به سمت مسکو در حرکت‌اند تا وزیر دفاع این کشور را به سزای اعمالش برسانند

لایحه دائمی کردن تحریم های ایران در کمیته روابط خارجی مجلس نمایندگان آمریکا به اتفاق آرا تصویب شده است. در مرحله بعدی، این لایحه برای رای گیری به صحن مجلس می رود. در همین حال اکونومیست در تحلیلی معتقد است که آمریکا به دنبال کاهش تنش با ایران است.اما شاید این کاهش تنش تنها برای خریدن زمان باشد.

بسیاری از هنرمندان، صنایع دستی را به صورت خودآموز یا در کارگاه ها یاد میگیرند. برخی هم در این زمینه تحصیل آکادمیک کرده اند. گفتوگو با گروهی از فارغالتحصیلان درباره وضعیت اقتصادی و معیشتی شان.

در چهلمین سالگرد اعدام این ۱۰ زن بهائی، جامعه جهانی بهائی کارزاری تحت عنوان «داستان ما یکی است» راه‌اندازی کرده و هدف آن را «گرامیداشت این زنان اعدامی و تلاش دیرینه زنان ایرانی از هر عقیده و پیشینهای برای تحقق برابری جنسیتی در دهه‌های گذشته» عنوان کرده است.

برنامه هفتم توسعه یعنی نمک به زخم ما کارگران و زحمتکشان. تا امروز تمام برنامههای توسعه با یک قلم و یک نگاه واحد به اقتصاد نوشته شدهاند: چطور از سهم اکثریت محروم جامعه گرفته و جیبهای اقلیت بهرهمند را پربارتر کنیم.

اتحادیه‌ها و سندیکاهای مستقل کارگری چند کشور و فعالان کارگری خواستار آزادی فوری کارگران و سایر زندانیان سیاسی در ایران و اخراج «هیات کارگری» اعزامی جمهوری اسلامی به نشست سالانه سازمان جهانی کار هستند.

برای بقای سرزمین ضروری است سیاستهای کشاورزی بهجای خودکفایی به کشاورزی بومشناختی تغییر یابد و بر اساس ارزیابی توان اکولوژیک سرزمین برای هر منطقە در چارچوب کشاورزی پایدار برنامەریزی صورت گیرد.

حسین مرتضوی، رئیس سابق زندان اوین در دوران قتل عام زندانیان سیاسی در تابستان ۱۳۶۷، در حالی که ادعا می‌کند برای روشنگری آمده، اما به پاسخ‌های بسیاری از زندانیان سیاسی و خانواده‌های دادخواه پاسخ‌های مشخصی نمی‌دهد. چرا حسین مرتضوی تصمیم گرفته درباره «امنیتی‌ترین» مسئله نظام اسلامی صحبت کند؟ آیا او اطلاعات جدیدی درباره اعدام‌ها بیان کرده است؟

سردرگمی مسئولان برای حمایت از نوجوانان و سرگرم کردنشان در سه ماه فراغت از مدرسه یا اهمیت ندادن به این نسل سرکش از دید حکومت، به چالشی بزرگ برای آموزش و پرورش تبدیل شده است.

قدرت خرید مردم کاهش یافته است. درآمد ماهانه به سختی پاسخگوی نیازهای اساسی خانوارهاست. به همین سبب بسیاری از خواربارفروشی‌ها، رستوران‌ها و شهربازی‌ها در آستانه ورشکستگی قرار دارند یا ورشکست شده‌اند. گفته‌هایی از میان صاحبان این مشاغل.

افغانستان به دریا راه ندارد ولی سرچشمه آبهایی است که همسایگانش را می‌تواند سیراب یا تشنه لب بگذارد. آب ابزار دیپلماسی افغانستان است و حاکمان این کشور چه جمهوری و پادشاهی باشد و چه حکومت اسلامی، می‌دانند که باید با این کارت به خوبی بازی کنند.

چرا مردم در ایران تا این اندازه خشمگین هستند؟ آیا نمی‌توانند خشم خود را مهار کنند؟ چرا برخی جوانان با خود سلاح سرد حمل می‌کنند؟ برای دفاع از خود در برابر چه اتفاقی؟ این گزارش تلاش کرده است تا وجوهی از خشمناکی فراگیر اجتماعی را روشن کند.

حکومت در نقش مدافع کارفرمایان کارگران را سرکوب می‌کند. افزایش فقط ۲۱ درصد دستمزد در حالی که تورم نزدیک به ۵۰ درصد است یعنی سوق دادن کارگران به ساعت‌های طولانی کار برای زنده ماندن.

هزینه درمان افزایش یافته و از حد توان مزدبگیران خارج شده است. بیمارستان‌های دولتی بیماران فقیر را تا زمان تسویه حساب زندانی می‌کنند.