نگاه کنجکاو و گیج و ترسیده‌ای دارد، منسجم حرف نمی‌زند، با آداب دیپلماتیک خیلی راحت نیست، گویی بیقرار است و دقیقاً نمی‌داند کجا آمده و کجا ایستاده. این شرح کوتاه از زبان بدن ابراهیم رئیسی می‌تواند راوی تصویر دولت او در یکصد روزی باشد که گذشت؛ دولتی که در ایام بربادرفته نام رئيسش به دو واژه گره خورده است: گاف و مرگ. قاضی «شش کلاس درس‌خوانده» در مقام مدیر ارشد اجرایی حکومت ترکیبی است از پوپولیسم محمود احمدی‌نژاد که سفر استانی و مصوبهٔ فله‌ای نماد اصلی آن است و سخنوری روح‌الله خمینی که جملات نامفهوم و بی سر و ته ویژگی خاص آن است.
ادامه ◄
