دسته: یادداشت خبرگاه

یکی از ویژگی‌های نظام‌های دیکتاتوری وقاحت است. گردانندگان این نظام‌ها ضمن اینکه حتی قوانین خودساخته‌شان را زیر پا می‌گذارند و هیچگونه مخالفتی را برنتافته با سرکوب پاسخ می‌دهند، مردمانشان را نیز مدیون خود میسنجند که همواره مورد لطف “ولی نعمت”شان قرار می‌گیرند!

مسئولان می‌گویند از ابتدای سال جاری تا پایان مهرماه ۷۸۲ میلیارد تومان کالا و دارو امحا شده و در شرایطی که کمبود دارو یکی از مشکلات اساسی کشور است، حدود ۲۰ میلیارد تومان آن دارو بوده است. همچنین با وجود کمبود شدید سرم حجم وسیعی از سرم‌ها نیز نابود شده‌اند.

در ۱۴ ماه گذشته نرخ دلار حدود ۳۵ درصد افزایش یافته است. چشم‌انداز مبهم آینده سیاسی و اقتصادی ایران به افزایش فرار سرمایه یا تبدیل سرمایه بیثبات به ارز و طلا منجر شده است

از تجمع گسترده معترضان در چهلم کشته شده‌ها تا وضعیت بحرانی در کرج
هفتمین هفته و ۴۷ امین روز اعتراضات ایران شب گذشته نیز ادامه یافت و معترضان با برگزاری تجمع‌های پراکنده در شهرهای مختلف ایران علیه حکومت جمهوری اسلامی شعار سردادند.

تهران، اتوبان آزادگان، دوشنبه شب ۹ آبان: «قسم به خون یاران، ایستاده‌ایم تا پایان» • گزارش میدانی از فضای این روزهای تهران، و گفت‌وگو درباره جنبش «زن، زندگی، آزادی». همه می‌گویند ایران دیگر ایرانِ قبلی نیست.

در آستانه چهلمین روز قتل ژینا امینی فضای شهرهای کردنشین به شدت امنیتی گزارش شده است. معترضان کمتری به خیابان آمدند. در دانشگاه تسخیر سالن‌های غذاخوری به نشانه لغو تفکیک جنسیتی ادامه یافت. دانشگاه‌های بیشتری صحنه اعتراض بود.

هنر اعتراض جهش‌وار در حال رشد است. ما شاهد فصل تازه‌ای از تاریخ هنر در ایران هستیم. گفت‌وگو با یک نقاش و یک منتقد هنر

شهروند خبرنگاران ایرانی در مقابل روایت یکطرفه، تحریف شده و مخدوش حاکمیت قد علم کرده اند و روایتی به مراتب زمینیتر و واقعیتر، بدون سانسور و دستکاری از وقایع جاری در کشور ارائه میدهند.

«تهران شده بازداشتگاه، اوین شده کشتارگاه» − این از شعارهای تازه جنبش است. دیروز خانواده‌های زندانیان مقابل زندان اوین تجمع کردند. میدان شوش تهران هم به اعتراضات پیوست. شهرهای کردنشین همچنان از کانون‌های اصلی اعتراض‌اند. دانشگاه‌‎های تهران، تبریز، نجف آباد و شهرکرد مقاومت را ادامه می‌دهند. از شعارهای دانشجویان: «فکر نکنید امروزه، قرار ما هر روزه».

این گزارش جویای نظر مردم و تحلیلگران دربارۀ اعترافات اجباری است. نظر عموم این است که قصد حکومت از پخش اعترافات اجباری ایجاد رعب و وحشت در بین معترضان و نیز اثبات قدرت خود است.

صدای انقلاب دیگر فقط نیاز به شنیدن ندارد؛ چشم‌ها انقلاب را می‌بینند و دیگر راهی برای انکار آن وجود ندارد.

در نوزدهمین روز اعتراضات، شعارهای دانش آموزان بیشتر ساختار سرکوب را هدف گرفت. آنان از جمله در پرند، اسلامشهر، قلعه حسن خان و بوکان به خیابان آمدند.

برای هجدهمین روز متوالی خیابان از آن معترضان بود، از آن دانش‌آموزان، دانشجویان، و دیگر شهروندان گرویده به جنبش «زن، زندگی، آزادی». همزمان معلمان با اعتصاب از اعتراض‌ها حمایت کردند.

سرکوب دانشگاه‌ها شدت گرفته است، مبارزه دانشجویان نیز. قم و مشهد، سنگر شعار علیه آخوندها را حفظ کرده‌اند. در اصفهان رانندگان معترض با مأموران حکومتی درگیر شدند.

به نام زن، زندگی و آزادی. با قلبی بیقرار خون مردم سرزمینم و امیدوار به شجاعت و ایستادگی بی‌بدیلشان در خیابان از پشت دیوارهای زندان اعلام همدلی با معترضین می‌‍کنم. دیوارها دستان ما را جدا می‌کند اما قلبمان را هرگز.

فعال اجتماعی از داخل ایران: «اگر امروز از مردم حاضر در خیابان بپرسیم که فکر می‌کنید تا کجا می‌توان پیش رفت جوابی صریح دریافت می‌کنیم: تا هر کجا که بتوانیم، تا انتها. پاسخ آنها ریشه در اراده جمعی‌‍شان دارد.»

شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی معلمان با صدور بیانیه‌ای در واکنش به قتل حکومتی مهسا امینی و سرکوب معترضان، از معلمان خواسته است در روزهای چهارم و ششم مهر از رفتن به کلاس درس خودداری کنند. این دومین فراخوان عمومی به اعتصاب در ایران است. پیش از این جمعی از فعالین مدنی در ایران مردم را به اعتصاب فراخوانده بودند.

کسانی که از آرمان‌های طبقۀ متوسط متنفر بودند، برای درهم شکستن طبقۀ متوسط از طریق فشار اقتصادی بسیار تلاش کردند، اما امروز با صدای رسا می‌توان شکست پروژۀ نابودی طبقۀ متوسط را اعلام کرد. شاخص‌های اقتصادی لهشدن طبقۀ متوسط را آشکارا نشان می‌دهد، اما «طبقۀ متوسط» فقط «جسمِ مادیِ این طبقه» نیست، بلکه روح، اندیشه، آرمان‌ها و منش آن نیز بخشی از هویت و سرشتش را می‌سازد. ما به قهقرا نرفتیم. ارزشها در ما نمرد و فراگیری آن امروز شگفت‌انگیز است.

تا همین جا یک پدیده‌ی کلاسیک را در جنبش‌های اجتماعی تجربه می‌کنیم. حکومتی که دستخوش بحران مشروعیت است، دست به کاری میزند که در مقایسه با بسیاری از جنایت‌هایی که تا کنون مرتکب شده خُرد جلوه می‌کند، اما به ناگهان با واکنشی اعتراضی مواجه می‌شود که تلاش برای مهار آن واکنش‌های تندتر و گسترده‌تری را به دنبال می‌آورد. مقامات مثل همیشه شروع به توجیه می‌کنند، به تناقض‌گویی می‌افتند، یک مأمور را از کار برکنار می‌کنند، وعده‌ی رسیدگی می‌دهند، در همان حال نیرویشان را برای مقابله با مردم بسیج می‌کنند.