دسته: یادداشت خبرگاه

در پی دو هفتهء خونبار، و به دستور سران حکومتی، بیش از ۱۵۰ نفر از افراد زير فقر جامعه در سینهء خاک خفته اند. آنها که شعار داده بودند: «نه شورش نه غوغا، فقط حق فقرا»، طبق تعریف سران حکومتی، مجرمان و اخلال گران و تخریب گران و توطئه گران و اشرار اجاره ای معرفی شده اند؛ و آنچه در پی می خوانید جملات یکی از همان معترضان است که از این پس ناگزیر به تحمل افزایش قیمت کمرشکن بنزین و اجاره مسکن و خوراک و پوشاک و خدمات خواهد بود…

حمید یکی از معترضانی بود که یک‌شنبه شب در حسین‌آبادِ مهرشهر کرج تجمع کرده بودند تا به محرومیت، تبعیض و فقر اعتراض کنند. تجمع مردم با حمله ماموران امنیتی و انتظامی خیلی زود به خشونت کشیده شد؛ خشونتی که معنایش آن شب در حسین‌آباد، گلوله بود در برابر شعار و نخستین قربانی آن حمید رسولی.

با قطعیت می‌توان گفت که هیچیک از اعتراضات سراسری اخیر، نه تنها رنگ و بوی مذهبی ندارند بلکه به شدت مذهب‌گریز هستند. مردم معترض با آگاهی از نقش انکارناپذیر شیعه‌گری در سیاه‌روزی‌شان، عامدانه از اشاره به اسطوره‌های عقل‌ستیز این مذهب، پرهیز می‌کنند.

چه خبر برسد چه خبر نرسد، چه اینترنت وصل بشود چه نشود، نشانه‌ها حاکی از آن است که مردم معترض ایران علیرغم فشار و سرکوب وحشیانه نیروی انتظامی، ماموران اطلاعات، بسیج و سپاه در خیابان مانده‌اند. به خانه هم که رانده شوند، نه در انتظار آنند تا «یارانه»های کشتار نصیبشان شود، بلکه مترصد آنند که در اولین فرصت به خیابان برگردند.

در سرزمین ما، حنجرۀ آزادی بارها در مشت‌های استبداد پاره‌پاره شده است، ولی صدای آزادی‌خواهی- از بابک تا ستارخان، و از فرخی و قمر تا ندا و سپیده قلیان- از دست‌های واژه‌های فارسی آب خورده و باز به خیابان پرکشیده است؛ واژه گستره‌ای است که زورگویان هرگز نتوانسته‌اند بر آن چیره شوند. به صدای جاری در خیابان‌های ایران – اعتراض مردم خسته از استبداد و بی‌کفایتی – گوش دهیم؛ طنین واژه‌هایشان باشیم.

در مورد آنها که شعارها و ادعاهاشان مطلقاً با عملکردشان نمی خواند، يک مثل شیرین فارسی می گوید: «آفتابه لگن هفت دست؛ شام و نهار هیچی». معادل عربی این مثل هم جالب است: «دخانك عماني؛ طعامك ماجاني» (دودی که راه انداختی چشمم را کور کرد؛ ولی از دست پختت خبری نیست!)
مصداق اين مثل هم وجود و رفتار سازمان های پر طمطراقی است که زياد شعار می دهند و هدايت می کنند اما، عملاً، حرکتی در راستای منافع مردم ايران نداشته و ندارند.

شما چهل سال است عليه فريب بزرگی که زندگی شما را به دردناک ترين شکل ممکن تبديل به جهنم کرده جنگيده ايد و خيزش امروز شما نيز قطعاً در تاريخ معاصر ايران بعنوان يک نقطهء عطف مهم در راستای یک آزادی خواهی واقعی ثبت خواهد شد اما پرسش اصلی آن است که چگونه می توان نگذاشت که پايان اين خيزش نيز به همان جائی برسد که خيزش های قبلی شما رسيده است؟

ایران یک‌ صدا در اعتراض: آخوند بايد گم بشه!

تأثیر بنیادی قیمت سوخت بر کل زندگی، شرایط برای اکثریت مردم اعم از حقوق بگیران و بازنشستگان و میلیون‌ها بیکار را در یک وضعیت بحرانی‌تر از قبل قرار خواهد داد. به‌گفته شورای بازنشستگان: «پیامد این تورم و گرانی، جدا از جست‌وجو در زباله‌ها، کارتن‌خوابی و ماشین‌خوابی برای لقمه‌ای نان، ناامنی و معضلات اجتماعی دیگری در جامعه مانند نزاع و خشونت، خودکشی، دگرکشی و سرقت که نشأت گرفته از سفره خالی‌ست، روزبه‌روز افزایش می‌یابد… فشارها آستانه تحمل مردم را پشت سر گذاشته‌اند و خشم متراکم شده مردم در آستانهء انفجار قرار دارد»

در اين سرزمين ها وضعيت درست همان وضعيتی است که در کشور خودمان نيز قابل مشاهده است. اما چرا، برخلاف اين همسايگان، مردم ايران به خيابان ها نمی آيند و صدای اعتراض های گروهی شان بهم نمی پيوندد؟.. پاسخ را شاید بتوان در مواردی اينگونه جستجو کرد.

پدیده هائی اینچنین، با ابتکار عمل جوانان ایرانی، در کشوری رشد می‌کند که حکومت اسلامی در آن حاکم است؛ حکومتی که دایرهء تبعیض را چنان گسترده کرده که از يکسو دخترها نمی خواهند دختر باشند و، از سوی ديگر، برای دوست پسر یا دختر یابی باید آگهی پوشيده منتشر کنند.

یکی از فتواهای خمينی به موضوع «تغییر جنسیت افراد» می پردازد که او آن را از نظر فقهی در مواردی بدون اشکال دانسته و، با اشاره کردن به این مسئله، کنجکاوی مثبت بسیاری را – حتی در جوامع غربی – بر انگیخته است. اما همين فتوای ظاهراً معقول و انسانی اخيراً پرده از روی تبعيض های وحشتناکی که بر زنان ايران روا داشته می شود بر داشته است.

کیف پول خالی کاتالیزور خشم عمومی در سرتاسر جهان طی هفته‌های اخیر بوده است، و شهروندان سرخورده به شکلی پیش‌بینی ناپذیر به خیابان‌ها ریختند و آتش‌فشانِ جوشان سرخودگی عمومی رو به اقلیت واجد امتیازی فوران کرد که نزد مردم به‌طرز علاج‌ناپذیری فاسد یا ظالم و یا هر دوی اینها شمرده می‌شوند.

در روزهاي اخير، اعتراض هاي مردمي در عراق روندي اندوهبار يافته و با سرکوب خشن پليس و کشتارهاي هدفمند روبرو شده است. اين کشور، که از پيش، بر اثر زورآزمايي بين تهران و واشنگتن، دستخوش بي ثباتي بوده، وارد دوراني تيره با تظاهرات کساني شده که بي ترديد ايران را مسبب نابساماني هاي خود مي دانند و دولتي دارند که غيرمحبوب و درخطر فروپاشي است.

ترس خامنه‌ای و واكنش از روی وحشت اش که بدان خاطر علناً دستور کشتار می‌دهد از آنجاست که می‌داند مردم ایران فهمیده‌اند در «باطن ذات» او و اطرافیان اش چه می‌گذرد و از همین روست که تلاشی هم برای پنهان کردن اش نمی‌کند.

تماشاگری دوام ندارد. هیچ زایشی در آن  نیست. ملال آور و کسالت بار است. خوب اگر نگاه کنی، کسانی بر خاسته‌اند، صندلی‌ها را ترک کرده‌اند. بیرون سالن تماشا، بگومگوهای آرامی در جریان است. به نظر دوران تازه‌ای در راه است. آنها از چیزی فاصله می‌گیرند که همه دوران‌های گذشته را به هم پیوند می‌داد: کانونی بودن مردان چپ و راست نظام سیاسی.

کمپین مخالفان انتقال آب خزر به کویر” با اشاره به “بحران آلودگی شدید” این “پهنه آبی بسته” تصریح کرده است که دریای خزر “تحمل هیچگونه دستکاری را ندارد”. این کمپین از مدعی العموم درخواست کرده است “از طرف مردم ایران به ویژه مردم شمال ایران، هر چه سریع‌تر” علیه رضا اردکانیان، وزیر نیرو و عیسی کلانتری، رئیس سازمان محیط زیست کشور “اعلام جرم” کند. انجمن جنگل‌بانی ایران نیز خواستار توقف فوری این طرح و مداخله سازمان بازرسی کل کشور برای رسیدگی به این پرونده شده است.

هنگامی که من این درودها را بر انقلاب لبنان می نویسم، بر روی صفحۀ تلویزیون یورش حزب ارتجاعی ولایت فقیه (حزب الله) بر تظاهر کنندگان در میدان «ریاض الصلح» بیروت را می بینم که، به دنبال سخنرانی رهبرش (حسن نصر الله، ملقب به سرناچی کوتوله)، صدها نفر از لباس شخصی های موتور سوار حزب ولایت فقیه تظاهر کنندگان را مورد حمله قرار می دهند و ارتش در دفاع از تظاهر کنندگان وارد عمل می شود و آنها، بعد از این حمله، مثل خفاشان شب، از خیابان های شهر بیرون می روند و عقب نشینی می کنند…

هفتم آبانی ديگر، سالگشت صدور منشور کورش بزرگ، از راه رسيده است. راه مردمان را بر پاسارگاد – آرامگاه پدر ايرانيان – بسته اند. اما پيام سکولار کورش بر آسمان ايران می چرخد و لرزه بر اندام اشغالگران اسلاميست حکومت ايران می اندازد.