نویسنده: خبرگاه

ولت اتاوا در حال بررسی وضعیت افرادی است که از کانادا پناهندگی گرفته اند اما بعدا به همان کشوری که از آن فرار کرده بودند، سفر کرده اند. این مسئله شامل حال طیف گستردهای از ایرانیان کانادا نیز میشود.

ایسنا-معاونت آموزشی وزارت بهداشت می گوید که بیش از ۶۰ درصد دانشجویان رشته های علوم پزشکی بر اساس سهمیه وارد دانشگاهها میشوند و ما نگران کیفیت آموزش در بین این دانشجویان هستیم.

سهیل عربی، وبلاگ نویس و یکی از چهره های محبوب، جسور، شناخته شده و مبارز زندانیان سیاسی است. جمهوری اسلامی این وبلاگ نویس را به دلیل محتوای مطالب منتشر شده در فیس‌بوک و مدیای اجتماعی به اتهام توهین به مقدسات اسلامی در۱۶ آبان ۱۳۹۲ دستگیر کرد. سهیل عربی ابتدا به اعدام محکوم شد ولی در اثر اعتراضات خانواده، فعالین سیاسی_ اجتماعی و مردم در سراسر دنیا حکم اعدام او در ۶ تیرماه ۹۴ لغو شد.

اینکه روس‎ها در طرح امنیت خلیج فارس مسئله صلح فلسطین و اسرائیل و همینطور ثبات سوریه، عراق و یمن را مورد توجه قرار داده‌اند از اهمیت فوق‎العاده‎ای برخوردار است چرا که بدون فشار بر جمهوری اسلامی هرگز نمی‌توان چنین طرحی را پیش برد و این فشار ظاهرا از طرف کشوری می‌بایست اعمال شود که زمامداران ایران آن را «دوست» خود می‌دانند و منظورشان از استراتژی سیاسی و اقتصادی «نگاه به شرق» عمدتا «نگاه به روسیه» است!

کشوری که در تمام ماه های سال به بهانه های مختلف غرق در جشن شادی میشد امروز به کشوری غم زده و غرق در عزا و گریه تبدیل شده است که حاکمیت اسلامی نقش بسزایی در بوجود آمدن این حال در چهل سال گذشته داشته است.

قیمت نفت خام در سالهای ۲۰۱۵ و ۲۰۱۶ پایین ترین قیمت هر بشکه را پشت سر گذاشت، بطوریکه در ۸ فوریه ۲۰۱۶ قیمت هر بشکه نفت خام ۲۶ دلار را معامله شد.

رادیو فرانسه خبر داده است که محمد جواد ظریف، وزیر ویترین خارجه حکومت اسلامی چیره بر ایران، روز گذشته چهارشنبه ۱۷ ژوئیه / ۲۶ تیر از ممنوعیت خروج خود و ﻫﻳئت دیپلماتیک همراهش و خانواده هایشان از محدودۀ مقر سازمان ملل، دفتر دائمی و اقامتگاه آنها در آن سازمان “انتقاد” کرده است.

محمد مهدوی فر، یکی از امضاکنندگان بیانیه «استعفای رهبری» و «نه به جمهوری اسلامی» در شهر آران و بیدگل توسط نیروهای امنیتی حکومت اسلامی بازداشت شد.

نقطه‌ی عطف دی‌ماه ۹۶ را نباید فراموش کرد: از دی ‌ماه ۹۶ فضای سیاسی و اجتماعی در ایران با تظاهرات‌ مکرر و سراسری، که در جنبش ۸۸ به تهران و شهرهای بزرگ محدود مانده بود، وارد مرحله‌ی تازه‌ای شد. این را زمامداران نظام نیز درک کرده‌اند و تمامی نگرانی‌شان بیش از آنکه از آمریکا و ترامپ باشد، از جنبش‌های داخلی است! از همین رو نیز در کنار عملیات ایذایی و تنش‌زا در خارج از مرزهای ایران، در داخل خود را برای مقابله‌ی نهایی با ملت، نه آن «ملت» که در سخنان شان از آن نام می‌برند، بلکه با ملت واقعی در کوچه و خیابان و شهرهای کوچک و بزرگ، آماده می‌کنند.

براندازی حکومت اسلامی باید تنها و تنها به دست ایرانیان و بدون ‏دخالت خارجی صورت گیرد. اما حکومت سرکوبگر اسلامی هیچگونه فعالیت ‏و تشکل سیاسی را تاب نمی‌آورد و، چنانکه تجربیات چهار دهۀ گذشته ‏نشان داده‌اند، هرگونه تشکل و یا خیزشی در نهایت سرکوب و به قیمت ‏آزار و کشتار دست‌اندرکاران از گسترش آن جلوگیری خواهد شد. ‏‏(والاترین شکل ممکن چنین خیزشی، جنبش میلیونی اعتراض به تقلب ‏انتخاباتی سال ۸۸ بود.)‏ بنابراین اپوزیسیون باید در خارج از کشور شکل گیرد و با طرح اهداف ‏و شعارهای روشن، نخست پایگاهی در خارج از کشور فراهم آورد و رفته ‏رفته جنبش‌های اعتراضی در درون کشور را راهبری کند.

در زندان جمهوری اسلامی ایران بودم.
بلندگوی زندان در باره خوبی ها و آزادی های ایران حرف می زد

دیروز عده ای نظامی در آمهارا (Amhara) یکی از استانهای اتیوپی با به قتل رساندن چند مقام محلی تلاش ناموفقی برای انجام یک کودتا نمودند. این تلاش به ژنرالی نسبت داده می شود که مسئولیت نیروهای امنیتی در آمهارا را بعهده داشته است.

در تازه‌ترین همکاری، این دو حزب با برشمردن آرمان‌های یکسان خود برای برپایی دموکراسی مدرن در ایران، به این پرداخته‌اند که باید به زبان و تنگنایی که مبارزان دلیر درون ایران به آن گرفتار هستند آگاه بود و این بدون داشتن شاخصی که هموار مردم را آگاه نگاه دارد انجام پذیر نیست.

هفته ی پیش «روحا» دختر جوانِ بهایی ایرانی که اکنون شهروند آمریکاست، در مراسم فارغ التحصیلی اش از «خشونت پلیس علیه اقلیت های نژادی در آمریکا سخن گفت و در گفتگوهایی که با رسانه های مختلف فارسی زبان و انگلیسی زبان داشت، ضمن یادآوری رنج هایی که اقلیت های مذهبی در ایران دارند، «تبعیض و خشونت پلیس» در آمریکا را با تبعیض و خشونتی که در ایران نسبت به اقلیت های مذهبی می شود یکی دانسته است.

يادداشتی از آقای منوچهر يزديان: سردبير محترم «خبرگاه»، درود بر شما. می خواستم برای یادداشت سه شنبه ام مطلبی پیرامون «پروژهء ققنوس» بنویسم که دیدم خانم میرزادگی در اين مورد پیش دستی کرده اند. به همین خاطر “یادداشت هفته” ایشان را، که در نشريه جنبش سکولار دموکراسی ايران هم منتشر شده، بجای یادداشت روز خودم برایتان می فرستم و پيشنهاد می کنم که، با کسب اجازه از ايشان، اين يادداشت را بجای مطلب من منتشر فرمائيد. ضمناً خانم میرزادگی اشتباها ماه “جون” را “جولای” نوشته اند که من (با توجه به خوش نیتی و با اجازهئ غيابی از ایشان) آن را تصحیح کرده ام. امیدوارم مورد قبول واقع گردد.

دینداری اگر به برانگیختن معنویت، التیام‌بخشی به رنج‌های بشر و القای حس تعلق به یک گروه با محوریت یک مجموعه رمز و راز (کارکردهای اصلی ادیان) محدود نشود بجای به ارمغان آوردن تواضع و خضوع (ناشی از بندگی خداوند یا تعلق به یک گروه خاص) برتری‌طلبی و امتیازخواهی به ارمغان می‌آورد. این نوع دینداری به اسلامگرایان و بخشی از مسلمانان ایرانی تکبر و خودمحوری و انحصارگرایی اعطا کرده است. آنها همه‌ی منابع و منزلت‌ها و قدرت‌های عالم را مختص خود می‌دانند و معتقدند چون دیندارند پس همه‌ی اینها خودبخود به آنها اختصاص یافته است.

شکوه میرزادگی

«زورش فقط به زن ها می رسد»، اصطلاحی ست ایرانی و عامیانه که از روزگارانی خیلی دور، از دورانی که هنوز مفاهیمی چون حقوق بشر، یا برابری زن و مرد، شناخته شده نبود، برای ما باقی مانده است. گویا این اصطلاح در مواقعی به کار برده می شد، که می خواستند زور و بازوی آدم بی اهمیتی را تحقیر کنند

شکوه میرزادگی
جنایتی که در چند روز اخیر صفحات اول بیشتر روزنامه های فارسی زبان را به خود اختصاص داده، در سرزمین ما موضوع تازه ای نیست. در واقع چهل سال است که به برکت قوانین قرون وسطایی حاکم بر سرزمین مان و سیستم های آموزشی و رسانه ای که عقب افتاده ترین نگاه را، به زن، بر اساس قوانین موجود ترویج داده اند، آزار و شکنجه و کتک و قتل زنان از موضوع هایی ست که برای دستگاه های قضایی واپسگرای حکومتی امری عادی بوده و معمولا سر وصدای زیادی هم نداشته است.