دسته: یادداشت خبرگاه

به نظر می رسد که رژيم اسلامی مسلط بر ايران از آغاز سال ۲۰۲۰ دست به اجرائی کردن ضرب المثل قديمی «يک بام و دو هوا» زده و ما شاهد دو جريان موازی اما متضاد اقتصادی در کشورمان بوده ايم: يکی تلاش رژيم برای برداشته شدن تحريم ها به بهانهء گرفتاری های مالی در مبارزه با بحران کرونا، و ديگری ولخرجی های رژيم برای ريخت و پاش های سپاه پاسداران انقلاب اسلامی اش.

وزارت ارتباطات جمهوری اسلامی ایران پروژه ساخت گوشی همراه در داخل ایران را در دست دارد. فیلتربان که وضعیت فیلترینگ در ایران را بررسی می‌کند، قبلا در مورد ساخت گوشی موبایل بومی و خطر کنترل بیشتر کاربران ایرانی از این طریق هشدار داده بود. یک محقق ارشد موسسه اسمال‌مدیا نیز نسبت به احتمال استفاده دولتی از گوشی‌های ساخت داخل برای نظارت دیجیتال هشدار داد.

– پانزده تشکل صنفی آموزگاران پیشتر در نامه‌ای به رئیس قوه قضاییه خواستار مرخصی محمد حبیبی به دلیل شیوع کُرونا شده بودند اما نه تنها با مرخصی او موافقت نشده بلکه وی را از آموزش و پرورش نیز اخراج کردند!
– تشکل صنفی «معلمان عدالتخواه» در بیانیه‌ای اعتراضی نوشته است: نمی‌توان از «امنیتی‌ترین دولت» انتظار تامین امنیت فرهنگیان را داشت!

شماری از مدیران پیشین وزارت بهداشت در نامه‌ای سرگشاده به سعید نمکی وزیر بهداشت، به فساد و رانتخواری شکل گرفته در ساختار دارویی و تجهیزات پزشکی کشور اعتراض کردند. متن نامه مهم مدیران پیشین وزارت بهداشت به نقل از کانال تلگرام «کانال خبری پزشکان» را بخوانيم.

حدود شش سال پیش، ارتش مصر مدعی ابداع دستگاهی شد که برای ردیابی ویروسِ اچ‌آی‌وی و هپاتیت به کار می‌رود. سازندگان دستگاه مصری برای معرفی دستگاه خود توضیحاتی مشابه آنچه بمب‌یاب نامیده می‌شد، ارائه می‌دادند که شباهتی با همین دستگاه کرونایاب در ایران هم دارد. درباره این اختراع ارتش مصر البته نشریه نیچر در مقاله‌ای با اشاره به نبود هیچ‌گونه مطالعه علمی دیگر در این زمینه نمایش دستگاه ادعایی را «رویدادی شرم‌آور» برای حکومت مصر دانست.

بنظر می‌رسد اینها خودشان فهمیده اند که سقوط شان حتمی است و اولا نمی‌خواهند پول‌های نقد و سرمایه هایشان را به مصرف برسند ثانیا سعی می کنند از راههای مختلف جیب مردم ایران را خالی کنند تا در موقع فرار به مخفی گاه‌ها بدون پول نمانند.

یادمان باشد روس‌ها حتی در قرن ۲۱ و پس از هفتاد سال سلطۀ هیولایی کمونیسم باز هم در پوشش دموکراسی نوعی «یکه‌سالاری» خلق کردند. چطور ما ایرانی‌ها ۱۱۵ سال پیش در جریان مشروطه و در زمان حاکمیت تزارها می‌توانستیم انتظار داشته باشیم روسیه به آزادی‌خواهی و قانون‌گرایی در ایران کمک کند

رئیس کل سازمان نظام پرستاری در نامه‌ای به وزیر بهداشت اعلام کرد بیمارستان‌های خصوصی در میانه بحران کرونا اقدام به اخراج و تعدیل گسترده پرستاران کرده‌اند. معاون وزیر بهداشت، در واکنش به این مسئله، اخراج «فله‌ای» پرستاران را از «ملاحظات اقتصادی بخش خصوصی» خوانده است.

“حفظ تمامیت ارضی کشور” یکی از شاه بیت ها در اسناد بسیاری از سازمان ها و احزاب سیاسی مخالف حکومت اسلامی ایران است. گنجاندن چنین اصلی در ادبیات گروه های ایران دوست و ملتمدار سابقه در برائت از “تجزیه طلبی و تجزیه طلبان” دارد. اما آیا “اعلام وفاداری” به پاسداری از تمامیت ارضی ایران برای حفظ ایران و حاکمیت ملت ایران کافی است؟

در یک اقدام بی سابقه کاخ سفید اطلاعیه ای منتشر کرد که در آن به مردم امریکا گفته شده که پول مالیات شما صرف امریکاستیزی و حمایت از رژیم های دیکتاتوری میشود. در بخشی از این بیانیه آمده است: سال گذشته صدای آمریکا کمک کرد که توییت محمدجواد ظریف وزیر خارجه جمهوری اسلامی که حاوی تهدید علیه آمریکا بود، برجسته شود. اما گیر حقوقی این ماجرا در کجاست؟ چرا کاخ سفید قادر نیست مدیران صدای امریکا را برکنار کند؟

کاخ سفید در بیانیه‌ای شدیدالحن در انتقاد به فعالیت صدای آمریکا اعلام کرده این شبکه با مالیات مردم آمریکا هر سال با صرف ۲۰۰ میلیون دلار تبدیل به سخنگوی رژیم‌های استبدادی شده است. امروز صدای آمریکا بجای آنکه مدافع ارزش‌های آمریکا مبنی بر دفاع از آزادی و دموکراسی در سراسر جهان باشد، دلارهای مالیات دهندگان آمریکایی را صرف تبلیغات می‌کند.

آنچه امروز شاهد هستیم، ضربه‌ای وارد شده به ارزش‌های ‏موجود و به قول ویکتور هوگو تحقق “ایده‌ای که زمان آن ‏فرارسیده” می‌باشد. به راستی برای مردم دنیا هیچ چیز ‏تراژیک تر از این نیست که در روزهایی چنین آشوب‌زده زیست ‏کنند و نتوانند به ذهنیت نوینی متناسب با این بحران جهانی ‏دست یابند. نکتۀ بسیار خاص بحران ویروس کرونا این است که ما را به ‏انقلابی اصیل در ارزش‌های روزمره فرامی‌خواند. این فراخوان ‏به همیاری جهانی، بس معنادارتر و ارزشمندتر است از “جهانی ‏شدنِ خودخواهی” که دنیا در دو دهۀ اخیر به خود دید.

رولاند مارشال، شهروند فرانسوی، در مورد بازجویی های خود می گوید: «بازجویی ها سورئالیستی بود. از من می خواستند متن هایی را که ۳۰ سال پیش نوشته بودم یا جلساتی را که ۲۰ سال پیش در آنها شرکت کرده بودم به یاد بیاورم. متهم به این بودم که برای سرویس های فرانسوی یا سیا کار می کنم. همه اینها برای من بی معنی بود.»

این یادداشت تحریریه‌ فایننشیال تایمز به‌عنوان موضع کل روزنامه است و نه یک فرد خاص، و از این جهت معنای عجیب و جذابی دارد: این‌که روزنامه‌ای با چنین جایگاهی در بیزینس بزرگ و سرمایه‌داری غرب چنین چرخشی به سمت صوری از سیاست چپ به‌سبک دهه‌های ۱۹۴۰ تا ۱۹۷۰ کرده است. بحران سلامت عمومی در این روزها چنان نظام‌های مستقر را تهدید کرده که بازگشت به «وضع موجود پیشین» یا «کسب‌وکار همیشگی» خیالی واهی است. سرمقاله علیه سیاست‌های «چهار دهه‌ پیش» استدلال می‌کند، همان سیاست‌هایی که نام معروف آن «نئولیبرالیسم» است.

اخیراً یک پژوهش به ابعاد مختلف «اقداماتِ آنلاین» دولت‌های ایران، سوریه و مصر برای سرکوب فعالان خارج از کشور پرداخته است. مارکوس میشائلسن، پژوهشگر علوم سیاسی در پروژه خود با عنوان «ساکت کردن ورای مرزها: سرکوب فرامرزی و تهدیدهای دیجیتال علیه فعالان در تبعید از مصر، سوریه و ایران» روش‌ها و انگیزه‌های سه رژیم‌ سرکوب‌گر برای حمله به مخالفان در خارج از کشور را بررسی می‌کند. میشلسن نشان داده است که دولت‌های اقتدارطلب که تاریخی از سرکوب فرامرزی را در کارنامه خود دارند، با بهره‌گیری از گسترش اینترنت و تکنولوژی توانسته‌اند گستره بیشتری از مخالفان و منتقدان خود را به شکلی موثرتر کنترل و سرکوب کنند.

امروز در شرایطی که همه سیاستمداران، همه پزشکان، همه روانشناسان، ‏همه دانشمندان علوم اجتماعی و اقتصادی… در فکر مدیریت بحران ویروس «‏کووید ۱۹» هستند و به راه‌های جلوگیری سریع شیوع آن فکر می‌کنند، ‏پرسشی دیگری پیش می‌آید که آیا پس از پاندمی کرونا ما با پاندمی ردیابی‌های ‏اینترنتی دست به گریبان نخواهیم بود؟

آیا گسترش کرونا به معنی پایان آزادی در جوامع غربی است و به تقویت نیروهای پوپولیست خواهد انجامید؟ آیا شخصیت‌های اقتدارگرا به «قهرمان» مبارزه با کرونا تبدیل خواهند شد؟ چرا کشورهای اتحادیه‌ی اروپا سیاست واحدی در مقابله با این بحران ندارند؟ پیامدهای بحران کنونی چه خواهد بود؟ «هرفرید مونکلر» پژوهشگر آلمانی، در گفت‌وگویی با «اشپیگل آنلاین» به این پرسش‌ها پاسخ داده و برخی قرینه‌های تاریخی وضعیت کنونی را یادآوری کرده است.

الان وضعیت طوری شده که یک امریکایی یا اروپایی نمی تواند بگوید ویروس چینی مشکل مردم چین است و به ما ارتباطی ندارد زیرا ویروس ها مرز های جغرافیایی کشورها را به رسمیت نمی شناسند و به راحتی در سراسر جهان شیوع پیدا می کنند.

اکنون پرسش قابل تامل اینجاست که چرا کشورهای غربی در برابر ویروس اسلام سیاسی و تروریسم اسلامی خودشان را به خوش خیالی زده اند.

مقاله‌ای در يکی از وبسایت‌ها با عنوان «چند ندای دیگر؟ تحریم‌ها شهروندان عادی را هدف گرفته» منتشر شده که با همسان انگاری مرگ ندا آقا سلطان و مرگ و میر ناشی از بی لیاقتی و فساد رژیم اسلامی بدنبال همه گیری (عمدی؟) ویروس کرونا، سعی در اثر گذاری بر افکار عمومی و لغو تحریم های ایالات متحده آمریکا که بر علیه رژیم “ندا کُش” جمهوری اسلامی وضع شده دارد. قسمت‌هایی از این مقاله وقیحانه را در دنباله می‌بینید

احتمالا صحنه آشنایی باشد. در خیابان قدم می‌زنید. گدایی می‌آید و می‌گوید: «گرسنه هستم. یک پولی بده غذا بخورم». شما جواب می‌دهید «پول نمی‌دهم. غذا اگر خواستی خودم برایت می‌خرم». طرف عصبانی می‌شود و اصرار می‌کند که نه! غذا نخر، فقط پول‌ش را بده. شما چه خواهید کرد؟