نویسنده: محمود ابطحی

گزارش‌هایی که خبر از مذاکرهٔ چهار حزب قومیتی اپوزیسیونل با حکومت اسلامی می‌دهند، پرسش‌های بسیاری را پیش روی کنشگران سیاسی می‌گذارد. پیش از هر چیز باید پرسید از مذاکرهء يک «اپوزیسیون واقعی» با «حکومت اسلامی» چه نتیجهٔ معقولی می‌‌توان انتظار داشت؟ مذاکره برای حل برخی اختلاف‌ها وسیله‌ء مناسبی است و نباید آن را نادیده گرفت. اما برای اینکه ببینیم آیا مذاکرهٔ میان اپوزیسیون و حکومت اسلامی از این دست است یا نه، باید به نکاتی در رابطه با مذاکره‌ها توجه کنیم.

همواره می توان پرسيد که، در حین پیشرفت مبارزات، چگونه می‌توانیم نیروهائی مدنی بوجود آوریم که در سرنگونی استبداد یاری دهنده باشند و پس از سرنگونی حکومت استبداد، و در زمان ایجاد دولت موقت به یاری آنها، بین قدرت جامعهء مدنی و حکومت جایگزین زودتر تعادلی نسبی بوجود آید؟ چگونه از تشکیل نیروهایی که در سرنگونی یاری رسانند، ولی پس از آن مانع استقرار حکومت قانون خواهند شد، جلوگیری کنیم؟

در اقتصاد ساختهٔ وارثان خمینی، کسی که علم مدرن اقتصاد را متعلق به چهارپایان می‌پنداشت، فقر زندگی بیش از ۶۰ درصد ایرانیان را فراگرفته است، در حالی که انرژی بخش بزرگی از جوانان ایران بیهوده تلف می‌شود، زیرا کاری برایشان نیست که انجام دهند و هم زمان دارایی‌های ایرانیان که می‌تواند سرمایه کارآفرینی را تأمین کند، توسط حاکمان اسلامی و فرزندان آنان به یغما به خارج از ایران برده می‌شود.

حضور گستردهٔ عوامل اطلاعاتی امریکا، در ایران و پیرامونِ همدستان حکومت در منطقه و دیگر مناطق جهان، نکتهٔ مهمی است که از همین خبر، فهمیده می‌شود. در مقالهٔ «یاهو نیوز» عنوان می شود که کشف این شبکه توسط حکومت اسلامی، از اخبار دقیقی که امریکائیان از فعالیت‌های هسته‌ای زیرزمینی حکومت ارائه می‌کنند، آغاز می‌شود و دقیقا مربوط به اخبار غنی‌ سازی‌های غیرقانونی حکومت می‌شود و این آن چیزی است ملایان و سپاه را به تلاش برای تولید سلاح هسته‌ای مربوط می‌کند.

لیندزی گراهام سناتور جمهوریخواه از ایالت کارولینای جنوبی، پیرامون فعالیتهای تحریک آمیز رژیم اسلامی در ایران اخطار داد.

خامنه‌ای از جوانان حزب اللهی خواسته است که در پی انتخاب «دولتی انقلابی» باشند. اما خامنه‌ای از يکسو «رئیس جمهور» بعدی خود را در خفا برگزیده و، از سوی ديگر، از هم اکنون یک مضمون ظاهری هم با صفت «انقلابی» برای انتخابات مشخص کرده است تا، با فرارسیدن موسم انتخابات، وقتی ایرانیان کاندیدای «انقلابی» را شناختند، به او رأی ندهند و در نتيجه شخص برگزیدهٔ خامنه‌ای «رئیس جمهور» شود!

حکومت اسلامی به عنوان ساختار اجرایی ایدئولوژی شیعی ولایی برای ماندن تنها یک راه دارد و آن اعمال دشمنی با آمریکا و هم پیمانان منطقه‌ای آن است، که این راه هم جز شکست عاقبتی ندارد. با این حال، خامنه‌ای و همدستانش خودشان را ناچار به ادامه این راه می‌بینند؛ زیرا راهی که سرانجام متفاوتی داشته باشد نیازمند یک تغییر اساسی در جهان بینی خامنه‌ای است و آن دیدن جهانی است که در آن ملت ایران مالک کشور و سرنوشت خود است.

تاکنون تصویری که گروه‌های سیاسی نزدیک به نجفی – که شامل نزدیکان سیاسی اکبر هاشمی رفسنجانی، محمد خاتمی، میرحسین موسوی و مهدی کروبی می‌شوند – از او همیشه به نمایش می‌گذاشته‌اند، تصویر تکنوکراتی آشنا با تمدن مدرن امروزی و با فرهنگ بوده است… افرادی مانند نجفی، تحصیل کردهٔ غرب، با ظاهری متمدن و آرام، در میان همدستان حکومت اسلامی کم نیستند؛ نجفی تنها یک نمونه است. در رابطه با این افراد آنچه مهم است نه این ظاهر «سکولارنما»ی آراسته و «نرمال» و آن مدرک تحصیلی غربی، که اندیشهٔ خطرناک ایدئولوژیک ولایی فرقهٔ امامیه است. آن اندیشه است که مانند طاعون عمل می‌کند و باید مورد توجه قرار گیرد.

اگرچه در هر آن برخورد نظامی یا جنگی که درگیرد طرف جنگ حکومت استبدادی اسلامی خواهد بود و نه ملت ایران اما، در هر محاسبهء ممکنی، به سود ملت ایران است که خود اقدام کرده و ایران و منطقه را از نکبت این حکومت پاک کند. در این راه ایرانیان داخل و خارج باید با یکدیگر هماهنگ باشند تا بتوانند حکومت را به زیر کشیده و حکومتی سکولار دموکرات را جایگزین آن کنند؛ و برای این هماهنگی به یک نهاد ویژه نیازمندیم؛ نهادی که در محیطی امن و دور از دسترس حکومت باشد.