دسته: یادداشت خبرگاه

پرسش این است که آیا گناه این کار به گردن مدافعان حق مشارکت سیاسی زنان است؟ آیا زنانی که دوش به دوش مردان معترض و گاه در هیبت پیشرو آماج گلوله قدرتمدارانی چون خانم لیلا واثقی شدند، اگر شرایطی متمدنانه و دموکراتیک حاکم بود نمی‌بایست در مدیریت و اداره امور کشورخویش ایفای نقش می‌کردند؟

در تمام این سال هایی که ما در حال از دست دادن همه ی دست آوردهای حقوق بشری خودمان بودیم، و هر روز از «آزادی، عدالت، و صلح» یک قدم دور تر می شدیم، سران اروپا با شکنجه گران ما، با زندانبان ما، با ویرانگران ما، و با قاتلین ما سازش و معامله می کردند، آن سان که شک ندارم بهره ای که از این معاملات برده اند، کمتر از بهره ای نیست که اگر مستعمره ای در قرن نوزدهم بودیم. و این بلایی نیست که تنها سر ما آمده باشد، بسیاری از کشورهای خاورمیانه و کشورهای دیگر نیز چون ما درگیر بی خیالی و سودجویی های  کشورهای اروپایی شده اند.

مسئولین ایرانی هر بار که اعتراضات در ایران روی می دهد به سرکوب آن متوسل می شوند. این کار ممکن است در مواردی مؤثر واقع شود ولی همیشه و در همۀ موارد مؤثر نشده و احتمال آن می رود که اعتراضات در ایران به انقلاب دیگری در این کشور تبدیل شود؛ انقلابی که کسی نمی داند کجا متوقف خواهد شد!

معترضان در زبان نظام «اشرار» بوده‌اند و کشته ‌شدگان گویا از چشمیِ دوربین دوبینانه‌ی خیر و شرِ نظام سمت «شر» ایستاده‌ بودند که خون‌شان مباح شده. هرگونه اعتراض به تصمیماتی که همه‌ی ارکان زندگی شهروندان را مرتعش می‌کند، پیشاپیش در رده‌ی شرارت طبقه ‌بندی شده است… کشته ‌شدگان اما همه‌ دختر یا پسرِ کسی بوده‌اند و بعضاً همسر، پدر یا مادری.

روز شنبه نهم آذر، جمعی از هنرمندان سرشناس ایرانی، از سوی شورای عالی فضای مجازی و امنیت ملی، اجازه یافته اند تا پس از گذشت حدود دو هفته از اعتراضات سراسری آبان ماه امسال، بالاخره بیانیه‌ای در انتقاد به سرکوب و خشونت علیه معترضان ناآرامی‌های چند هفته گذشته در فضای مجازی منتشر کنند!

اگر می‌خواهیم کاری برای دگرگونی اجتماعی انجام دهیم، باز هم باید با همان روش‌های رفتار جمعی به پیش برویم. خیزش‌های گسترده مردم ایران در سال‌های گذشته و خیزش خونین آبان ۹۸، زنگ‌ها را با طنین هرچه بیشتر به صدا درآورده است که ما در زمینه‌ی یک جنبش اجتماعی ملی هستیم.
جنبش اجتماعی در درون خود دارای نظم و آماج است و روش‌ها و کرانمندی آن را می‌شناسد.

  آقای رضا اکرمی در نیتجه گیری مطلب اخير خود زهری سخت تلخ را بر جان کسانی ریخته که پرچم شیر و خورشید را حمل می کنند. او می نویسد: «این روزها، نیرویى آن را “پرچم خود کرده است” که بزرگترین تیشه را به ریشه همان انقلاب {مشروطیت} زده است و شیخ نیز با انتقام گرفتن از آن انقلاب به کلى آن را از ماهیت ترقیخواهانه اش تهى کرده است». آقای اکرمی با این سخن نهایی، درست همچون اکبر گنجی، همهء باورمندان یه پرچم شیرو خورشید را همطراز حکومت اسلامی قرار داده است. تا اگر به ناچار چوبی بر رژيم می زند مخالفان جدی آن را نیز بی نصیب نگذاشته باشد.

شواهدی بسیار از موارد تاریخی دست داشتن حکومت در ایجاد آشوب و نسبت دادن آن به مردم وجود دارد. اکنون این راز توسط برخی از ارگان های دولتی و در جریان تصفیه حساب های جناحی خود بر ملا شده است. این رازها همچنین، بر اساس اعترافات برخی از دست اندرکاران سابق که یا خود حکومت را ترک کرده اند و یا به دلایل مختلف از حاکمیت به بیرون پرتاب شده اند، روشن شده است.

اکثراً نتيجهء استقلال و هویت اجتماعی زنان را دانش و مهارت هائی که در جریان زندگی شغلی خود فرا می‌گیرند تثبیت می کند. اما، در عين حال، اينکه اینگونه هویت يابی ها چگونه در ارتباط با قوانین‌ کشور خود واقع می‌شوند و نيز نقشی که قوانین جاری بر هویت زنان می گذارند را نباید فراموش کرد.

در پی دو هفتهء خونبار، و به دستور سران حکومتی، بیش از ۱۵۰ نفر از افراد زير فقر جامعه در سینهء خاک خفته اند. آنها که شعار داده بودند: «نه شورش نه غوغا، فقط حق فقرا»، طبق تعریف سران حکومتی، مجرمان و اخلال گران و تخریب گران و توطئه گران و اشرار اجاره ای معرفی شده اند؛ و آنچه در پی می خوانید جملات یکی از همان معترضان است که از این پس ناگزیر به تحمل افزایش قیمت کمرشکن بنزین و اجاره مسکن و خوراک و پوشاک و خدمات خواهد بود…

حمید یکی از معترضانی بود که یک‌شنبه شب در حسین‌آبادِ مهرشهر کرج تجمع کرده بودند تا به محرومیت، تبعیض و فقر اعتراض کنند. تجمع مردم با حمله ماموران امنیتی و انتظامی خیلی زود به خشونت کشیده شد؛ خشونتی که معنایش آن شب در حسین‌آباد، گلوله بود در برابر شعار و نخستین قربانی آن حمید رسولی.

با قطعیت می‌توان گفت که هیچیک از اعتراضات سراسری اخیر، نه تنها رنگ و بوی مذهبی ندارند بلکه به شدت مذهب‌گریز هستند. مردم معترض با آگاهی از نقش انکارناپذیر شیعه‌گری در سیاه‌روزی‌شان، عامدانه از اشاره به اسطوره‌های عقل‌ستیز این مذهب، پرهیز می‌کنند.

چه خبر برسد چه خبر نرسد، چه اینترنت وصل بشود چه نشود، نشانه‌ها حاکی از آن است که مردم معترض ایران علیرغم فشار و سرکوب وحشیانه نیروی انتظامی، ماموران اطلاعات، بسیج و سپاه در خیابان مانده‌اند. به خانه هم که رانده شوند، نه در انتظار آنند تا «یارانه»های کشتار نصیبشان شود، بلکه مترصد آنند که در اولین فرصت به خیابان برگردند.

در سرزمین ما، حنجرۀ آزادی بارها در مشت‌های استبداد پاره‌پاره شده است، ولی صدای آزادی‌خواهی- از بابک تا ستارخان، و از فرخی و قمر تا ندا و سپیده قلیان- از دست‌های واژه‌های فارسی آب خورده و باز به خیابان پرکشیده است؛ واژه گستره‌ای است که زورگویان هرگز نتوانسته‌اند بر آن چیره شوند. به صدای جاری در خیابان‌های ایران – اعتراض مردم خسته از استبداد و بی‌کفایتی – گوش دهیم؛ طنین واژه‌هایشان باشیم.

در مورد آنها که شعارها و ادعاهاشان مطلقاً با عملکردشان نمی خواند، يک مثل شیرین فارسی می گوید: «آفتابه لگن هفت دست؛ شام و نهار هیچی». معادل عربی این مثل هم جالب است: «دخانك عماني؛ طعامك ماجاني» (دودی که راه انداختی چشمم را کور کرد؛ ولی از دست پختت خبری نیست!)
مصداق اين مثل هم وجود و رفتار سازمان های پر طمطراقی است که زياد شعار می دهند و هدايت می کنند اما، عملاً، حرکتی در راستای منافع مردم ايران نداشته و ندارند.

شما چهل سال است عليه فريب بزرگی که زندگی شما را به دردناک ترين شکل ممکن تبديل به جهنم کرده جنگيده ايد و خيزش امروز شما نيز قطعاً در تاريخ معاصر ايران بعنوان يک نقطهء عطف مهم در راستای یک آزادی خواهی واقعی ثبت خواهد شد اما پرسش اصلی آن است که چگونه می توان نگذاشت که پايان اين خيزش نيز به همان جائی برسد که خيزش های قبلی شما رسيده است؟

ایران یک‌ صدا در اعتراض: آخوند بايد گم بشه!

تأثیر بنیادی قیمت سوخت بر کل زندگی، شرایط برای اکثریت مردم اعم از حقوق بگیران و بازنشستگان و میلیون‌ها بیکار را در یک وضعیت بحرانی‌تر از قبل قرار خواهد داد. به‌گفته شورای بازنشستگان: «پیامد این تورم و گرانی، جدا از جست‌وجو در زباله‌ها، کارتن‌خوابی و ماشین‌خوابی برای لقمه‌ای نان، ناامنی و معضلات اجتماعی دیگری در جامعه مانند نزاع و خشونت، خودکشی، دگرکشی و سرقت که نشأت گرفته از سفره خالی‌ست، روزبه‌روز افزایش می‌یابد… فشارها آستانه تحمل مردم را پشت سر گذاشته‌اند و خشم متراکم شده مردم در آستانهء انفجار قرار دارد»

در اين سرزمين ها وضعيت درست همان وضعيتی است که در کشور خودمان نيز قابل مشاهده است. اما چرا، برخلاف اين همسايگان، مردم ايران به خيابان ها نمی آيند و صدای اعتراض های گروهی شان بهم نمی پيوندد؟.. پاسخ را شاید بتوان در مواردی اينگونه جستجو کرد.

پدیده هائی اینچنین، با ابتکار عمل جوانان ایرانی، در کشوری رشد می‌کند که حکومت اسلامی در آن حاکم است؛ حکومتی که دایرهء تبعیض را چنان گسترده کرده که از يکسو دخترها نمی خواهند دختر باشند و، از سوی ديگر، برای دوست پسر یا دختر یابی باید آگهی پوشيده منتشر کنند.