نویسنده: محمود ابطحی

ترس خامنه‌ای و واكنش از روی وحشت اش که بدان خاطر علناً دستور کشتار می‌دهد از آنجاست که می‌داند مردم ایران فهمیده‌اند در «باطن ذات» او و اطرافیان اش چه می‌گذرد و از همین روست که تلاشی هم برای پنهان کردن اش نمی‌کند.

مبارزان سکولار دموکرات باید مراقب باشند در روند مبارزه دچار دروغ‌گویی نشوند زیرا اين کار اعتماد هم میهنان به مبارزان را از میان می‌برد و یا اساساً مانع ایجاد اعتماد می‌شود. پس من هم توضیحی را در کنار تصویری که قبلا منتشر کرده بودم و بی ربط از آب در آمده بود افزودم.

برخی اظهارات اخير سياسی نويسان، بخصوص در جريان برگزاری کنفرانس ساليانه حزب مشروطه ايران (لیبرال دموکرات) مرا واداشته تا مطلب اين هفته ام را به مسئله تلاش برای کم اهميت نشان دادن گفتمان سکولار دموکراسی و نتايج خسران بار آن اختصاص دهم.

به گزارش سلیت رادیو فرانسه (آر اف آی)، در حالی که پیش از این، خبر بازگشت برخی الواح هخامنشی از دانشگاه شیکاگو به ایران و نمایش آنها در موزه ملی اعلام شده بود، پروفسور کریستوفر وودز، رئیس مؤسسه شرق‌شناسی این دانشگاه گفته است که «تضمینی» برای بازگشت باقی‌مانده آثار وجود ندارد.

بیشتر منتقدين – که در میان شان شوربختانه کمتر از تعداد انگشتان یک دست اشخاص معتبر و صاحب نامی نیز وجود دارند – این نهاد را (که «شورای مدیریت گذار» نامیده می‌شود) تنها با یکی از دست اندرکاران مؤسس آن یکی گرفته و با حملهٔ شخصی به آن فرد، قصد آن دارند که اين نوزاد را در گهواره خفه کنند.

فاشیست‌ها، با استفاده از سیاستی «همه با همی» توانستند گرایش های گوناگون سیاسی را حول یک محور قرار داده و رفته رفته به زیر پرچم خود بکشند و به طور کامل هژمونی را از آن خود کرده و بر همهٔ گروه‌های سیاسی ديگر غلبه کنند. این نوشته‌ء موسولینی که «فاشیسم از زیر خرابه‌های دکترین‌های لیبرال، سوسیالیست و دموکراتیک عناصری را که هنوز زنده‌اند بیرون آورده و … یک سنتز نو می‌سازد» به روشنی نشان‌گر اینگونه سیاست‌ گذاری فاشیست ها است.

درک معنای ادعای اين سازمان، مبنی بر پذيرش گفتمان «سکولار دموکراسی»، می تواند حائز اهميت بسیار باشد و لازم است دربارهء آنچه در پس و پشت اين ادعا نهفته است انديشيد. و در اين رابطه است که لازم می بينم شرح کوتاهی نيز از گفتمانی که با نام «سکولار دموکراسی» شناخته می‌شود بدهم.

دشمنان نامحسوس مدرنیته در کنار ملاها، و سایر دشمنان سنتی مدرنیته، با سوء ‌استفاده از واژهٔ مقدس شدهٔ «مردم»، در یک دم خط رد می‌کشند بر سخنان کسانی که در اپوزیسیون دموکراسی‌ خواه در جایگاه نخبگانی قرار دارند که پس از سال‌ها تلاش برای چاره‌سازی به راه‌‌حل‌هایی برای آزادسازی ایران و ایرانیان رسیده‌اند.

گزارش ها حاکی از این است که در روز دوشنبه ۱۱ شهریور یک زن ایرانی در برابر یکی از واحدهای قضایی تهران اقدام به خودسوزی کرده است. این بانو که به دلیل «بد حجابی» در اسفندماه ۱۳۹۷ توسط مأموران حکومت اسلامی بازداشت شده بود و با قرار تأمین آزاد بوده است،

این وضعیت همان چیزی است که حزب سکولار دموکرات ایرانیان در مورد اتفاق افتادن اش هشدار می‌داد. در این مسیر، برخی که بیانیهٔ ۱۴ نفر را دست‌آویزی برای تبلیغ شعار «همه با هم» کرده‌اند، آمیزه‌ء غریبی از این دو موضوع متفاوت را برساخته‌ و، با سوء‌ استفاده از این در هم آمیختگی، بجای پاسخگویی به انتقادات مطرح شده، به شخصیت منتقدان و کاستی‌های روانی آنان می‌پردازند.

آيا هنگامی که سکولار دموکرات های گرد آمده در زير پرچم جنبش سکولارر دموکراسی ايران خواهان ايجاد تنها اردوگاه اپوزیسیونی است که هنوز آلترناتیو خود را به ملت ایران ارائه نکرده است، فریب «همه با هم» جز دشمنی آشکار با این اردوگاه و ایجاد مانع بر سر راه این اپوزیسیون، که بزرگترین حامیان را درون ایران دارد، برای ملت ایران “سود” ديگری دارد؟

منطقی آن است که پيدا کنيم هر یک از راه حل‌هایی که گروه‌های گوناگون اپوزیسیونی مطرح می کنند با مسئلهء «ایجاد تبعیض‌‌های تازه» چه رابطه‌ای دارد. يعنی باید توانائی «تبعیض ‌‌زدایی» این راه حل‌ها را با هم مقایسه کرد. هر راه حلی که نسبت به رفع تبعیض حساس‌تر و کارآمدتر باشد مناسب‌تر و به خواست ملت ایران نزدیک‌تر است.

برای اینکه از تجربهٔ صربستان درس بگیریم، لازم است در نظر داشته باشيم که اگرچه مردم صربستان توانستند اسلوبودان میلوسویچ را از قدرت بیاندازند اما در استقرار دموکراسی موفق نبودند و اکنون، نوزده سال پس از آن رویداد، ملت صربستان هنوز هم در ایجاد حکومت دموکراتیک ناموفق‌ هستند. براستی چرا؟

دو نوع جنبش اگر چه در ویژگی‌های پایه‌ای شان (که مهمترین آنها نهادسازی برای سازماندهی جنبش است) با هم مشابه هستند، دست کم در دو زمینهٔ تعیین کننده با هم متفاوتند. این دو عبارتند از یکی «میزان تغییر» و دیگری «گسترهٔ تغییر». در «جنبش‌های انقلابی» میزان تغییر و گستره‌ای که تغییرات در آن اعمال خواهد شد، وسیع اند. در حالی که در «جنبش‌های مقاومتی» الزاما اینگونه نیست و حداقل یکی از آن دو مورد ذکر شده محدود خواهد بود….

انسان ایرانی، برای حفظ امنیت خود، بالفعل کردن استعداد‌های بالقوه، رشد توانایی‌های گوناگون خود، دستیابی به زندگی‌ انسانی و نشستن بر جایگاهی که شایسته اوست، در جهانی پیچیده با رقبایی که به سختی برای دستیابی به چنین زندگی انسانی در تلاشند، باید گروه خود را درست تشخیص دهد و با وفاداری خود را به آن متعلق بداند. در دوران مدرن این گروه «ملت‌» نام دارد و ایرانیان باید دریابند که به ملت ایران تعلق دارند.

رادیو اسرائیل در وب سایت این رادیو خبرداده است که: برخی از رسانه های عربی، حمله به یک انبار موشکی سپاه پاسداران در خاک عراق را به اسرائیل نسبت دادند و اعلام داشتند که در این حمله، شماری از نیروهای وابسته به حکومت ایران کشته شده اند و انبار موشک هایی که حکومت ایران به آن جا قاچاق کرده بود منهدم شده است.

این بخش از گروه‌های استراتژیستی ساخته می‌شود که «استراتژی کلان» را (که آلترناتیو سکولار دموکرات طراحی می‌کند) در‌می‌یابد و، با توجه به شناختی که از زندگی در شهر‌های کوچک و بزرگ دارد، آن را با استراتژی‌های کوچک‌تر و تاکتیک‌های مورد نیاز به گام‌هایی عملی تبدیل می‌کند؛ گام هائی که اجرای آنها توسط مبارزین راستینی که در خط مقدم مبارزه هستند امکان‌پذیر می شود.