دسته: یادداشت خبرگاه

من درباره بیانیهء ۱۴ نفر، نظر خود را از همان روز اول بیان کرده ام. دربارهء آقای حسن اعتمادی و «تلویزیون رمز پیروزی»، که ایشان راه اندازی کرده اند، نیز به اندازه کافی بحث شده و حرف تازه ای نیست. لذا اگر موضوعاتی در رابطه با مسؤلان تلویزیون «رمز پیروزی» مطرح شود، جنبهء پلمیک ندارد و در ارتباط با مبارزات جاری در ایران علیه رژیمی شکنجه گر است. حال اگر دوست دارند می توانند به آن توجه و نه فرافکنی کنند، و اگر هم نه، مهم نیست.

اگر در برهه ای، حکومت اسلامی اجازه داد شخصیت های منفردی مثل آقای دکتر ملکی و آقای نوریزاد با قلم و انتشارات رسانه ای به انتقاد از حکومت استبدادی بپردازند اینک نه تنها تعدادی از این شخصیت ها دارند بشکل گروهی عمل می کنند بلکه تعداد دیگری، یا بهتر است بگوئیم شخصیت های جدیدی، به این گروه ها پیوسته اند. نباید فراموش کرد که گروه های موسوم به “١٤ تن” از چشم انداز یک حکومت سکولار دموکرات سخن میگویند، که این خود سم مهلک حکومت اسلامی است.

اگر به طور شبانه روزی، با چهرهء گریم کرده، جلوی این تلویزیون و آن شبکه حاضر شدن و سخن راندن از امضاهای حمایتی بی اثر باعث سرنگونی حکومت می‌شود که این اپوزیسیون حداقل ۳۰ سال است که به این امر مشغول هستند ولی هنوز خبری از سرنگونی آرزوئی همه ما با هم وجود ندارد.

آقای دکتر نوری علا مطلبی را تحت عنوان «نامه‌ای به یک همکار سابق!» برای آقای حسن اعتمادی نوشته‌اند و آقای حسن اعتمادی نیز در پاسخ ایشان مطلبی منتشر کرده‌اند که من نیز، بعنوان «شخص سوم»، پس از خواندن هر دوی مطالب، نکاتی بنظرم رسید که مایلم بعرض هر دوی این بزرگواران و البته خوانندگان محترم برسانم.

این بهانه که اپوزیسیون در چهل سال گذشته هیچ کاری نکرده است، به روشنی از ناشی از اندازه‌گیری و برآوردهای نادرست است. بماند که کسانی که این ایراد را می‌گیرند که یا خودشان هیچ کاری نکرده‌اند و یا سنگ راه دیگران بوده‌اند.
از نگاهی دیگر گویا یک مارشال دوگل ایرانی داشته‌ایم که با پشتیبانی بی دریغ متفقین، هنوز نتوانسته پس از چهل سال نیروهایش را در نرماندی پیاده کند!

این وضعیت همان چیزی است که حزب سکولار دموکرات ایرانیان در مورد اتفاق افتادن اش هشدار می‌داد. در این مسیر، برخی که بیانیهٔ ۱۴ نفر را دست‌آویزی برای تبلیغ شعار «همه با هم» کرده‌اند، آمیزه‌ء غریبی از این دو موضوع متفاوت را برساخته‌ و، با سوء‌ استفاده از این در هم آمیختگی، بجای پاسخگویی به انتقادات مطرح شده، به شخصیت منتقدان و کاستی‌های روانی آنان می‌پردازند.

چرا مردم ايران خاموشند؟ مردمی که همین چند روز گذشته برای اعتراض به سگ کشی بیرحمانهء مدیران حکومتی به خیابان آمدند اما با شنیدن خبر محکومیت های ناعادلانهء صدها و هزاران زندانی و اعدامی مدافع و فعال حقوق مدنی، سکوت می کنند؟ از در و ديوار سنگ فتنه می بارد و خبرهای هولناک لحظه ای شنونده را رها نمی کنند اما در او واکنشی را بر نمی انگيزند. چرا؟

در رابطه با ایرانِ گرفتار رژیم اسلامی، در سطح جهانی اجماع نظر برای حملهء نظامی به ایران وجود ندارد. در نتیجه بحث بر سر تجزیه ایران متمرکز شده است. اکثریت مردم ایران با تجزیه طلبی مخالف هستند، اما آيا واقعاً برای نیرویی که سازماندهی مخفی یا علنی جدی در داخل ایران ندارد، اگر بخواهد فوری به رژیم اسلامی پایان دهد، راه دیگری غیر از حمایت از تجزیه ایران وجود دارد؟

حکومت اسلامی، با داشتن دستگاه بزرگ تبلیغاتی خود، در این سال‌های در مسند قدرت بودن نه تنها سعی در متحد کردن ایرانيان به عنوان یک ملت نداشته بلکه با بی احترامی به اقوام ایرانی تخم نفرت و کینه را بین ملت ایران کاشته است. نامیدن پول خرد ایران به «پارسه» که به قوم پارس اشاره دارد از جدیدترین راهکارهای حکومت نابخرد اسلامی برای ایجاد تفرقه بین اقوام ایرانی می‌باشد.

در میان انواع مختلف جمهوری، حزب سکولار دموکرات ایرانیان به یک سیستم دوریاستی باور دارد و استدلال میکند که بر پایهء درک شرایط کنونی ایران و سابقهء تاریخی کشور، متمرکز کردن قدرت اجرائی در دست یک رئیس جمهور امکان و ریسک بالای بازتولید استبداد را در خود دارد. با نگاهی به کشورهای دور و نزدیک ایران میتوان سرنوشت جمهوری های تک ریاستی را به آسانی جمعبندی کرد.

این پرسشی است که بار دیگر در محافل سیاسی تهران مطرح شده است. جرقه این بحث یادداشت کوتاه از علی مطهری، نایب رئیس مجلس شورای اسلامی زده شد.مطهری بحران تازه بر سر کشمیر را بهانه قرار داده است تا از بی تفاوتی جمهوری اسلامی در این زمینه گله کند. او می‌نویسد:«متاسفانه سیاست خارجی کشور ما به موضوع همبستگی و برادری اسلامی توجه  کافی ندارد».توجه کافی؟

اگرچه ملت ایران گوهر دارا بودن جامعه شهری پیشرفته را دارد و بیش از ۲۰ سال از درون و برون ایران نیز شعار جامعه مدنی از سوی اصلاح‌طلبان سر داده شد، اما به یک دلیل بسیار ساده که حکومت اسلامی در ایران استیفای اختیار به نهاد‌های شهری نمی‌کند، از این همه سرمایه‌گذاری اصلاح‌طلبان درونی و بیرونی هیچ دستاوردی حتا برای نگهداری از سگ‌های شهر ندیده‌ایم.

آيا هنگامی که سکولار دموکرات های گرد آمده در زير پرچم جنبش سکولارر دموکراسی ايران خواهان ايجاد تنها اردوگاه اپوزیسیونی است که هنوز آلترناتیو خود را به ملت ایران ارائه نکرده است، فریب «همه با هم» جز دشمنی آشکار با این اردوگاه و ایجاد مانع بر سر راه این اپوزیسیون، که بزرگترین حامیان را درون ایران دارد، برای ملت ایران “سود” ديگری دارد؟

کوشش برای مستقل و جدا نگاه داشتن صفوف «سکولار دموکرات ها» از بقيهء نيروهای سياسی و قدرت بخشی به آن بر دو اصل منطق و آينده نگری استوار است: منطق از آن جهت که نيروهای ضد يکديگر نمی توانند در امر براندازی حکومت اسلامی با هم همبستگی کنند، و آينده نگری از آن جهت که، اگر هم چنان ائتلافی صورت گيرد، لاجرم بزودی راه را بر نيروی تازه پا گرفتهء سکولار دموکرات ها می بندد…

رژیم ایران قصد دارد بخشی از توانایی اتمی خود را، که بر اساس توافق هسته‌ای «برجام» از بین برده است، بازیابی کرده و دیپلمات‌های خود را با برگ برنده توانایی هسته‌ای راهی مذاکرات احتمالی با آمریکا کند. ملاها چاره‌ای جز مذاکره ندارند. اگر مذاکره نکنند اقتصاد ایران در سال آیندهء خورشیدی چنان دچار فروپاشی خواهد شد که طی سال‌ها نتوان آن را بازسازی کرد.

از نظر صاحب اين قلم، ساده انگاری است که فکر کنيم حکومت اسلامی، با تمامی ریشه هایی که در بین اطرافیان خود دوانده، می تواند به اين راحتی و بخاطر جنگ های داخلی سر دم داران اش از هم فرو بپاشد و اپوزيسيون نبايد به اينگونه حوادثی که بدون دخالت ملت ايران در ميان هيئت حاکمه رخ می دهد دل خوش کند.

تا مقطع سال ۱۳۵۷ هیچ جنبش یا سازمان جدی و قویِ جمهوریخواه در سپهر سیاسی ايران مطرح نبود. اگرچه در فاصله ۲۵ تا ۲۸ امرداد ۱۳۳۲، بخصوص از ناحيهء دکتر فاطمی، از تبديل حکومت پادشاهی مشروطه به جمهوری سخنی به ميان آمد اما، شعار هميشگی دکتر مصدق و حبهه ء ملی دست ساخت او «شاه بايد سلطنت کند نه حکومت» بود و اين «جبهه» تنها در دوران انقلاب اسلامی بود که رسماً جمهوری خواه شد. به همین دلیل، یعنی در نبود یک جریان قوی جمهوریخواه، جریانی بنام “پادشاهی خواه” نیز وجود نداشت.

رژیم دیکتاتور دینی در عرضه بین المللی شدیدا ضعیف شده و منابع مالی خود را از دست داده و درگیری گروه های قدرت در حال تشدید بوده و با شرایط بحرانی اقتصادی داخلی دست به گریبان است.
شرایط موجود را نباید از دست داد. اکنون که گرگ ها به جان هم افتاده اند بهتر زمانی است برای اتحاد فعالان اپوزیسیون سکولار – دمکرات مردمی حول محور سرنگونی رژیم دیکتاتوری برای رسیدن به جامعه ای سکولار دموکرات.

در هنگامی که هنوز دموکراسی برپا نشده است، گفتمان‌ها و نمایندگان گفتمانی در جریان جنبش‌های اجتماعی است که حقانیت برای توان مهار اجتماعی و انقلاب را به دست می‌آورند. یافتن حقانیت در جنبش اجتماعی دموکراتیک از راه قانع شدن مردم به چاره ساز بودن گفتمان و اعتماد اجتماعی به نمایندگان‌ نهاد‌هایی که گفتمان را به پیش می‌برند به دست می‌آید. به زبان دیگر حقانیت و اینکه چه کسی «حق» دارد، در بنیاد خودش از آنجا می‌آید که مردم قانع شوند که «حق با چه کسی است».

منطقی آن است که پيدا کنيم هر یک از راه حل‌هایی که گروه‌های گوناگون اپوزیسیونی مطرح می کنند با مسئلهء «ایجاد تبعیض‌‌های تازه» چه رابطه‌ای دارد. يعنی باید توانائی «تبعیض ‌‌زدایی» این راه حل‌ها را با هم مقایسه کرد. هر راه حلی که نسبت به رفع تبعیض حساس‌تر و کارآمدتر باشد مناسب‌تر و به خواست ملت ایران نزدیک‌تر است.