دسته: یادداشت خبرگاه

متأسفانه واقعیت تلخ اپوزیسیون ما این است که بعد از ۴۰ سال حاکمیت کوکلاکس کلان اسلامی بر ایران، هنوز اکثریت فعالان سیاسی و مدنی ایران نمی دانند با چه رژیمی روبرو هستند وگرنه در خارج کشور «فریبکاری بزرگ حکومت اسلامی که اپوزیسیون را از خواست تغییر رژیم دور کرد»، پیروز نشده بود. یعنی هنوز نمی دانند که مسأله ما در ایران در ۴۰ سال گذشته عقب ماندگی نبوده بلکه واپسگرایی رژیم حاکم بوده است.

در بیش از چهل سال اشغال حکومت ایران توسط ملایان و بر پایی رژيم اسلامی، تعداد زیادی از پرونده های فساد مالی توسط خود اين حکومت برملا شده است. از زمانی که مسئلهء فساد در بنیاد جانبازان توسط محسن رفیق دوست افشا شد تا فساد ۱۴ هزار ملیارد تومانی بانک سرمایه، که جدیدترین این دزدی ها است، حکومت اسلامی خود مشغول افشای این قبیل اختلاس‌ها است و لذا می توان پرسيد که به راستی هدف از اعلام انتخابی و گلچین شدهء پرونده های فساد چیست؟

فعالیت تشکیلاتی را می توان آموخت

گام اول گسترش این اندیشه است که بدون داشتن «تشکیلات» کار ما نتیجهء مطلوب را ببار نياورده و آرزوی ملت ایران – که همانا استقرار یک حکومت سکولار دموکرات است – میسر نمی شود. این اندیشه ناگزیر باید به گفتمانی در محافل دانشجویان و دانش آموختگان تبدیل گردد تا از دل آن، در گوشه و کنار ایران؛ تشکلات مخفی ای بوجود آیند که، با استفاده از خرد جمعی و با داشتن برنامه، در اعتراضات عمومی دخالت و هرجا که بتوانند آن ها را مخفیانه رهبری نمایند

اعلام حمایت از اعلامیهء ۱۴ تن از کنشگران سیاسی داخل کشور، به صورت گذاشتن امضا در زیر این اعلامیه، موضوعی است که در بین فعالین سیاسی خارج از کشور به امر جالبی تبدیل شده؛ عده ای آن را بدون چون و چرا امضا کرده اند، عده ای هم علی رغم ایرادهایی که داشتند؛ و عده ای هم از انجام این کار به دلایل مختلف امتناع کردند. آنگاه، آنها که امضا نکرده بودند از طرف آنهایی که امضا کرده بودند مورد شماتت ها و احیانا اتهاماتی قرار گرفتند. اين موضوع مرا بر آن داشت تا، با اغتنام فرصت از نوشتن مطلب امروز، دلایل امضا نکردن خود را همراه با توضیحاتی ارائه دهم.

براندازی حکومت اسلامی باید تنها و تنها به دست ایرانیان و بدون ‏دخالت خارجی صورت گیرد. اما حکومت سرکوبگر اسلامی هیچگونه فعالیت ‏و تشکل سیاسی را تاب نمی‌آورد و، چنانکه تجربیات چهار دهۀ گذشته ‏نشان داده‌اند، هرگونه تشکل و یا خیزشی در نهایت سرکوب و به قیمت ‏آزار و کشتار دست‌اندرکاران از گسترش آن جلوگیری خواهد شد. ‏‏(والاترین شکل ممکن چنین خیزشی، جنبش میلیونی اعتراض به تقلب ‏انتخاباتی سال ۸۸ بود.)‏ بنابراین اپوزیسیون باید در خارج از کشور شکل گیرد و با طرح اهداف ‏و شعارهای روشن، نخست پایگاهی در خارج از کشور فراهم آورد و رفته ‏رفته جنبش‌های اعتراضی در درون کشور را راهبری کند.

در اقتصاد ساختهٔ وارثان خمینی، کسی که علم مدرن اقتصاد را متعلق به چهارپایان می‌پنداشت، فقر زندگی بیش از ۶۰ درصد ایرانیان را فراگرفته است، در حالی که انرژی بخش بزرگی از جوانان ایران بیهوده تلف می‌شود، زیرا کاری برایشان نیست که انجام دهند و هم زمان دارایی‌های ایرانیان که می‌تواند سرمایه کارآفرینی را تأمین کند، توسط حاکمان اسلامی و فرزندان آنان به یغما به خارج از ایران برده می‌شود.

امروز دیگر روشن است که آینده ی ایران با ایجاد جمهوری سکولار دموکرات و آینده نگر شکل می گیرد و راه رسیدن به آن هم از طریق تشکیلات جدی آلترناتیو سکولار دموکرات برای رهبری انقلاب قرن بیست و یکمی ایران است، و بازگشت به راهکارهایی که حتی در سال ۱۳۵۷ شکست خوردند، به جایی نمی رسد. آنهایی که همچنان در پی رؤیت امامی در ماه، ورق آسی در قمار سیاسی، و یا طرح های شکست خورده ی گذشته هستند، می توانند راه های ۴۰ سال گذشته را با امیدهای واهی ادامه دهند.

خیانت محمد جواد ظریف به مردم اش بسیار سنگین تر از خيانت امثال احمد خاتمی و دیگر مجیز گویان حکومت است؛ چرا که او آگاهانه لبخند مصنوعی می زند و برای «آقا» دم تکان می دهد و می داند که در غير انجام دادن اين کارهای سخيف خودش هم مانند دستمال مصرف شده به دور انداخته خواهد شد.

وجود و گسترش اعتراضات جمعی عمومی می تواند ضرورتِ پایه ایِ انقلابی باشد که حکومت نکبت اسلامی را سرنگون کرده و نوید استقرار حکومت آزادی، رفاه، آبادانی و امنیت را در کشور یکپارچه ایران سر دهد. شرط این تحول، زاده شدن دورهء “موج سازماندهی” است. يعنی «انقلاب عمومی ملت نیازمند سازماندهی است».

در قسمتی از این بیانیه، به «روش سرنگونی» و «نحوهء گذار از رژيم اسلامی» نيز اشاره شده است. به نظر این گروه، این رژيم را می توان به «شیوهء مسالمت آمیز و راندن آن به انجام رفراندم» سرنگون کرد. جدا از اینکه این گروه به کدام دلایل تاکتیکی و تکنيکی به این شیوهء سرنگونی اعتقاد دارند، تجربهء چهل سال اخير (از شورش مجاهدين تا قتل عام مخالفان در دههء ۶۰، تا سرکوب جنبش دانشجوئی ۷۶، تا سرکوب وحشيانهء حنبش سبز در سال ۸۸ و…) نشان می دهد که حکومت فاشیستی اسلامی بهیچ وجه با شیوهء مسالمت آمیز و رفراندم سرنگون نخواهد شد.

همان‌گونه که سپاه پاسداران برای فشار بر آمریکا، اسراییل و عربستان، نیروهای نیابتی مانند حزب‌الله، حماس و انصارالله را به کار می‌گیرد، این گمان در مورد رویارویی با پهپاد آمریکایی هست که این نه یک درگیری ساده میان نیروهای پدافند، بلکه آغازی برای یک نبرد نیابتی میان راستای چین، کره شمالی و ایران با همکاری روسیه بر علیه آمریکا باشد.

آغاز کمپین انتخاباتی دونالد ترامپ، می تواند هم زنگ خطر و هم هشداری یرای مردم ایران باشد؛ زنگ خطری برای بیدار سازی و هشداری برای آگاهی مردم کشورمان در جهت آغاز یک مبارزه ی مدنی بزرگ علیه سیاست های صد ايرانی حکومتی، و بمنظور پایان دادن به حاکمیت و قانون اساسی اسلامی و انتخاب یک جایگزین سکولار (در برابر حاکمیت مذهبی) و دموکرات (در برابر حاکمیت استبدادی).

حضور گستردهٔ عوامل اطلاعاتی امریکا، در ایران و پیرامونِ همدستان حکومت در منطقه و دیگر مناطق جهان، نکتهٔ مهمی است که از همین خبر، فهمیده می‌شود. در مقالهٔ «یاهو نیوز» عنوان می شود که کشف این شبکه توسط حکومت اسلامی، از اخبار دقیقی که امریکائیان از فعالیت‌های هسته‌ای زیرزمینی حکومت ارائه می‌کنند، آغاز می‌شود و دقیقا مربوط به اخبار غنی‌ سازی‌های غیرقانونی حکومت می‌شود و این آن چیزی است ملایان و سپاه را به تلاش برای تولید سلاح هسته‌ای مربوط می‌کند.

در خبرها آمده که «رامبد جوان»، شخصیت محبوب تلویزیونی در ایران، به همراه همسر باردار خود به کانادا رفته تا تولد فرزند خود را آنجا جشن بگیرند. در سال‌های اخیر بسیاری از مقامات و افراد نزدیک به حکومت اسلامی این پدیدهء «تولد فرزند در خارج» را اجرا کرده و در عين حال، همانطور که می دانیم، گهگاه در رسانه های حکومتی نيز موضوع داشتن کارت سبز بعضی از مقامات حکومت افشا شده است. آیا خاک ایران زمین چنان ناپاک است که افرادی از نمایندهء مجلس گرفته تا سلبرتی های ایرانی، ترجیح می‌دهند فرزندشان در جای دیگری به دنیا آید؟

اگر چه ساختن چنان نظامی که بر حاکميت ملت تکيه داشته باشد بر ویرانه های جامانده از حکومت اسلامی کار ساده ای نیست اما برای رهائی از وضعیت موجود و بیرون آمدن از درماندگی اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و بویژه فرهنگی راه دیگری جز تلاش و امید به آینده، همراه با راهپيمائی سخت در مسیری پر سنگلاخ، نیست. دموکراسی مدرن فرمانروائی ملت و حاکمیت قانون است.

جبهه هایی که در مرحله کنونی خواهان سرنگونی بوده و ادعای رهبری انقلاب مردم را دارند عبارتند از: جبههء کلی کمونیست ها، جبههء کلی اسلامی های دمکرات، و جبههء کلی سکولار دمکرات ها. اما دو جبههء اول اگرچه دارای سابقه ای طولانی، با تشکیلات، ایدئولوژی و با سرمایهء سیاسی بيشتری هستند، به عقیدهء من، با مرحلهء دوم انقلاب، که خواست اثباتی مردم در آن مطرح می شود، بيگانه بوده و سخن تازه و روزآمدی ندارند. حال آنکه مردم هم اکنون خواست های اثباتی خود را به عناوین مختلف ابراز کرده اند.

در پندار خود جهانی را ببینید که چین در آن یکه تازی می‌کند. جایی که دموکراسی و ارزش‌های سکولار و لیبرال دیگر پیگیری نمی‌شوند، حقوق بشر از یاد می‌رود، و جهان وارد کشاکش‌های بازرگانی سخت می‌شود، ارزش‌های جامعهء چینی در دنیا قدرت می یابند و شورای مرکزی حزب کمونیست کشورهای آزاد را تهدید به نابودی می‌کند.

هميشه از خود پرسيده ام که چگونه ممکن است کسی که حلوای ژاپنی نخورده، ناگهان هوس آن را داشته باشد؟ مگر نه اينکه اسیری که هرگز آزادی را تجربه نکرده نمی تواند آن را طلب کند؟ همه درد، اسارت و ذلت را می فهمند ولی درمان را نمی شود «فهمید» بلکه باید آن را تجربه کرد، شناخت و آموخت. پس هیچ کشور دیگری هم نمی تواند برای ایرانی ها دموکراسی بیاورد، و ما باید خودمان آن را بشناسيم و سپس طلب کنیم. اينگونه بود که يادآوری طعم و مزه ی«حلوای ژاپنی» بن بست ذهن مرا گشود.

نمی خواهم، همانند کانون ها و انجمن های ایرانی دفاع از حقوق بشر، مثل همیشه از «ظلم ظالم و جور صیاد» بگویم و، باز مانند این سازمان ها و کانون ها و انجمن ها، رفتار و کردار نظام اسلامی ایران را با قوانین حقوق بشر و سند ۲۰۳۰ یونسکو مقایسه کنم… بلکه اتفاقاً قصد دارم، به عنوان یکی از مدافعین حقوق بشر، انگشت اتهام را به سوی خودم و تمامی انجمن ها و سازمان های مدافع حقوق بشر ایرانی، دراز کنم و بگویم: “ما بی عرضه ترین مدافعین حقوق بشر در دنیا هستیم!”