دسته: یادداشت خبرگاه

آینده را تشکیلات ها می سازند و اگر تشکیلات توامندی در اپوزیسیون مترقی شکل نگیرند، تشکیلات های دیگری جایشان را پر خواهند کرد، و آنارشیسم سکوی پرش دومی ها خواهد شد. چهار سال است که حزب سکولار دموکرات ایرانیان آغاز به کار کرده است و روز گذشته چهارمین کنگره ی آن برگزار شد. امیدوارم این حرکت ها برای ایجاد حزبی بزرگ از جمهوریخواهان سکولار دموکرات و آینده نگر رشد بیشتر کند و دفعه ی دیگری که فرصتی نظیر خیزش ۹۶ پیش آید دوباره دنبال رهبری شکست خورده ی ۴۰ سال گذشته، راه نیافتیم.

مبارزان سکولار دموکرات باید مراقب باشند در روند مبارزه دچار دروغ‌گویی نشوند زیرا اين کار اعتماد هم میهنان به مبارزان را از میان می‌برد و یا اساساً مانع ایجاد اعتماد می‌شود. پس من هم توضیحی را در کنار تصویری که قبلا منتشر کرده بودم و بی ربط از آب در آمده بود افزودم.

کنگرهٔ چهارم حزب سکولار دموکرات ایرانیان در روز دوشنبه ۱۴ اکتبر ۲۰۱۹ ساعت پنجِ پس از نیمروز(۱۷:۰۰) به هنگام اروپایِ مرکزی، کار خود را با پخش سرود “ای ایران” آغاز کرد. در این کنگره که به ریاست دکتر اسماعیل نوری‌علا انجام شد، هموندان، آقای منوچهر یزدیان را به اتفاق آرا برای یک سال دیگر به سمت دبیرکلی برگزیدند و دیگر مسئولان حزب برای دورهٔ یک ساله چهارم را نیز انتخاب نمودند.

در ۴۸ ساعت گذشته بغداد و شهرهای جنوب عراق نسبتا آرام بودند. پس از یک هفته، مردم خشمگین به خانه‌هایشان بازگشتند، اگرچه بسیاری شک ندارند که این آتش زیر خاکستر رفته و به زودی بار دیگر شعله‌ور خواهد شد. مشکلاتی که مردم را به خیابان کشانده بودند، چه اقتصادی و چه سیاسی، برطرف نشده‌ و تا زمانی که تغییرات بنیادی صورت نگیرد همچنان پا بر جا خواهند ماند.

در روایت «ورود زنان به استادیوم» ابتدای راه، داستان شبیه هذیان‌گویی زنانی بود که می‌خواستند یک مسابقه فوتبال ملی را در ورزشگاه ببینند؛ یک آماده‌باش نخستین، یک مقدمه بی‌کم و کاست. اما از آن روزها تا امروز، هذیان‌گویی اولیه شکل تازه‌ای به خود گرفته است.

مساله دردناک‌ این است که تکرارکنندگان پرده‌های تکراری از شکست و فضاحت، همچنان سیاست‌ پردازان و آینده‌ سازان این کشور هستند و به نظر نمی‌رسد هیچ یک از شکست‌ها و هزینه‌ها تغییری در استراتژی کلان‌ شان ایجاد کرده باشد.

اگر نیک بنگریم گویی مرگ دانشگاه فرا رسیده است. دانشگاهی که زمانی مولد، پویا، زنده و موتور محرکه جامعه بوده است و قرار بود از طریق تربیت و تولید انسان سوژه محور، متفکر و خلاق زمینه و بستر توسعه همه‌جانبه باشد اکنون اما بسان بیماری در حال احتضار شده است که گویی نفسش به شماره افتاده و آرام آرام به مرگ نزدیک می‌شود.

در چند روز اخیر شاهد اعتراضات مردم لردگان بوده ایم. مسئلهء مربوط به انتقال ویروس ایدز از طریق سرنگ های بهداری در روستای چنارمحمود و شهر لردگان است… وزارت بهداشت حکومت اسلامی، که مسئول اصلی در این قضیه است، انتقال بیماری ایدز را به معتادان و روابط جنسی این منطقه ربط داد و وجود سرنگ آلوده به ایدز را تکذیب کرده است!

برخی از عراقی‌های معترض بر این باورند که به قدرت رسیدن نهادهای نظامی در بخش اقتصاد و سیاست همچون حشد الشعبی و دخالت‌های ایران نیز در رساندن عراق به وضعیت فعلی، نقش و تاثیر به سزایی داشته و نه تنها در اعتراضات امسال، بلکه در اعتراضات سال گذشته بصره نیز، بارها شعارهای ضدایرانی به گوش رسید.

بزرگنمایی‌‌ها و بافته‌‌های ذهنی و تخیلی قاسم سلیمانی که بیشتر یادآور فیلم‌‌های هالیوودی و جنگ ستارگان است با واکنش‌‌های مختلفی روبرو شده است؛ از جمله توییتر فارسی وزارت خارجه اسرائیل «حاج قاسم» را به «مش قاسم» تشبیه کرده است. «مش قاسم» خدمتکار وفادار و روستایی «دایی‌جان ناپلئون» اثر ماندنی ایرج پزشکزاد است.

آیا اگر هر شهروند برای خود و برای دیگری بایستد، به امر عمومی اهمیت دهد، و نگران بیدادی باشد که دیگری را از او جدا می‌کند، ظرفیت نهاد قدرت می‌تواند بیش از آنی شود که ما شهروندان تعریف و تعیین می‌کنیم؟

برخی اظهارات اخير سياسی نويسان، بخصوص در جريان برگزاری کنفرانس ساليانه حزب مشروطه ايران (لیبرال دموکرات) مرا واداشته تا مطلب اين هفته ام را به مسئله تلاش برای کم اهميت نشان دادن گفتمان سکولار دموکراسی و نتايج خسران بار آن اختصاص دهم.

از خود می پرسم «برای یک ایرانی، داستان فرو ريختن ديوار برلين، يعنی این بخش از تاریخ یک کشور اروپایی، با شب های بلند و فرهنگ و رسومی کاملا متفاوت، چه نکتهء آشنایی را می تواند در ذهن تداعی کند و در کل این رویداد تاریخی چه نکتهء جذابی برای ما نهفته است؟»

کشور من هفتهء گذشته مرا در ازای مبلغ هنگفتی که مطالبات سیاسی خودش است به حراج گذاشت. امید من به کشورم برای رهایی سال هاست که از قلبم رخت بربسته است. کشور من سنگ مادران سوری و یمنی و فلسطینی را به سینه می‌زند اما بر غم دوری مادری از فرزندش در خاک سرزمین خود چشم می‌پوشد و زجرش را با نظاره کردن رفتن کودک ۵ ساله‌اش صد چندان می‌کند.

با توجه به تحولات اخیر در عرصهء سیاسی ایران، چه در داخل و چه در خارج از کشور، از هر دو جانب حکومت و اپوزیسیون نگرانی هائی وجود دارد مبنی بر اينکه مبادا يک بار ديگر شاهد اتفاقاتی شبيه آنچه در مدرسه علوی رخ داد باشیم؛ مدرسه ای که جان شماری از افرادی ایران دوست و ‌وفادار به ایران را گرفت که دست شان به خون کسی آلوده نبود و جرم شان فقط داشتن مقامی در نظام قبلی بود.

حقیقت این است که چهل سال سرکردن یا محبوس ماندن در یک نابهنگامی تاریخی، پیوند ما را با گذرگاه ها و آبشخورهائی که برای دستیابی به حداقلی از خواست ها و نیازهای مردم و کشورمان ایجاد کرده بودیم، سست یا یکسره قطع کرده است. همۀ نشانه ها حاکی از آن است که اگر امیدی به پشت سرگذاشتن این دوران گمراهی و پریشانی هست، که هست، از سرگرفتن همین گذرگاه ها و سیراب شدن در همین آبشخورهاست.

بیشتر منتقدين – که در میان شان شوربختانه کمتر از تعداد انگشتان یک دست اشخاص معتبر و صاحب نامی نیز وجود دارند – این نهاد را (که «شورای مدیریت گذار» نامیده می‌شود) تنها با یکی از دست اندرکاران مؤسس آن یکی گرفته و با حملهٔ شخصی به آن فرد، قصد آن دارند که اين نوزاد را در گهواره خفه کنند.

متخصصین علمی مزدور این نظام، در اتاق های فکری وابسته به رژیم، از خیلی پیش از این‌ها و دقیق‌تر از آنچه فکر می‌کنیم، نقشه های کارآمدی برای نیل به این هدف طراحی کرده‌اند که «سیاسی کاران قدیمی کم دانش»، بویژه از جانب نسل جوان جدی گرفته نشوند و حتی مورد تمسخر اکثریت نسل جوان ایرانی قرار گیرند.