دسته: یادداشت خبرگاه

هميشه از خود پرسيده ام که چگونه ممکن است کسی که حلوای ژاپنی نخورده، ناگهان هوس آن را داشته باشد؟ مگر نه اينکه اسیری که هرگز آزادی را تجربه نکرده نمی تواند آن را طلب کند؟ همه درد، اسارت و ذلت را می فهمند ولی درمان را نمی شود «فهمید» بلکه باید آن را تجربه کرد، شناخت و آموخت. پس هیچ کشور دیگری هم نمی تواند برای ایرانی ها دموکراسی بیاورد، و ما باید خودمان آن را بشناسيم و سپس طلب کنیم. اينگونه بود که يادآوری طعم و مزه ی«حلوای ژاپنی» بن بست ذهن مرا گشود.

نمی خواهم، همانند کانون ها و انجمن های ایرانی دفاع از حقوق بشر، مثل همیشه از «ظلم ظالم و جور صیاد» بگویم و، باز مانند این سازمان ها و کانون ها و انجمن ها، رفتار و کردار نظام اسلامی ایران را با قوانین حقوق بشر و سند ۲۰۳۰ یونسکو مقایسه کنم… بلکه اتفاقاً قصد دارم، به عنوان یکی از مدافعین حقوق بشر، انگشت اتهام را به سوی خودم و تمامی انجمن ها و سازمان های مدافع حقوق بشر ایرانی، دراز کنم و بگویم: “ما بی عرضه ترین مدافعین حقوق بشر در دنیا هستیم!”

خامنه‌ای از جوانان حزب اللهی خواسته است که در پی انتخاب «دولتی انقلابی» باشند. اما خامنه‌ای از يکسو «رئیس جمهور» بعدی خود را در خفا برگزیده و، از سوی ديگر، از هم اکنون یک مضمون ظاهری هم با صفت «انقلابی» برای انتخابات مشخص کرده است تا، با فرارسیدن موسم انتخابات، وقتی ایرانیان کاندیدای «انقلابی» را شناختند، به او رأی ندهند و در نتيجه شخص برگزیدهٔ خامنه‌ای «رئیس جمهور» شود!

اگر این متن را ترجمه و به دست یک خواننده خارجی بدهیم که بخواند، تصور خواهد کرد این ۲۲۵ نفر در یک کشور دموکراتیک و صلحدوست مانند سوئد زندگی می کنند که ناگاه قرار است به آن از سوی آمریکا و اسراییل با کمک دولت های عربی خلیج فارس حمله شود، و این امضا کنندگان نگرانند که ژنرال سلحشوری که خاطره جنگجویی را در تاریخ ۴۰۰ سال پیش آن کشور زنده می کند، حاضر نباشد مذاکره کند.

يادداشتی از آقای منوچهر يزديان: سردبير محترم «خبرگاه»، درود بر شما. می خواستم برای یادداشت سه شنبه ام مطلبی پیرامون «پروژهء ققنوس» بنویسم که دیدم خانم میرزادگی در اين مورد پیش دستی کرده اند. به همین خاطر “یادداشت هفته” ایشان را، که در نشريه جنبش سکولار دموکراسی ايران هم منتشر شده، بجای یادداشت روز خودم برایتان می فرستم و پيشنهاد می کنم که، با کسب اجازه از ايشان، اين يادداشت را بجای مطلب من منتشر فرمائيد. ضمناً خانم میرزادگی اشتباها ماه “جون” را “جولای” نوشته اند که من (با توجه به خوش نیتی و با اجازهئ غيابی از ایشان) آن را تصحیح کرده ام. امیدوارم مورد قبول واقع گردد.

«ماه نامبارک رمضان» سال ۱۳۵۷ بی شک نقشی اساسی در بقدرت رسیدن و همچنین تثبیت حاکمیت سیاه حکومت اسلامی داشته است و از ان پس هم اگر بخواهیم به نقش مراسم و فعالیت های اسلامی و تاثیر آنها در پیروزی اسلام سیاسی و انقلاب ایران نمره بدهیم بی شک سهم ماه رمضان از همه بیشتر بوده است. لذا نتيجهء گرانبهایی که ما از این واقعيت می گیریم می تواند در محدود کردن فعالیت های اجتماعی و سیاسی اسلام و سوء استفاده از این مراسم بکار رود.

هر هفته‌ای که به پیش می‌رویم نبرد آمریکا با حکومت اسلامی ژرف‌تر و گسترده‌تر می‌گردد. به گونه‌ای که هرگونه راه به دست آوردن درآمد و گردش مالی نه تنها میان دست‌ها و کارسازهای منطقه‌ای سپاه هر چه بیشتر کاسته و در بخش‌های فراوانی نیز بسته شده است، راه تراکنش‌های مالی و هر گونه بازرگانی که حکومت ایران از آن سود می‌برد نیز اگر هنوز بسته نشده، در آستانه بسته شدن است.

دینداری اگر به برانگیختن معنویت، التیام‌بخشی به رنج‌های بشر و القای حس تعلق به یک گروه با محوریت یک مجموعه رمز و راز (کارکردهای اصلی ادیان) محدود نشود بجای به ارمغان آوردن تواضع و خضوع (ناشی از بندگی خداوند یا تعلق به یک گروه خاص) برتری‌طلبی و امتیازخواهی به ارمغان می‌آورد. این نوع دینداری به اسلامگرایان و بخشی از مسلمانان ایرانی تکبر و خودمحوری و انحصارگرایی اعطا کرده است. آنها همه‌ی منابع و منزلت‌ها و قدرت‌های عالم را مختص خود می‌دانند و معتقدند چون دیندارند پس همه‌ی اینها خودبخود به آنها اختصاص یافته است.

اين روزها علی خامنه ای مشغول برباد دادن نه تنها تتمهء آبروی ميهن مان که به خطر نابودی کشاندن کل هستی ملت ستم کشيدهء ما است؛ آنگونه که اگر اين «نامرد» همچنان به سخن پراکنی های مجنون وار خود ادامه دهد بزودی کل کشورمان در معرض خطر نابودی قرار می گيرد. در اين مطلب نگاه مختصری می کنيم به «در فشانی» های اين بختک منحوسی که بر جامعهء بسيار جوان ما افتاده است.

حکومت اسلامی به عنوان ساختار اجرایی ایدئولوژی شیعی ولایی برای ماندن تنها یک راه دارد و آن اعمال دشمنی با آمریکا و هم پیمانان منطقه‌ای آن است، که این راه هم جز شکست عاقبتی ندارد. با این حال، خامنه‌ای و همدستانش خودشان را ناچار به ادامه این راه می‌بینند؛ زیرا راهی که سرانجام متفاوتی داشته باشد نیازمند یک تغییر اساسی در جهان بینی خامنه‌ای است و آن دیدن جهانی است که در آن ملت ایران مالک کشور و سرنوشت خود است.

آيا در دنیای امروز، در پايان دومين دههء قرن بیست و یکم، در عصر آی فون و انفجار اطلاعات، بايد منتظر شد تا رژيم حاکم بر کشورمان هم دست به استفاده از يک رشيدی مطلق ديگر و انتشار مقاله ای عليه کسی در اپوزيسيون بزند تا قيامی گسترنده شکل بگيرد و کل نظام را به زباله دان تاريخ بياندازد؟ و يا از آنجا که رژيم کنونی، برای مبارزه با اپوزيسیون انحلال طلب، از وسيله ای همچون ترفند «اسب تروآ»ی افسانه ای دنیای باستان استفاده می کند، اپوزيسيون نيز نيارمند آن است که برای خنثی کردن اين ترفند به پادزهری مناسب تر و روز آمد شده تر بیانديشد؟

منطقاً می توان ديد که سازمان های سیاسی ای که خود را منسوب به یک طایفه یا قوم می دانند، اگر بخواهند نخست به سرنوشت ايران بيانديشند، باید آرزوهایشان را گسترش داده و آن ها را در چهارچوب کشور و ملت ایران مطرح نمایند. مردم ایران از هر تبار و طایفه و فرهنگ و زبان در مقابل حکومت اسلامی تبعیض و استبداد قرار گرفته و در این امر يگانگی دارند. وظیفهء سازمان های سیاسی حفظ اين يگانگی و کوشش برای تأسیس حکومتی دموکراتیک، سکولار و مبرا از هر نوع تبعیض و استبداد است.

يک «رژیم متعارف» می تواند، همانند رژیم های متعادل اسلامی در پاکستان و عربستان سعودی، و یا همانند رژیمی سکولار و مترقی مثل کره جنوبی و یا سنگاپور باشد. این هر دو نمونه می توانند، در ساختار سیاسی و اقتصادی موجود جهان، نقش «نرمال» خود را ایفا کنند. در اين منظر، عربستان در کنار اسرائیل با ساختارهائی کاملا متفاوت (جدای از اختلافات مرزی و مذهبی) به پیشرفت و زندگی خود ادامه می دهند. اما پرسش آن است که چه عاملی تعیین می کند که رژیم پایدار و متعارف آیندهء ایران کدامیک از اين سیستم ها خواهد بود؟

همانگونه که آگاه هستید، ایالات متحده آمریکا دوازده شرط را برای حکومت اسلامی در ایران گذاشته و از هیچ گونه فشاری برای رسیدن به آن‌ها دریغ ندارد و به سختی آن را پیگیری می‌کند. پرسش آن است که آمریکا به چه حقی می‌تواند این شرط‌ها را بگذارد و این شرط‌ها با چه رویکردی چیده و در پیش نهاده شده‌اند؟

در هفتهء گذشته، در عالم سیاست اتفاق مهمی برایم افتاد که به نظر تازه ای دربارهء مدل کار برای «حزب سیاسی آینده نگر» رسیدم. اين اتفاق شنیدن بحث روز یکشنبهء گذشتهء دکتر اسماعیل نوری علا در «مهستان جنبش سکولار دموکراسی» دربارهء «اعتماد و آلترناتیو» بود که بسیار شنیدنی بود و باعث شد مدل تازه ای در مورد تشکیلات سیاسی به نظرم آید.

آشکار است که ادامهء ضد و نقیض گویی ها و کُرکُری خواندن های سیدعلی، و همچنین اعمال تحریم‌ها و کارزار فشار حداکثری، اقتصاد ایران را به آنجا رسانده که بخش عمده‌ای از جمعیت هشتاد میلیونی این کشور برای تهیهء مایحتاج روزانه، از مواد غذایی گرفته تا دارو، دچار مشکل شده اند، و ارزش ریال هم به پایین ترین سطح خود در سال های اخیر رسيده است. در اين ميان سکوت و تحمل مردم در برابر وضعیت بحرانی و پر تنش فعلی کشور، یادآورِ فیلمی ست که به تازگی در سینماهای ایران اکران شده: فیلم «مغزهای کوچک زنگ زده»…

تاکنون تصویری که گروه‌های سیاسی نزدیک به نجفی – که شامل نزدیکان سیاسی اکبر هاشمی رفسنجانی، محمد خاتمی، میرحسین موسوی و مهدی کروبی می‌شوند – از او همیشه به نمایش می‌گذاشته‌اند، تصویر تکنوکراتی آشنا با تمدن مدرن امروزی و با فرهنگ بوده است… افرادی مانند نجفی، تحصیل کردهٔ غرب، با ظاهری متمدن و آرام، در میان همدستان حکومت اسلامی کم نیستند؛ نجفی تنها یک نمونه است. در رابطه با این افراد آنچه مهم است نه این ظاهر «سکولارنما»ی آراسته و «نرمال» و آن مدرک تحصیلی غربی، که اندیشهٔ خطرناک ایدئولوژیک ولایی فرقهٔ امامیه است. آن اندیشه است که مانند طاعون عمل می‌کند و باید مورد توجه قرار گیرد.

جنبش سکولار دموکراسی ایران، و به دنبال آن مهستان این جنبش، به غبار ر‌وبی و باز کردن پنجره ای است مشغولند که بعد از اتقلاب مشروطه رفته رفته در حال بسته شدن بوده و به نظر می رسيد که با روی کار آمدن حکومت اسلامی این پنجره برای هميشه بسته خواهد ماند. اين جنبش می خواهد يادآور اين چگونگی به ايرانيان باشد که اجدادشان در طول تاريخ در برابر همهء سختی های بسیار و تجاوز بیگانگان، همیشه ققنوس وار از دل آتش و خاکستر سر بر آورده اند… آیا شما نيز صدای کوبیدن میخ مارتین لوترهای ایرانی را، که «پيمان نامهء عصر نو» را بر درهای مساجد حکومت اسلامی نصب می کنند، می شنويد؟

اگر سیاستمداران عملگرای آمریکائی و اروپائی به هر دلیل، از جمله پیروزی در انتخابات دوباره در کشور خود، راه مماشات با حکومت اسلامی را برگزینند، پس از مدتی آش همان آش و کاسه همان کاسه خواهد بود. حکومت اسلامی ماهیتاً نمی تواند با جهان امروز همخوانی داشته باشد. یعنی این حکومت در آن صورت هم، در ادامهء رفتار ناشی از ماهیت خود، ابتدا دوباره با تحریم های اقتصادی روبرو خواهد شد و، پس از واکنش مسلحانه حکومت علیه کشورهای دیگر، سایه شوم جنگ، دوباره بر سرزمین داغ نکبت خوردهء ایران افکنده خواهد شد.

زمانه ی عجیبی شده! عجیب که چه عرض کنم، زمانه ی تعیین تکلیف ها گویی آغاز شده!
نویسنده ی از دم تیغ حکومت اسلامی جان به در برده، فرج سرکوهی، مطلبکی سرپوشیده در ذم شرافت فروشی نویسنده ای صاحب نام ولی خالی الچنته نوشته، و داد وزیر سابق فرهنگ و ارشاد آخوندک های بی مقدار، سید عطا را در آورده که ای جهانیان چه نشسته اید که فلان «خودْ اهل ادبیات پندار»ِ گلستان نخوانده، آمده به «اعتبار و آبروی ادبیات داستانی کشور ما» درس گلستان می دهد و نمی داند که ادبیات عرصه ی چریک بازی نیست!