دسته: یادداشت خبرگاه

دستگاه عريض و طویل رسانه ای حکومت اسلامی، با مطرح کردن بحث دو تابعیتی ها، سعی دارد تا برای افراد دو تابعیتی پرونده آماده کند و آنها را زیر ذره بین بگذارد تا بتواند هرگاه که لازم شد آنها را حذف کند و یا بصورتی که می خواهد از آنها استفاده نمايد.

در بخش های پیشین این سری یادداشت ها، با طرح موضوع نیاز به تشکیل هسته های مخفی سکولار دموکرات در درون کشور، به زمینه های این ضرورت اشاره شد که خوانندگان می توانند آن ها را در “یادداشت های روز” اين قلم، منتشر شده در “خبرگاه” و در لینک هائی که در پایان این نوشته نیز آورده می شوند، بخوانند. در این یادداشت ها به هدف تشکيل هسته های سکولار دموکرات، در راستای استقرار یک حکومت سکولار دموکرات در کشور، پرداخته شده بود.

در هیچ دوره ای از این چهل سال در این مبارزه شکوهمند وقفه ای نیفتاده است. نسل های مختلف فرزندان این ملت با تمام وجود برای براندازی حکومت اسلامی و جایگزین کردن رژیم سکولار و آزاد بجای آن، از جان و مال و نیرو و زندگی خود مایه گذاشته اند. بخاطر این «درد مشترک» – که همانند سرطان تن و جان این کشور پر غرور را فرا گرفته – زنان و مردان، از پیر و جوان، لحظه ای از پای ننشسته اند. و همین درد مشترک است که ایجاد کنندهء این ضرورت میباشد؛ ضرورتی که به کوری چشم دشمنان ما در حال انجام است.

بیشتر سازمان‌های ایرانی هیچ چشم‌انداز روشنی از چگونگی همکاری ندارند. یا چنان آن را ساده می‌گیرند که هیچ کارکردی از آن برنمی‌آید و یا آن اندازه دشوار که تنها راه ائتلاف، انحلال یک سازمان در سازمان دیگر است! چاره‌ی کار در گسترش راهبردهای سازمانی است. هر یکان سیاسی برای آغاز همکاری با دیگران، نخست باید دریافت درست و فراگیری از چیستی و کارکرد خودش داشته باشد. این برداشت با کار شناختی پیوسته و پیگیر درون سازمانی پدید می‌آید.

اگرچه گاهی برای نزدیک شدن به خواسته‌های سیاسی نیاز به ائتلاف پدید می‌آید، اما باید آگاه بود که در کنار نیکویی‌‌هایی که می‌تواند در کار باشد، خطرها و بدی‌هایی نیز در راه است که باید از آن‌ها آگاه بود تا در هنگام رویارویی با آن‌ها بتوان تصمیم درستی گرفت. ائتلاف از آغاز تا پایان بر روی دو ریل پیش می‌رود. ۱. گفتگو و رایزنی ۲. پایبندی و سازش فراگیر در راستای ائتلاف. با این همه، ائتلاف‌های سیاسی همچنان می‌توانند به خاطر رویدادهای زیر ناکام گردند.

حجت‌الاسلام محمد خاتمی که دو دولت‌اش به «دولت اصلاحات» و خودش به «رئیس جمهور اصلاحات» معروف شده در ماه‌های اخیر به دو نکته‌ی مهم اشاره کرد. اگرچه نکته اول به یک واقعیت اشاره دارد، اما نکته دوم بیشتر می‌تواند اشاره‌ای پنهان، یا ناخواسته، به یک پروژه‌ و استراتژی خطرناک باشد.

این بخش از گروه‌های استراتژیستی ساخته می‌شود که «استراتژی کلان» را (که آلترناتیو سکولار دموکرات طراحی می‌کند) در‌می‌یابد و، با توجه به شناختی که از زندگی در شهر‌های کوچک و بزرگ دارد، آن را با استراتژی‌های کوچک‌تر و تاکتیک‌های مورد نیاز به گام‌هایی عملی تبدیل می‌کند؛ گام هائی که اجرای آنها توسط مبارزین راستینی که در خط مقدم مبارزه هستند امکان‌پذیر می شود.

حکومت، و در رأس آن شخص خمینی، در سال‌های پایانی دههء شصت با تسلط گرد و خاک سنگین جنگ بر فضای ایران، و دست زدن به قتل عام زندانیان سیاسی، که برخی شان حتی دورهء محکوميت و زندان خود را گذرانده بودند، به این نتیجه رسیدند که هر زمان نیاز باشد می‌شود، با پخش اخبار سرگرم کننده و هدایت کنندهء نامرئی، جامعه را چند روزی سرگرم کرد و ضمن آن به اهداف شوم خود رسيد.

در دو بخشِ پیشین این سری یادداشت ها، با طرح موضوع نیاز به تشکیل هسته های مخفی سکولار دموکرات در درون کشور، به زمینه های این ضرورت اشاره شد که خوانندگان می توانند آن ها را در “یادداشت های روز” “خبرگاه”، در لینک هائی که در پایان این نوشته آورده شده، بخوانند. در آن یادداشت ها به «هدف» تشکيل هسته های سکولار دموکرات، یعنی استقرار یک حکومت سکولار دموکرات در کشور، اشاره شده بود.

همکاری اپوزیسیون داخل و خارج ضرورتی اجتناب ناپذیر (قسمت دوم) محمود عاشوری هفتهء پيش در قسمت اول این نوشته به ضعف و قوت نیروهای اپوزیسیون در داخل کشور پرداختم و نقاط قوت نیروهای سکولار دمکرات داخلی را «ارتباط با مردم» و «نفوذ آنها» و «امر اعتماد»، و نقاط ضعف آنها را «عدم تشکل» و «اختناق مضاعف» و «نابودی و اضمحلال» برشمردم. اکنون، در اين يادداشت، از نظر خودم، به نقاط قوت و ضعف نیروهای سکولار دمکرات خارج از کشور می پردازم. نقاط ضعف این نیرو ها عبارتند از: ۱- بودن در خارج از کشور: زندگی در خارج از کشور و و عدم ارتباط با داخل و مردم و نیروهای داخل در اثر مرور زمان زبان مشترک آنها را ضعیف و ضعیف تر کرده است. شکی نیست که نقش رژیم در عمده کردن این ضعف بسیار زیاد است. تبلیغات رژیم در داخل که «خارج نشینان عده ای عافیت طلب هستند که[…]

گزارش‌هایی که خبر از مذاکرهٔ چهار حزب قومیتی اپوزیسیونل با حکومت اسلامی می‌دهند، پرسش‌های بسیاری را پیش روی کنشگران سیاسی می‌گذارد. پیش از هر چیز باید پرسید از مذاکرهء يک «اپوزیسیون واقعی» با «حکومت اسلامی» چه نتیجهٔ معقولی می‌‌توان انتظار داشت؟ مذاکره برای حل برخی اختلاف‌ها وسیله‌ء مناسبی است و نباید آن را نادیده گرفت. اما برای اینکه ببینیم آیا مذاکرهٔ میان اپوزیسیون و حکومت اسلامی از این دست است یا نه، باید به نکاتی در رابطه با مذاکره‌ها توجه کنیم.

می توان به «کوی دانشجويان دانشگاه تهران» نام «کوی خون» داد… اگر حادثهء ۱۸ تير بيست سال پيش اولين مقاومت های دانشجوئی محسوب می شود، آن را می توان اولين جلوگاه خشم و بی داد خيابانی سید علی خامنه ای نيز دانست. او، چند هفته پیش از حمله به کوی دانشگاه، گفته بود: “اگر امروز جلوی دانشجویان را نگیریم، فردا ناگزیر خواهیم بود تانک ها را به خیابان بیاوریم.”… دستور حمله و سرکوب دانشجویان توسط حسن روحانی، دبیر شورای امنیت ملی وقت و علی شمخانی، وزیر دفاع وقت، و در راس آنها سیدعلی خامنه ای صادر شد.

امروز برای بسياری از مردم عادی ما حرف های ۵۰ سال پيش بی معنی است؛ زيرا کسانی که هوادار و کادر واقعی و میدانی اپوزیسیون زمان ما هستند، خیلی بیش از افراد سرشناس اپوزيسيون، به حقایق آگاهند و می دانند که مسألهء «اعتماد مردم» اساساً به روندی مربوط است که طی آن، بجای «وعدهء دروغ»، «واقعيت های قابل اجرای خردمندانه» زمينهء کار سازندگی کشور ما را فراهم می کنند و نه فقط اینکه «هنوز بايد در جستجوی آدم های خوشنامی برای رهبری اپوزیسیون بود».

هیچ گروه یا حزبی نمی تواند به تنهایی در راستای برچیدن حکومت اسلامی قدم بردارد و مسلما تشکیل یک جبههء هماهنگ متشکل از احزاب و گروهای همفکر است که توانایی تشکیل یک آلترناتیو مقتدر را ممکن می سازد. اما نکته ديگری که بسیار هم مهم است نقش مردم درون ایران است. این مردم ایران هستند که باید در برابر حکومت اسلامی به یک آلترناتیو سکولار دموکرات جان داده و به آن حقانيت و مأموريت دهند.

اگر انقلاب به معنی تحول در ساختار سیاسی، حقوقی، اقتصادی و فرهنگی یک جامعه باشد هیچ انقلابی هم نمی تواند “مخفیانه” انجام گیرد. یعنی انقلاب کاری است علنی که توسط بخش بزرگی از مردم یک کشور متحقق می گردد… اما تا رسيدن به نقطهء علنی اعتراضات و قیام های مردم، و درست به دلیل اعمال سرکوب شدیدی که حکومت علیه سازماندهندگان و رهبران مبارزات مردم بکار می برد، مبارزان درون کشور ناگزیرند تا، برای حفظ خود و همچنین ادامهء کار شان، تشکيلات حود را «مخفیانه» شکل داده و «هسته های مخفی» خود را بوجود آورند.

ما در داخل کشور تشکل های سیاسی فراوانی داشته ایم که سرنوشتی جز انحلال و یا خروج از کشور برای ادامهء مبارزه نداشته اند. شکل گيری و تداوم یک سازمان سیاسی نتیجهء سالیان بسیاری از کار تئوریک و برقراری ارتباط ارگانیک مابين افراد معتقد به یک نحلهء خاص فکری است. در حقیقت تشکل سیاسی عصارهء کار فکری و فعالیت سیاسی یک و یا چندین نسل است. لذا و بطور خیلی خلاصه می توان نتيجه گرفت که این پديده در لوای حکومت فاشیستی اسلامی امکان تولد و ادامه زندگی ندارد.

بسیاری از کنشگران و گروه‌های سیاسی در اپوزیسیون حکومت اسلامی در ایران، این راه را می‌روند از جمله شورای ملی مقاومت و یا نام‌های کوچکتری مانند شورای مدیریت گذار، کمیته‌های انقلابی، دولت موقت انقلابی و از این دست نام‌ها. ناکامی پیشاپیش گروه‌هایی که این روش را برگزیده‌اند از آنجایی می‌آید که یک پارامتر برجسته و لازم را ندارند و آن روند پدیداری اعتماد اجتماعی است.

نقطه‌ی عطف دی‌ماه ۹۶ را نباید فراموش کرد: از دی ‌ماه ۹۶ فضای سیاسی و اجتماعی در ایران با تظاهرات‌ مکرر و سراسری، که در جنبش ۸۸ به تهران و شهرهای بزرگ محدود مانده بود، وارد مرحله‌ی تازه‌ای شد. این را زمامداران نظام نیز درک کرده‌اند و تمامی نگرانی‌شان بیش از آنکه از آمریکا و ترامپ باشد، از جنبش‌های داخلی است! از همین رو نیز در کنار عملیات ایذایی و تنش‌زا در خارج از مرزهای ایران، در داخل خود را برای مقابله‌ی نهایی با ملت، نه آن «ملت» که در سخنان شان از آن نام می‌برند، بلکه با ملت واقعی در کوچه و خیابان و شهرهای کوچک و بزرگ، آماده می‌کنند.

همواره می توان پرسيد که، در حین پیشرفت مبارزات، چگونه می‌توانیم نیروهائی مدنی بوجود آوریم که در سرنگونی استبداد یاری دهنده باشند و پس از سرنگونی حکومت استبداد، و در زمان ایجاد دولت موقت به یاری آنها، بین قدرت جامعهء مدنی و حکومت جایگزین زودتر تعادلی نسبی بوجود آید؟ چگونه از تشکیل نیروهایی که در سرنگونی یاری رسانند، ولی پس از آن مانع استقرار حکومت قانون خواهند شد، جلوگیری کنیم؟