دسته: یادداشت خبرگاه

خاورمیانه پربارترین کانون انرژی در جهان است، جغرافیایی نزدیک به نه میلیون کیلومتر مربع که بیش از پانصد میلیون انسان در آن زندگی می‌کنند، سه دین ابراهیمی از پنج دین بزرگ جهان در آن زاده شده‌اند. تنگه‌ی هرمز، باب‌المندب و کانال سوئز از کلیدی ترین بخش‌هایی هستند برجستگی‌ خاورمیانه را چشمگیر می‌کنند.

داستان واکنش به رژیم اسلامی ایران چنین است: برخی، نظیر زنده یاد مصطفی رحیمی، پیش از پيروزی انقلاب ۵۷ گفتند که «این جریان اسلامگرایی، ارتجاعی و استبدادی است»، برخی دیگر – حتی زمان آغاز اصلاح طلبی – گفتند که «اصلاح طلبی اسلامی ارتجاعی است» و سانسور شدند؛ گفتند که اصلاح طلبان در قتل های دهه ۶۰ شرکت داشته اند و اینکه برخی جریانات کمونیستی نیز بخاطر دیدگاه نظری شان همدست سپاه پاسداران در کشتارهای دههء ۶۰ بودند. اما اکنونT تازه، گویی برخی در چپ دارند جایگاه اسلامگرایی را درک می کنند…

بد نیست، امروز، در تولد بیست و دو سالگی حماسهء ورشکستهء دوم خرداد، یادی از آن بکنيم: اين «حماسه»، با ایدئولوژی اصلاحاتیِ غیرممکن خود، با رؤیای دستیابی به یک جامعهء مدنی و قانون‌مدار، و رسیدن به آزادی، عقل سالاری، دوری از تحجر و توجه ویژه به نیازها و مشکلات جوانان در سایه ی مردم سالاری دینی!، متولد شد و البته طرفداران این حماسه از دوم خرداد ماهِ سالِ ۱۳۷۶ تا به امروز، همانند مادری که مرگ فرزندش را باور ندارد، همچنان نوزاد مُردهء خود را با خود حمل می کنند. اکنون اين امر مسلم را همگان دانسته اند که دستیابی به آزادی و دوری از تحجر، با قانون اساسی متحجر و بی ضابطهء اسلامی ایران، هیچ گونه سنخیتی نداشته و نخواهد داشت.

اگرچه در هر آن برخورد نظامی یا جنگی که درگیرد طرف جنگ حکومت استبدادی اسلامی خواهد بود و نه ملت ایران اما، در هر محاسبهء ممکنی، به سود ملت ایران است که خود اقدام کرده و ایران و منطقه را از نکبت این حکومت پاک کند. در این راه ایرانیان داخل و خارج باید با یکدیگر هماهنگ باشند تا بتوانند حکومت را به زیر کشیده و حکومتی سکولار دموکرات را جایگزین آن کنند؛ و برای این هماهنگی به یک نهاد ویژه نیازمندیم؛ نهادی که در محیطی امن و دور از دسترس حکومت باشد.

گرهگاه سناريوی گرفتاری های حکومت ذليل اسلامی چنين است: از زمانی که دولت امریکا به دستور ترامپ از برجام خارج شده حکومت اسلامی، مانند فرزندی یتیم شده، مدام به دنبال اثبات این توهم است که یتیم نیست، و دائماً در حال التماس است که کسی پيدا شود و با کشيدن دستی بر سرش او را از یتیمی در آورد.

نقش مردم ایران در تعیین سرنوشت شان هنوز پُر رنگ نیست. فقر، کشتار، جنگ، نابودی محیط زیست، زلزله، سیل و هزار “کوفت و زهر مار” دیگر مستقیماً به مردم ایران مربوط است و در اين ميان به نظر می رسد که ملت هم تا کنون کاری را که از توانش برمی آمده انجام داده است… در میان آنان که هنوز به میدان نگذاشته اند تا با ستم و نکبت گسترده توسط رژیم اسلامی به مبارزه برخیزند می توان از ارتشیان و سپاهیانی نام برد که دل شان نه پیش حکومت نکبت حاکم بر ایران بلکه نزد کشور و ملت شان است.

به نظر می رسد که اکنون «گزينهء مطلوب» قیام مردم بجان آمده از گرانی و تورم، سرکوب و خفقان و چهل سال استبداد مذهبی است؛ چرا که اين گزينه از يکسو ضرورت جنگ را منتفی می کند و از سوی ديگر شر رژیم اسلامی را از سر مردم ایران و منطقه کم خواهد کرد. و بديهی است که در اين راستا تشکیل آلترناتیو سکولار دمکرات می تواند در این موقعیت حساس در منسجم کردن چنین قیامی تأثیر اساسی دارد.

برآیندی از آنچه روی می‌دهد نشان می‌دهد که حالا تنها به یک شلیک اشتباه نیاز است تا ساحل جنوبی ایران درگیر یک نبرد گسترده گردد. حکومت اسلامی و کارپردازان آن نیز این خطر را دریافته‌اند. سیاست همیشگی ملاها در این میانه‌ها که فشار جدی است، فریاد صلح جویی و جنگ طلب خواندن دیگران است. جیغ‌های موسویان (سفیر پیشین ترور جمهوری اسلامی در آلمان ) يا تریتا پارسی و تیم تازه نفسی که به کار گرفته است نيز ناشی از همين وضعيت است.

اخلاقیات جنگ، با اخلاقیات زمان صلح فرق می کند. در جنگ، اصل، پیروزی به هر قیمت است. نباید انتظار داشته باشیم با پیش کشیدن موضوعات اخلاقی و روابط عادی انسانی، چنین جنگی آغاز نشود. تنها راه جلوگیری از چنین جنگی، سرنگون کردن حکومت نکبت اسلامی به دست مردم و یا حداقل وارد کردن فشار شدیدِ مردمی بر آن است، چنان که دست از خرابکاری های بین المللی و منطقه ای اش بردارد.

دادگاه انقلاب، هر يک از سه تن از نویسندگان عضو کانون نویسندگان ایران را، به اتهام تبلیغ علیه نظام و تبانی به قصد اقدام علیه «امنیت» کشور و انتشار نشریه ای غیرقانونی تحت عنوان «اندیشه آزاد»، به شش سال حبس تعزیری محکوم کرده است… درباره ی اهمیت و تاثیر کانون نويسندگان ايران همین کافی ست که حاکمیت اسلامی ایران همواره اعضای این کانون را تحت فشار گذاشته است و حتی چند نفر از اعضای کانون نویسندگان، از جمله محمد مختاری محمد پوینده، و دکتر غفار حسينی، را به قتل رسانده است. به طور حتم اگر این کانون و فعالیت‌هایش بی‌اثر و بی اعتبار بود، در طول این چهل سال مدام تحت فشار قرار نمی گرفت.

از يک سو سپاه، در شرایطی که در نزدیکی نیروهای امریکایی در خلیج پارس قرار می‌گیرد، پروتکل‌ها و استانداردهای جهانی را به عمد رعایت نمی‌کند و در نتيحه و به همین آسانی احتمال بروز درگیری را بسیار بالا می‌برد؛ وضعيتی که به معنی بالا بردن هزینه‌های واقعی در زندگی ایرانیان است و، از سوی دیگر، اگر جنگ نشود و حکومت بتواند به همین شکل ادامه دهد (که بسیار بعید می‌نماید)، از آنجایی که این حکومت برای رضایت امریکا چیزی از خود ندارد که بپردازد، نتيجه آن خواهد بود که، مثل همیشه، هزینه‌ء وضعيت نهائی از جیب ملت ایران پرداخته‌ می شود.

سیاست حکومت اسلامی در قبال تهدیدهای امریکا در منطقه يادآور ضرب المثل یک بام و دو هوا است. ماشین دیپلماسی حکومت، با کمک لبخندها و خنده های کراهت بار ظریف، سعی در صلح جو نشان دادن خود در رابطه با همسایه ها و دیگر ملل دنیا دارد و، از طرفی دیگر، نیروهای سپاه قدس با عملیات های خرابکارانه در دیگر کشورها به آنها گوشزد می‌کنند که اگر ظریف در پای میز مذاکره لبخند می زند نیروی سپاه و قدس در خط مقدم جبهه حضور دارد و اين کشورها نمی توانند چندان به لبخندهای ظریف دلخوش باشند.

ديگر نه حسن روحانی و نه اصلاح طلبان و نه ضدامپریالیست های چپ و راست قادر به نجات رژیم اسلامی نیستند. به نظر می رسد که پس از فروپاشی اتحاد شوروی و فراموش شدن اثرات اش بر صحنهء سياست جهانی، تاریخ مصرف حکومت اسلامی مسلط بر ایران نيز برای غرب، و در ادامه احتمالا برای روسیه و چین، بسر آمده و، با جا افتادن و همه گير شدن گفتمان سرنگون سازیِ رژیم اسلامی در ایران، اکنون وارد مرحلهء بررسی چگونگی انجام اين کار شده ايم.

هفتهء گذشته دختر بچه ها در مدارس ابتدایی با موزیک «جنتلمن» ساسی مانکن به رقص و پایکوبی پرداختند. بدينسان تلاش مذبوحانهء حکومت اسلامی، علی رغم چهل سال هزینه کردن های گزاف برای جدا کردن موسیقی و شادی از زندگی مردم، نتیجه ای کاملا معکوس بجا گذاشته و نشان داد که موسيقی و رقص حربه هائی مؤثر برای مبارزه با اين نکبت مذهبی – ايدئولوژيک بشمار می روند و اين واقعيت به رابطهء طبيعی انسان با اين هنرها بر می گردد که در مطلب کنونی آن را توضيح می دهم.

خلیفه‌ی تهران تلاش می‌کند با تحمیل فشار جنگی بر اسراییل و از سرگیری جنگ نفت‌کش‌ها و زدن کشتی‌های بازرگانی، آمریکا را وادار به بازگشت به گفتگو کند تا دست‌کم بتواند بخش‌هایی از خواسته‌های خودش را در یک بده بستان با آمریکا، بر روی میز نگاه دارد.
از سوی دیگر، رییس‌جمهور ترامپ تنها در این چارچوب به پیش می‌رود تا با خامنه‌ای دیدار کند و ظریف و دیگران را شایسته‌ی این گفتگو نمی‌داند.

امروزه روز، با رشد مشکلات اقتصادی و معیشتی، تنها موردی که در دسترس همگان است نیل به دیوانگی و روان پریشی می باشد؛ از نمایندگان مجلس گرفته تا وزرای دولت، که خودشان سهم اصلی در به دیوانگی کشاندن مردم را دارند، یک در میان نسبت به افزایش آمار مبتلایان به بیماری های روانی هشدار می دهند و می گویند اگر وضع به همین منوال پیش برود از هر چهار نفر ایرانی پنج نفر دیوانه خواهند بود! حاجی دکتر سعيد نمکی، وزیر فاقد بهداشت و بی درمان و آموزش زرشکی، هم اخیرا از وجود ۳۰% درصد افسرده حال در میان جمعیت روان پریش کشور خبر داده است!

در چند روز اخیر، مقارن با روز معلم در ایران، در شبکه‌های مجازی، ویدیوهایی منتشر شده است که دانش‌آموزانی را نشان می‌دهند که در مدارس ایران با ترانهء «جنتلمن» از ساسی مانکن، خوانندهء پاپ، می‌خوانند و می‌رقصند. مشاهدهء این تصاویر، بیش از آنکه در دل مخاطب شادی بیافریند، اندوه و حسرت و شرمی عمیق را به دنبال دارد؛ شرمی عمیق از این حقیقت که این کودکان و نوجوانان سرزمین ما هستند که، بجای ما، بندهای بردگی و اسارت را پاره کرده اند و بی آنکه حتی به درستی بدانند که کدامین حقوق انسانی از آنها دریغ شده، آزادانه فریاد شادمانی سر داده اند…

برنامهٔ هسته‌ای را شاه با آینده‌نگری در همکاری با کشور‌های غربی به ویژه امریکا که پیشرفته‌ترین تکنولوژی‌ها را در زمینه تولید انرژی هسته‌ای دارد، آغاز کرد ولی پس از انقلاب متوقف شد. سپس، از سرگیری این برنامه توسط حکومت اسلامی از آنجا که بدون توجه به «منافع ملی مردم ایران» صورت گرفت، بدون حضور آن شرکت‌ها، به طور پنهانی و در نتیجه از راه بازار‌های سیاه انجام شد و شرکت‌های درجه سه و چهار روسی هزینه‌ای به مردم ایران تحمیل کردند که ده‌ها بار بیش از ارزش واقعی کاری بود که انجام دادند. طرحی در نهایت بی‌خردی که تأمین کننده ۲ درصد انرژی ایران خواهد بود

جريانی نظیر «حزب سکولار دموکرات ایرانیان»، برای پاسخ به معضلاتِ عرصه های مختلف اقتصادی، سیاسی و اجتماعی، از پیش جواب های آماده ندارد، و (همانطور که سال گذشته در نوشتار «آینده نگری کاری است که حزب سکولار دموکرات ایرانیان می کند»، بحث شد) این حزب، «آینده نگر» است، و از اینکه در ارائهء راهکارهای خود «دیسراپتیو» باشد، نه تنها ابایی ندارد بلکه همين خصلت نقطهء قوت این حزب است.

علل موفقیت مِهستان به نظر نگارنده عبارتند از، کار تشکیلاتی منظم، ادامه کاری، تأکید بر آرمان تأسیس حکومتی سکولار دموکراتیک در ایران، آشتی ناپذیری با حکومت اسلامی و اعوان و انصارش، تلاش برای نزدیک کردن سکولار دموکرات ها با یکدیگر، و کنار زدن ریزگردهای “همه با هم” که عملا در صدد تضعیف بخش سکولار دموکرات مخالفین حکومت اسلامی اند، همراه با تأکید مؤکد بر پاسداری از تمامیت ارضی ایران و مخالفت با تجزیه طلبی و اغتشاش و سلطه رژیم خان خانیِ حاصل از آن.