دسته: یادداشت خبرگاه

این روزها به نظر می رسدکه راه و روش حکومت اسلامی تغییر پیدا کرده است. حکومت به جای از میان برداشتن مخالفان خود، که بسیار هم هزینه بردار بوده، با روش های گوناگونی و توسط عوامل اش به ايجاد اختلال در برنامه های مخالفان روی آورده است. نفوذ این عوامل باعث کند شدن و در بعضی مواقع نابود کردن تلاش های چندین ساله اپوزیسیون می‌شود. اجرای این روش در سطح بین المللی نيز به مراتب هزینه بسیار کمتر و ناچیزتری نسبت به قتل رساندن مخالفان را دارا است،

یکی از مشخصه های قرن گذشته استمرار روند استقرار حاکميت مردم بر کشورها (که می توان از آن با عنوان «جمهوريت» نام برد) بود. در این راه، در پاره ای کشورهای با سلطنت استبدادی، آزادیخواهان و فعالین سیاسی خواهان انحلال استبداد و ایجاد یک جمهوری در کشورهایشان شدند؛ و در پارهء دیگری از این کشورها این تحول از طریق تدوین قانون اساسی بر پایهء حاکمیت ملت صورت گرفت.

اگر سازگاری یافته نشد، سازش و کوتاه آمدن از خواسته‌های کوچک به سود خواست‌های بزرگ، چاره‌ساز خواهد بود. در پایان کار نیز نباید بر سر نکات کوچک سخت گیری بیرون از منطق نمود که از کارهای برجسته‌تر باز نماند. به نگرانی‌های دیگران هم بپردازید و یادتان باشد آن‌ها را ندیده نگیرید تا دیگران هم بتوانند سهم خود را از ائتلاف به دست بیاورند.  اگر با همه‌ی آنچه گفته شد، نمی‌خواهید هیچ گونه نرمشی از خودتان نشان دهید، همکاری در ائتلاف را فراموش کنید! 

برای اینکه از تجربهٔ صربستان درس بگیریم، لازم است در نظر داشته باشيم که اگرچه مردم صربستان توانستند اسلوبودان میلوسویچ را از قدرت بیاندازند اما در استقرار دموکراسی موفق نبودند و اکنون، نوزده سال پس از آن رویداد، ملت صربستان هنوز هم در ایجاد حکومت دموکراتیک ناموفق‌ هستند. براستی چرا؟

طرز نگاه حکام اسلامی به مسئلهء ورود زنان به ورزشگاه ها نشان می دهدکه در کله های پوک اين به اصطلاح «رهبران» چه مغز گنديده ای پنهان است و، در عين حال، مهلت داده شده از جانب فیفا به فدراسیون فوتبال ایران از اين حکايت می کند که حاکمان رژيم اسلامی، جز زبان زور زبان دیگری آدم شان نمی کند…

جمهوری اسلامی در نتیجه تحریم‌های اقتصادی آمریکا که البته هزینه‌ای هم برای کاخ سفید ندارد، زیر فشارهای سنگین و بی‌سابقه، از نفس افتاده است. به همین دلیل است که خامنه‌ای، با وجود سرسختی و تفاخر بسیارش، آماده انجام هر آنچیزی است که به او دیکته می‌شود به شرط آنکه حداقلی از آبرویش حفظ شود.

بعد از حدود چهار دهه سلطهء شوم «مذهب اين جنايتکاران» بر ایران، اکثر ایران دوستان در داخل و ‌خارج کشور خواهان براندازی حکومت اسلامی هستند. اما لازم است توجه کنيم که «براندازی حکومت اسلامی» عبارت بسیار قابل توجهی است که نباید در مورد شیوهء به کار گرفتن آن و خود براندازان دچار سوء درک شد و هر کسی را که از حکومت اسلامی انتقاد کرد برانداز نامید.

در ماندگی رژیم در حل مسائل اقتصادی و برآوردن نیازهای معیشیتی و سیاسی و اجتماعی، در کنار فشارهای تحریم و در انزوا قرار گرفتن بین المللی، باعث شده که رهبران دینی حکومت اسلامی در موقعیت بسیار وخیمی قرار گيرند و بنظر میرسد که اين وخامت اوضاع داخلی نمی تواند نشانی از وقوع طوفانی اجتماعی و سیاسی در داخل کشور را با خود نداشته باشد.

درست مقارن با ایام انقلاب مشروطه، میرزا محمدعلی‌خان فروغی، گه در آن هنگام ناظم و معلم مدرسه‌ی علوم سیاسی بود برای تدریس در آن مدرسه رساله ای نوشت که نمایانگر بلوغ اندیشه‌ء قانونگرایی صدر مشروطه است. او در اين رساله در باب «سلطنت ملی» می‌نویسد: «سابق بر این مردم تصور می‌کردند که یک نفر یا یک جماعت باید صاحب اختیار مطلق عموم ناس باشد و امور ایشان را هرطور می‌خواهد و مصلحت می‌داند، اداره کند و مردم حق ندارند در اداره امور خودشان مداخله و چون و چرا نمایند… [اما] سلطنت متعلق به ملت است و بس!»

درباره برون رفت از برجام نیز به همین گونه است، جمهوری اسلامی برای رهایی از فشار کمبود ارز و تنش‌های خاورمیانه، برجام را پذیرفت، تا جایی که آن را پیروزی بزرگ دانستند و بر خود مدال‌ها و نشان‌های افتخار آویختند. تا یک‌سال نخست نیز از خودشان برای دستیابی به این پیروزی دیپلماتیکــ (!) سپاسگزار بودند و به دنبال برجامی نمودن دیگر بخش‌های ناکارآمد کشور رفتند.
اما با برون رفت آمریکا از برجام، روند شعارهای مستانه روبه کاستی نهاد. امروز می‌دانیم که در سبوی آخوند چیزی نمانده است و هر چه کج کنند، چیزی نخواهد ریخت.

محمدرضا حسین‌زاده، مدیرعامل بانک ملی و رئیس‌ شورای هماهنگی بانک‌های ایران، می‌گوید صاحبان واحدهای تولیدی نباید انتظار پرداخت تسهیلات بانکی بیشتر را داشته باشند: «زیرا منابع هیچ بانکی در کشور به تناسب افزایش قیمت ارز سه برابر رشد نکرده که ما بخواهیم سه برابر سال‌های گذشته تسهیلات پرداخت کنیم.»

ديروز خبر آمد که ایالات متحده آمریکا، که از پشتک و وارو زدن های محمد جواد ظریف به سطوح آمده، و همانند سایر اعضای مافیای خامنه ای، او را نیز در رفتارهای یاغیانهء رژیم همدست دانسته و تحریمش کرده و تا آنجا پيش رفته که «پروفسور امیرکبیرِ» ظریفِ دیروزِ ما را به دريافت لقب «ماله کش اعظم» مفتخر ساخته است. بدين سان، فواره ای که بلند شده بود رفته رفته سرنگون می شود و شاید وقت آن رسيده باشد که…

دو نوع جنبش اگر چه در ویژگی‌های پایه‌ای شان (که مهمترین آنها نهادسازی برای سازماندهی جنبش است) با هم مشابه هستند، دست کم در دو زمینهٔ تعیین کننده با هم متفاوتند. این دو عبارتند از یکی «میزان تغییر» و دیگری «گسترهٔ تغییر». در «جنبش‌های انقلابی» میزان تغییر و گستره‌ای که تغییرات در آن اعمال خواهد شد، وسیع اند. در حالی که در «جنبش‌های مقاومتی» الزاما اینگونه نیست و حداقل یکی از آن دو مورد ذکر شده محدود خواهد بود….

اینکه روس‎ها در طرح امنیت خلیج فارس مسئله صلح فلسطین و اسرائیل و همینطور ثبات سوریه، عراق و یمن را مورد توجه قرار داده‌اند از اهمیت فوق‎العاده‎ای برخوردار است چرا که بدون فشار بر جمهوری اسلامی هرگز نمی‌توان چنین طرحی را پیش برد و این فشار ظاهرا از طرف کشوری می‌بایست اعمال شود که زمامداران ایران آن را «دوست» خود می‌دانند و منظورشان از استراتژی سیاسی و اقتصادی «نگاه به شرق» عمدتا «نگاه به روسیه» است!

با توجه به اينکه آقای “دَبل استاندارد” (اکبر گنجی) می گوید هر جا از شکنجه و کشتار در زندان های ایران صحبت می شود باید از زندان “گوانتانامو” که آمریکا آن را اداره می کند هم نام برد، (و منظورش هم این است که با برشمردن رنج زندانیان در گوانتانامو جنایات حکومت اسلامی کم رنگ شده و “عادی” جلوه کند) توضيح می دهم که این یادداشت فقط به پاره ای از راهکارهای چپ بویژه سوسیال دموکرات های غربی می پردازد و منظورش دفاع از، و یا تبلیغ طیف های دست راستی نیست.

جنبش سرنگونی طلبی مردم داخل ایران چشم یاری و کمک به نیروهای آزاد خود در خارج از کشور دارد اما شرط ماندگاری خود را به این یاری نبسته است. ضعف هم اکنون جنبش ها و تشکل های سکولار و آزادیخواه داخل و خارج (مثل طولانی شدن براندازی، چشم یاری داشتن به نیروهای خارجی و فقر شدید و نا امیدی توده های مردم) هم اکنون نشان از آن دارد که نیروهای سکولار دمکرات خارج از کشور در این امر، اگر نگوییم شکست خورده اند، خیلی ضعیف عمل کرده اند.

اگر امنیت خلیج فارس و به ویژه تنگه هرمز از چیرگی ایران بیرون برود و اتحادیه اروپا و یا شورای امنیت، جمهوری اسلامی را رژیمی بر هم زننده امنیت ترابری و جریان انرژی، شناسایی کند تا جایی که ناتو امنیت ساحل شمالی خلیج‌فارس و دریای عمان را بپذیرد، بخشی از چرایی مدارا با ملایان تهران از بین می‌رود. به این گونه نگرانی دنیا از جنگ با ایران و یا به هم ریختگی سیاسی و از مهار بیرون آمدن امنیت ساحلی، برطرف می‌شود. این روند تحمل جهان در برابر جنگ افروزی ملایان و سپاهیان تروریست انقلابی را بی‌اندازه می‌کاهد. پایان مدارا با ملایان ایران برای امنیت نفت، پایان مماشات با حکومت اسلامی است.

واقعيت آن است که «جنگ اقتصادی» که با اقتدار تمام در حال انجام است جنگ اقتصادی جنگ گرگ هاست: حمله از هر گوشه ای صورت می گیرد و وقتی طعمه از پا بیفتد یا بايد دست بخودکشی زند و یا با تلاش مذبوحانه سعی در فرار کند. اما صف گرگ ها بسیار طولانی ست و همه در کمين اند و طعمه باید تسلیم شود. این، در واقع، همان قاعدهء جنگ اقتصادی است که روزگاری روسیه ابداع اش کرد و خودش هم در آن گرفتار شد و فروپاشید.

می گويد: «ایران این روزها بیش از گذشته سرخط خبرهای بد دنیا شده است و مردم ایران، در حالی که به ته خط رسیده اند، تیترها و سرخط ها را می بینند و می گذرند». با شنيدن سخنان اين تازه از راه رسيده احساس می کنم سرما در رگ هايم می دود. آيا مسافر تازه از راه رسيده همان بيت قديمی را برايم تکرار نمی کند که «شب تاريک و، بیم موج و، گردابی چنين هائل / کجا دانند حال ما، سبکباران ساحل ها؟»

انسان ایرانی، برای حفظ امنیت خود، بالفعل کردن استعداد‌های بالقوه، رشد توانایی‌های گوناگون خود، دستیابی به زندگی‌ انسانی و نشستن بر جایگاهی که شایسته اوست، در جهانی پیچیده با رقبایی که به سختی برای دستیابی به چنین زندگی انسانی در تلاشند، باید گروه خود را درست تشخیص دهد و با وفاداری خود را به آن متعلق بداند. در دوران مدرن این گروه «ملت‌» نام دارد و ایرانیان باید دریابند که به ملت ایران تعلق دارند.